52:177
177
CAPUT
V.
17&
absque
delecta
amplectuntur.
Utrumque
vitiosum
est:
nam
priores
fastuoso
illo
praeiudicio
imbuti
viam
ad
proficiendum
sibi
praecludunt:
alteri
vero
ad
omnes
errorum
ventos
se
temere
exponunt.
Paulus
ab
his
duobus
extremis
ad
medium
revocat
Thessalonicenses,
dum
vetat
quidquam
damnare,
nisi
prius
examinatum:
et
rursum
admonet,
iudicium
adhibendum
esse
prius
quam
quod
in
medium
affertur
pro
indubio
recipiant.
Et
sane
haec
Dei
nomini
saltem
reverentia
debetur,
ut
prophetiam,
quae
dicitur
ab
eo
profecta,
non
adspernemur.
Terum
sicuti
reiectionem
debet
praecedere
examen
vel
discretio,
ita
et
susceptionem
verae
et
sanae
doctrinae.
Neque
enim
ea
levitate
pios
esse
convenit,
ut
indifferenter
falsum
non
minus
quam
verum
arripiant.
Hinc
colligimus,
spiritu
iudicii
eos
donari
a
Deo,
ut
discernant
ne
circumveniantur
hominum
imposturis.
Nisi
enim
discretione
essent
praediti,
frustra
Paulus
diceret,
probate,
et
tenete
quod
bonum
est.
Quod
si
recte
probandi
facultate
destitui
nos
sentimus:
ab
eodem
spiritu,
qui
per
prophetas
suos
loquitur,
petenda
est.
Pronuntiat
autem
hoc
loco
Dominus
per
os
Pauli,
nullis
hominum
vitiis,
nulla
vel
temeritate,
vel
inscitia,
nullo
denique
abusu
debere
impediri
doctrinae
cursum,
quin
semper
in
ecclesia
vigeat.
Nam
quum
prophetiae
abolitio
ecclesiae
sit
interitus
:
potius
coelum
sinamus
terrae
misceri,
quam
ut
cesset
prophetia.
Sed
videtur
hic
Paulus
nimis
vagam
in
docendo
licentiam
permittere,
dum
vult
probari
omnia:
nam
audienda
sunt
ut
probentur.
Atqui
hoc
modo
ianua
impostoribus
aperta
foret
ad
spargenda
sua
mendacia.
Respondeo,
eum
nunc
minime
postulare
audientiam
falsis
doctoribus,
quorum
os
alibi
obstruendum
esse
docet,
et
quos
tam
severe
excludit:
nihilo
etiam
magis
tollere
ordinem
in
eligendis
doctoribus,
quem
tantopere
alibi
(Tit.
1,
9)
commendat.
Sed
quoniam
tanta
diligentia
nunquam
adhiberi
potest
quin
prophetent
interdum
qui
minus
quam
deceat
sunt
instructi,
et
interdum
boni
et
pii
doctores
a
scopo
aberrent:
eam
modestiam
requirit
a
fidelibus,
ut
tamen
audire
non
detrectent.
Nihil
enim
periculosius
quam
ea
morositas
qua
fit
ut
nobis
insipida
sit
quaevis
doctrina,
dum
probare
quae
recta
sit,
non
sustinemus.
22.
Ab
omni
specie
mala.
Nonnulli
universalem
esse
sententiam
putant,
ac
si
abstinere
praeciperet
ab
omnibus
quae
mali
speciem
prae
se
ferunt.
Ita
sensus
esset,
non
sufficere
interius
conscientiae
testimonium,
nisi
habeatur
et
fratrum
ratio,
ut
obviam
eatur
offendiculis,
fugiendo
quidquid
malum
videri
potest.
Qui
speciem
dialectice
exponunt
generi
subiectam,
nimis
crasse
hallucinantur.
Speciem
enim
dixit
quae
vulgo
apparentia.
Et
potest
legi
tam
mala,
quam
mali
in
genitivo:
eadem
tamen
significatione.
Ego
potius
Chrysostomum
et
Am-
Calvini
pera.
Vol.
LII.
|