41:18
Daniel,
regem
ita
loquutum
fuisse
secum,
Deus
tuus,
cui
tu
inservis
iugiter,
vel
quem
tu
colis
iugiter,
ipse
te
eripiet.
Potest
hoc
verbum
legi
in
modo
optativo,
ut
dictum
fuit.
Neque
dubium
est
quin
tale
votum
conceperit
Darius
:
sed
potest
etiam
ita
accipi,
Deus
tuus
quem
colis
te
eripiet:
ac
si
diceret,
Iam
non
sum
mei
iuris:
ego
hic
rapior
quasi
tempestatis
impetu
:
proceres
me
invitum
compellunt
ad
hoc
facinus.
Ego
igitur
nunc
te
resigno
et
vitam
tuam
Deo,
quia
non
meum
est
te
eripere:
quasi
hac
excusatione
levaret
crimen
suum,
ubi
transfert
potentiam
servandi
Danielis
ad
Deum.
Haec
ratio
quosdam
movit,
ut
laudarent
pietatem
regis
Darii:
sed
ut
ego
fateor
in
hoc
sermone
nobis
ostendi
eius
clementiam
et
humanitatem:
ita
certum
est,
ne
micam
quidem
pietatis
in
eo
fuisse,
quum
ita
se
ornare
voluit
spoliis
Dei.
Nam
superstitiosi
etiamsi
non
timeant
serio
Deum,
retinentur
tamen
aliquo
eius
metu:
hic
autem
voluit
in
nihilum
redigere
omnem
divinitatem.
Qualis
fuit
haec
pietas?
Laudanda
igitur
est
clementia
in
Dario:
sed
sacrilega
eius
superbia
nullo
modo
excusabilis
est.
Deinde,
cur
ita
humaniter
se
gessit
erga
Danielem?
Quia
fidelem
ministrum
expertus
erat.
Fuit
igitur
peculiaris
amor,
qui
flexit
eum
ad
clementiam.
Non
servasset
eundem
tenorem
apud
alios,
si
centum
vel
mille
Iudaei
tracti
fuissent
in
iudicium,
secure
omnes
damnasset,
quod
non
gessissent
morem
edicto.
Ergo
fuisset
illic
pertinaciter
et
impius
et
crudelis.
Parcit
autem
Danieli
ob
suum
privatum
commodum:
deinde
quia
amplexus
illum
fuerat
suo
favore.
Caeterum
ut
laudetur
eius
humanitas,
nullum
apparet
signum
pietatis
in
eo.
Dicit
tamen,
Deus
tuus
quem
colis,
ipse
te
eripiet,
nempe
quia
prius
cognoverat
Danielem
vaticinatum
esse
de
interitu
monarchiae
chaldaicae:
hinc
convincitur,
Deum
Israelis
esse
praescium
rerum
omnium:
deinde
omnia
subesse
eius
arbitrio.
Sed
interim
neque
ipsum
colit,
neque
etiam
patitur
ab
aliis
coli.
Excluserat
enim
Deum
suo
iure,
quantum
in
ipso
fuerat.
Quamvis
ergo
hic
tribuat
Deo
potentiam
liberandi,
non
facit
ex
animo:
deinde
etiamsi
faciat,
eo
deterior
est
eius
impietas,
ubi
eum
quem
sentit
verum
et
unicum
Deum,
et
praeditum
summa
potestate,
privat
tamen
iure
suo:
et
quum
sit
cinis
et
terra,
audet
se
substituere
in
eius
locum.
Nunc
sequitur,
17.
Et
adductus
fuit
lapis
unus
et
positus
super
os
speluncae:
et
obsignavit
eum
rex
annulo
suo
et
annulo
procerum
suorum,
ne
mutaretur
placitum
in
Daniele
(hoc
est,
quantum
ad
Danielem:
qui
reddunt,
Contra,
ac
si
rex
consulto
obviam
ire
voluisset
eorum
violentiae,
pervertunt
totum
sensum
:
quando
haud
dubie
illorum
instigatione
id
factum
est,
ne
rex
curaret
furtim
educi).
2
|