43:18
more,
quia
ubi
locus
aliquis
obscurus
occurrit,
statim
comminiscuntur
fabulam:
etiamsi
nulla
historia
constet,
tamen
exercent
suum
ingenium
in
illis
fabulosis
commentis.
Hoc
etiam
mihi
displicet:
sed
interim
quid
opus
est
confugere
ad
allegoriam,
quum
simpliciter
accipere
liceat
quod
propheta
dicit,
nempe
exustum
fuisse
cadaver
regis
Edom.
Neque
enim
dubito
quin
propheta
barbaram
crudelitatem
accuset
in
Moabitis.
Effodere
cadavera
hostium,
et
ossa
exurere,
hoc
immane
est
facinus,
et
prorsus
barbarum.
Fuit
autem
magis
detestabile
in
Moabitis,
quibus
aliqua
erat
cognatio
cum
populo
Edom:
descenderant
enim
ex
eodem
genere:
et
debebat
etiam
vigere
memoria
illius
propinquitatis,
quoniam
Abraham
aluerat
Loth
patrem
Moabitarum:
et
ideo
obstricti
erant
Moabitae
Idumaeis.
Si
qua
igitur
viguisset
apud
eos
humanitas,
debebant
cohibere
suos
affectus,
ne
tam
hostiliter
pugnarent
cum
fratribus
suis.
Nunc
quum
excedunt
omnem
rationem
belli,
et
saeviunt
in
ipsa
cadavera,
ossa
mortuorum
exurunt,
hoc
certe
nimis
est
barbarum
quemadmodum
dixi.
Summa
igitur
est,
Moabitas
iam
non
posse
ferri,
quia
in
hoc
uno
facto
specimen
praebuerint
truculentiae
quasi
ferinae.
Nam
si
gutta
ulla
humanitatis
in
illis
fuisset,
mitius
tractassent
fratres
suos
Idumaeos:
nunc
autem
exurunt
ossa
regis
in
calcem,
id
est,
in
cinerem
ossa
regis
Edom:
hinc
certe
apparet
illos
oblitos
fuisse
omnis
humanitatis,
et
aequitatis.
Nunc
tenemus
genuinum
prophetae
sensum.
Addit
igitur
comminationem.
Mittam
ignem
in
Moab,
qui
vorabit
palatia
DTHp.
Diximus
quid
propheta
sibi
velit
per
has
loquendi
formas,
quod
scilicet
Deus
violenta
poena
consumet
Moabitas
quasi
incendio,
nec
posse
obstare
munita
eorum
loca,
quin
vindictam
suam
exsequatur:
quia
si
palatiis
suis
superbiant,
hoc
tamen
nihil
ipsis
proderit.
Adiungit
etiam,
Morietur
Moab
in
tumultu,
in
strepitu,
in
clangore
tubae:
hoc
est,
ego
accersam
hostes
robustos
qui
pervadant,
et
non
paciscantur
cum
Moabitis,
sed
occupent
loca
omnia
et
urbes
munitas
vi
et
gladio.
Hoc
enim
intelligit
propheta
per
tumultum,
per
strepitum,
per
clangorem
tubae,
quod
scilicet
non
venient
in
potestatem
hostium
Moabitae
certis
legibus
et
pactis,
quemadmodum
deditio
voluntaria
mitigare
solet
hostilis
saevitiae
rigorem:
hoc
non
fiet,
inquit,
quia
hostes
potientur
non
opibus
modo
ipsorum,
sed
etiam
ipsa
vita.
Tandem
adiungit,
et
excidam
iudicem
e
medio
eius,
et
occidam
principes
eius,
dicit
Iehova.
Deus
hic
pronuntiat
nullum
fore
amplius
regnum
Moabitarum,
et
nullum
populi
corpus.
Scimus
enim
non
posse
consistere
homines
sine
aliquo
ordine
politico.
Ergo
ubi
est
aliquis
conventus
hominum,
illic
necesse
est
esse
principes
qui
alios
gubernent
et
moderentur.
Quum
igitur
pronuntiat
Deus
nullum
amplius
fore
iudicem
in
Moabitis,
tantundem
hoc
valet
ac
si
diceret
2
|