49:18
13.
Nolo
vos
ignorare.
Quod
hactenus
testatus
fuerat,
se
assidue
postulare
a
Domino,
ut
eos
aliquando
invisere
liceret:
id
quia
vanum
videri
poterat,
nisi
oblatas
occasiones
arriperet,
eius
nunc
fidem
facit.
Dicit
enim,
conatum
non
defuisse,
sed
facultatem
:
quia
a
captato
saepe
consilio
impeditus
fuerit.
Unde
discimus,
Dominum
evertere
frequenter
sanctorum
consilia,
quo
ipsos
humiliet,
ac
tali
humiliatione
exerceat
ad
providentiam
suam
respiciendam,
ut
ex
ea
pendeant
Quamquam
non
proprie
depeliuntur
sancti
suis
consiliis,
qui
nihil
sine
Domini
voluntate
deliberant.
Est
enim
illa
impietatis
audacia,
praeterito
Deo,
de
futuris
constituere,
perinde
ac
si
in
nostra
potestate
forent:
quam
aspere
castigat
Iacobus
(4,
13).
Quod
se
p
r
o
h
i
-
b
i
t
um
dicit,
non
aliter
accipias
nisi
quia
Dominus
urgentiora
negotia
illi
obiiciebat,
quae
omittere
non
poterat
sine
ecclesiae
iactura.
Sic
piorum
et
infidelium
impedimenta
differunt:
quod
hi
se
tum
impediri
demum
sentiunt
quando
violenta
Domini
manu
constringuntur
ne
commovere
se
queant:
illi
ad
impedimentum
contenti
sunt
legitima
ratione,
nec
aliquid
tentare
sibi
permittunt
aut
praeter
officium,
aut
contra
aedificationem.
Ut
fructum
aliquem
haberem.
Nimirum
de
eo
fructu
loquitur
ad
quem
colligendum
apostolos
mittebat
Dominus:
Elegi
vos,
ut
eatis,
et
fructum
afferatis,
et
fructus
vester
maneat
(Iohan.
15,
16).
Eum
quamquam
sibi
non
colligebat,
sed
Domino,
suum
tamen
vocat:
quia
nihil
piorum
magis
proprium
quam
quod
Domini
gloriam
promovet,
cum
qua
coniuncta
est
tota
eorum
beatitudo.
Sibi
autem
contigisse
inter
caeteras
gentes
commemorat,
quo
spem
concipiant
Romani,
adventum
eius
sibi
non
fore
otiosum,
quem
tot
gentes
fructuosum
expertae
essent.
14.
Graecis
et
Barbaris,
et
sapientibus.
Quos
per
Graecos
et
Barbaros
intelligat,
ostendit
exegesi:
ubi
nominat
eosdem
aliis
epithetis
sapientes
et
stultos:
pro
quibus
non
male
vertit
Erasmus,
eruditos
et
rudes
:
sed
ego
ipsa
Pauli
verba
retinere
malui.
Ab
officio
itaque
suo
argumentatur,
non
esse
sibi
arrogantiae
dandum
quod
aliquid
docendis
Romanis
se
valere
confideret,
utcunque
et
eruditione
et
prudentia
et
peritia
rerum
egregie
excellerent:
quoniam
Domino
visum
esset
ipsum
sapientibus
quoque
obligare.
Duo
hic
sunt
consideranda:
sapientibus
coelesti
mandato
destinari
et
offerri
evangelium,
quo
sibi
omnem
huius
mundi
sapientiam
subiiciat
Dominus,
ac
omne
acumen,
quodvis
scientiae
genus
et
artium
omnium
sublimitatem,
huius
doctrinae
simplicitati
cedere
faciat:
atque
eo
magis
quod
illi
in
ordinem
cum
idiotis
rediguntur,
ac
sic
mansuefiunt
ut
eos
ferant
condiscipulos
sub
magistro
Christo,
quos
antea
habere
discipulos
non
essent
dignati.
|