47:18
nos
gratias
cumulat
Deus,
peraeque
ex
hoc
fonte
manare.
Posset
etiam
accipi
quasi
nota
finalis
causae,
nos
gratiam
nunc
accipere,
ut
aliquando
Deus
opus
salutis
nostrae
compleat,
quod
erit
gratiae
complementum.
Ego
tamen
eorum
sententiae
potius
subscribo,
qui
nos
irrigari
dicunt
effusis
in
Christum
gratiis.
Quod
enim
a
Christo
accipimus,
non
modo
tanquam
Deus
nobis
largitur,
sed
pater
in
eum
contulit,
quod
tanquam
per
canalem
ad
nos
manaret.
Haec
est
unctio,
qua
delibutus
fuit,
ut
nos
secum
omnes
ungeret.
Unde
et
ille
Christus
vocatur,
nos
Christiani.
17.
Quia
lex
per
Mosen.
Est
prolepsis,
in
qua
praevenit
contrariam
exceptionem.
Tanti
enim
erat
apud
Iudaeos
Moses,
ut
aegre
quidquam
ab
eo
diversum
admitterent.
Docet
ergo
evangelista,
quanto
inferius
fuerit
Mosis
ministerium
Christi
potestate.
Simul
comparatio
haec
Christi
virtutem
non
parum
illustrat.
Nam
quum
Mosi
nihil
non
deferrent
Iudaei,
admonet
evangelista
perquam
exiguum
esse
quod
ille
attulit,
si
cum
Christi
gratia
conferatur.
Erat
enim
alioqui
magnum
obstaculum,
quod
se
ex
lege
habere
putabant,
quae
nonnisi
per
Christum
consequimur.
Caeterum
notanda
est
antithesis,
quum
legem
opponit
gratiae
et
veritati,
nam
utrumque
horum
legi
defuisse
significat.
Veritas
autem
meo
iudicio
pro
firma
et
solida
rerum
stabilitate
capitur.
Per
nomen
gratiae
spirituale
eorum
complementum
intelligo,
quorum
nuda
littera
in
lege
continebatur.
Ac
possunt
duae
istae
voces
per
hypallagen
eodem
referri:
ac
si
dixisset
gratiam,
qua
constat
legis
veritas,
in
Christo
demum
exhibitam
fuisse.
Verum
quia
idem
manebit
sensus,
connectasne
an
distinguas,
parum
interest.
Hoc
quidem
certum
est,
evangelistam
velle,
in
lege
adumbratam
duntaxat
fuisse
spiritualium
bonorum
imaginem
:
in
Christo
vero
solide
praestari:
unde
sequitur,
si
legem
a
Christo
separes,
nihil
illic
restare
praeter
inanes
figuras.
Qua
ratione
dicit
Paulus
ad
Coloss.
2,
17
illic
esse
umbras,
in
Christo
corpus.
Neque
tamen
imaginandum
est
quidquam
fallaciter
in
lege
fuisse
ostensum:
Christus
enim
anima
est
quae
vivificat
quod
alioqui
esset
in
lege
mortuum.
Sed
hic
aliud
agitur,
quid
scilicet
lex
per
se
et
absque
Christo
valeat:
negat
autem
evangelista,
quidquam
in
ea
solidum
inveniri,
donec
ad
Christum
ventum
fuerit.
Porro
veritas
haec
in
eo
consistit,
quod
per
Christum
obtinemus
gratiam,
quam
lex
minime
potuit
conferre.
Itaque
gratiae
nomen
generaliter
accipio,
tam
pro
gratuita
peccatorum
remissione,
quam
pro
renovatione
cordis.
Nam
quum
hic
discrimen
veteris
et
novi
testamenti
breviter
notet
evangelista
(quod
fusius
describitur
Ierem.
31
v.
31),
quidquid
ad
spiritualem
iustitiam
spectat,
hoc
verbo
complectitur.
Eius
autem
duae
sunt
partes,
quod
gratis
se
nobis
Deus
reconciliat,
peccata
non
imputando:
2
|