9:177
177
AD
WESTPHALUM.
178
esset,
ad
solos
fideles
restringi,
quod
Paulus
consulto
etiam
incredulis
[pag.
107]
tribuit,
ne
donorum
Dei
abusus
idem
quo
perierunt
illi,
exitium
nobis
accersat.
Haec
enim
summa
est,
quum
toti
populo
veteri
sub
manna
et
aqua
olim
oblata
fuerit
Christi
communicatio,
et
tamen
multi
Deo
non
placuerint,
non
esse
hodie
superbiendum,
ubi
ad
eandem
participationem
Christus
invitat:
sed
dandam
esse
operam
ut
inaestimabili
dono
pie
riteque
utamur.
Porro
quaecunque
ex
Augustino
discrimina
profert
Westphalus,
non
alio
tendunt
quam
ut
sciamus
spiritualium
donorum
quae
sub
lege
gustaverunt
patres,
vel
quibus
pro
temporis
mensura
potiti
sunt,
plenitudinem
in
evangelio
esse
exhibitam:
sicuti
et
nos
ingenue
docemus,
sacramenta
patrum
et
nostra,
secundum
plus
et
minus
differre:
quia
etsi
communis
utriusque
substantia
est
Christus,
non
tamen
aequalis
est
eius
exhibitio.
Quo
iterum
evertitur
Westphali
impietas,
[pag.
108]
sicuti
Augustini
verbis
quae
recitat,
impudentia
coarguitur:
significatione,
non
re
ipsa,
quia
tunc
figura,
nunc
veritas.
Quasi
vel
Paulus
figuram
opponat
veritati,
dum
nos
sub
signis
similibus
eiusdem
spiritualis
gratiae
facit
consortes:
vel
Augustinus
differentiam
alibi
ponat,
quam
in
significandi
modo.
Quod
autem
dicit,
si
liceat
negare
Christi
corpus
in
coena
percipi,
quia
in
figura
veteres
habehant
Christum
praesentem,
eodem
iure
negari
posse
apostolos
vidisse
Christum
in
coena,
quia
fide
praesens
erat
patribus,
in
eo
tam
se
lepidum
dialecticum
prodit,
quam
hactenus
vidimus
probum
et
fidelem
esse
theologum.
Nam
quum
hodie
sub
figura
panis
eundem
nobis
Christum
offerri
constet,
qui
olim
datus
fuit
sub
figura
mannae,
longe
hic
diversa
ratio
est
quam
ocularis
aspectus,
et
fidei.
Ineptias
hominis,
quae
sponte
evanescunt,
longius
persequi
nihil
attinet.
Sex
paginis
commemorat
dispares
inter
legis
[pag.
109]
et
evangelii
sacramenta
notari
gradus
ah
Augustino,
ut
tandem
concludat
eadem
esse
in
rebus
significatis,
non
autem
in
rerum
exhibitione.
Quasi
vero
ubi
effectu
caret
significatio,
aliud
sit
quam
mera
fallacia.
Tortuoso
quidem
complexu,
instar
anguis
varia
miscens,
absurditatem
illam
tegere
conatur:
quisquis
tamen
ad
scopum
animadvertet,
facile
videbit
nihilo
minus
esse
dissidii
inter
eius
commentum
et
Augustini
doctrinam,
quam
ab
hoc
sancto
doctore,
vel
Scotus,
vel
alius
quispiam
ex
illa
sophistarum
cohorte
discrepat.
Atque
haec
ratio
est,
cur
tot
hominis
iactanctias
relinquam
intactas,
quia
eadem,
qua
eas
effutivit,
levitate
diffluent.
Venio
nunc
ad
confessiones
Saxonum,
l)
quas
1)
Innuit
librum
Magdeburgae
a.
1557
editum
in
quo
^Westphalus
plurimorum
ministrorum
Saxoniae
inferioris
con-
Calvini
opera.
Vol
J
X.
|