1:177
[CO
1.
177]
hic
caeremonia
proferatur, [p.
362]
merum
sit
hominum
inventum,
cum
caeremonias
sacramentorum
non
nisi
a
Deo
institui
posse,
iam
definitum
sit.
Mendacium
ergo
et
impostura
fuit,
quod
de
sacramento
poenitentiae
commenti
sunt.
Ementitum
hoc
sacramentum
ornarunt
quo
decebat
elogio:
secundam
esse
tabulam
post
naufragium,
quia
si
quis
vestem
innocentiae
in
baptismo
perceptam
peccando
corruperit,
per
poenitentiam
reparare
potest.
l)
Sed
dictum
est
Hieronymi.
Cuiuscunque
sit,
quin
plane
impium
sit,
excusari
nequit.
Quasi
vero
per
peccatum
deleatur
baptismus,
et
non
potius
in
memoriam
revocandus
sit
peccatori
quoties
de
peccati
remissione
cogitat,
ut
illinc
sese
colligat
animumque
recipiat
et
fidem
confirmet,
peccatorum
remissionem
se
impetraturum,
quae
sibi
in
baptismo
promissa
sit.
Aptissime
itaque
dixeris,
si
baptismum
vocaveris
poenitentiae
sacramentum,
cum
in
consolationem
iis
datus
sit
qui
poenitentiam
meditantur.
De
ultima,
ut
vocant,
unctione.
Tertium
fictitium
sacramentum
est
extrema
unctio,
quae
non
nisi
a
sacerdote
perficitur [p.
363]
idque
in
extremis
(sic
loquuntur)
et
oleo
ab
episcopo
consecrato,
atque
hac
verborum
[OS
203]
forma:
per
istam
sanctam
unctionem
et
piissimam
suam
misericordiam
indulgeat
tibi
Deus
quidquid
peccasti
per
visum,
per
auditum,
odoratum,
tactum,
gustum.
Eius
duas
esse
virtutes
fingunt:
peccatorum
remissionem
et
corporalis
morbi
levamen,
si
ita
expediat,
sin
minus,
animae
sanitatem.
Aiunt
autem
institutionem
ab
Iacobo
positam
esse,
cuius
verba
sunt:
infirmatur
quis
inter
vos?
inducat
presbyteros
ecclesiae
et
orent
super
eum,
ungentes
eum
oleo,
in
nomine
Domini;
et
si
in
peccatis
fuerit
remittentur
ei
(Iac.
ult.).
Eiusdem
rationis
est
ista
unctio,
cuius
esse
manuum
impositionem
supra
demonstravimus:
nempe
histrionica
hypocrisis,
qua
citra
rationem
et
sine
fructu,
apostolos
referre
volunt.
Refert
Marcus
(Marc.
6):
apostolos
in
prima
sua
missione,
iuxta
mandatum
quod
a
Domino
acceperant,
mortuos
suscitasse,
daemonia
eiecisse,
leprosos
mundasse,
infirmos
sanasse,
in
curatione
autem
aegrorum
oleum
adhibuisse.
Ungebant,
inquit,
oleo
multos
infirmos
et
sanabantur.
Huc
respexit
Iacobus,
cum
iussit
accersi
presbyteros
ad
ungendum
infirmum.
Talibus
caeremoniis
nullum
altius
subesse
mysterium
facile
iudicabunt, [p.
364]
qui
observarint,
quanta
libertate
et
Dominus
et
eius
apostoli
versati
sint
in
rebus
istis
externis.
Dominus
caeco
redditurus
visum,
ex
pulvere
et
sputo
lu-
1)
Lib.
4.
sentent.
14.
dist.
c.
1.
De
poenit.
dist.
1.
c.
2.
Calvini
opera.
Vol.
I.
|