55:180  admodum  profani  sumus  donec  separemur  a  mundoj  ita  si  revolvimur  in  mundi  sordes,  a  sanctificationis  gratia  desciscimus.  Ut  Esau.  Hoc  exemplum  vice  expositionis  esse  nobis  potest,  quantum  ad  profani  nomen  attinet:  nam  quum  Esau  pluris  edulium  unum  quam  primogenituram  suam  fecisset,  benedictione  privatus  fuit.  Profani  ergo  sunt  in  quibus  ita  regnat  mundi  amor  ac  praevalet,  ut  coelum  obliviscantur:  ut  qui  ambitione  abrepti,  addicti  pecuniae  et  divitiis,  gulae  dediti,  vel  aliis  delitiis  irretiti,  spirituale  Christi  regnum  inter  suas  curas  vel  nullo  vel  postremo  loco  habent.  Aptissimum  porro  hoc  exemplum  est  :  nam  quum  Dominus  vim  amoris,  quo  populum  suum  prosequitur,  vult  exprimere,  primogenitos  vocat  omnes  quos  ad  spem  vitae  aeternae  vocavit.  Inaestimabilis  sane  hic  honor  est  quo  nos  dignatur:  ad  quem  si  conferantur  omnes  mundi  opes,  omnia  commoda,  honores,  delitiae,  et  quaecunque  ad  beatam  vitam  pertinere  vulgo  existimantur,  erunt  instar  vilis  edulii.  Quod  autem  ea,  quae  prope  nihili  sunt,  habemus  in  tanto  pretio,  id,  fit  quia  prava  cupiditas  nobis  perstringit  oculos,  adeoque  nos  excaecat.  Ergo  si  velimus  locum  in  Dei  sanctuario  tenere,  contemnere  discamus  eiusmodi  edulia,  quibus  inescare  reprobos  solet  Satan.  17.  Quum  vellet  benedictionem.  Initio  ludicrum  ducebat  factum  illud,  quo  primogenituram  vendiderat,  ac  si  puerilis  fuisset  lusus:  sero  tandem  quid  damni  fecisset  sensit,  quum  benedictio  in  Iacob  a  patre  translata  illi  abiudicaretur.  Ita,  qui  illecebris  huius  mundi  capti  se  a  Deo  alienant,  et  salutem  suam  vendunt  ut  se  ingurgitent  terrenis  edulii��,  non  putant  sibi  quidquam  perire,  imo  quasi  tunc  maxime  beati  essent,  sibi  placent  ac  plaudunt.  Sero  illis  Dominus  aperit  oculos,  ut  mali  sui  conspectu  admoniti,  etiam  iacturae  quam  negligebant  sensu  tangantur.  Quamdiu  famelicus  est  Esau,  nihil  curat  nisi  ut  ventrem  habeat  bene  refertum:  satur  ridet,  ac  fratrem  qui  se  edulio  sponte  privavit,  fatuum  iudicat.  Talis,  inquam,  est  impiorum  stupor,  quamdiu  pravis  desideriiis  aestuant,  vel  intemperanter  se  demergunt  in  suam  laetitiam.  Post  tempus,  intelligunt  quam  exitiale  sibi  fuerit  quidquid  tam  avide  expetebant.  Quod  dicit  r  e  p  r  o  b  a  t  u  m  ,  perinde  valet  ac  si  dixisset  repudiatum,  vel  repulsam  passum  esse.  Poenitentiae  locum  non  invenit.  Hoc  est,  nihil  profecit  vel  consequutus  est  sera  sua  poenitentia:  etsi  cum  lacrymis  quaereret  benedictionem,  quam  sua  culpa  amiserat.  Quia  autem  omnibus  gratiae  Dei  contemptoribus  idem  periculum  denuntiat:  quaeri  potest  an  si  contemptim  recepta  fuerit  Dei  gratia,  et  posthabitum  mundo  eius  regnum,  nulla  spes  veniae  supersit.  Respondeo,  non  praecise  veniam  talibus  negari:  sed  admoneri  ut  sibi  caveant,  ue