55:175
175
CAPUT
XII.
176
falsam
et
ementitam
fore
Christi
professionem,
si
se
a
patris
disciplina
eximant,
ut
spurii
magis
sint
quam
legitimi.
9.
Quum
carnis
nostrae
patres
habuerimus
castiqatores,
et
reveriti
simus
illos:
annon
multo
magis
gubiiciemur
patri
spirituum,
et
vivemus
?
10.
Et
Uli
guidem
ad
paucos
dies
pro
suo
arbitratu
nos
castisarunt:
hic
vero
ad
utilitatem,
ut
nobis
impertiat
sanctimoniam
suam,
ll.
Porro,
omnis
castigatio
in
praesens
non
videtur
gaudii
esse,
sed
tristitiae:
in
posterum
tamen,
fructum
pacatum
iustitiae
affert
exercitatis.
9.
Quum
carnis
nostrae.
Haec
comparatio
multas
habet
partes.
Prima
est,
si
patribus
ex
quibus
progeniti
sumus
secundum
carnem,
tantum
detulimus
reverentiae
ut
passi
fuerimus
eorum
disciplinam
:
multo
plus
honoris
deberi
Deo,
qui
spiritualis
est
pater.
Altera,
disciplinam,
qua
patres
liberos
suos
erudiunt,
ad
usum
praesentis
vitae
utilem
esse
duntaxat:
Deum
vero
longius
respicere,
ut
scilicet
in
vitam
aeternam
nos
sanctificet.
Tertia,
mortales
homines
liberos
suos
ut
illis
visum
est
castigare:
Deum
vero
temperare
suam
disciplinam
optima
ratione
summaque
sapientia,
ut
nihil
in
ea
sit
nisi
moderatum.
Hoc
ergo
primo
loco
inter
Deum
et
homines
diversum
ponit,
quod
hi
quidem,
patres
sint
carnis,
ille
autem,
spirituum:
idque
amplificat,
carnem
cum
spiritu
conferendo.
Sed
quaeritur
annon
carnis
etiam
pater
sit
Deus:
neque
enim
frustra
hominis
creationem
inter
praecipua
Dei
miracula
commemorat
historia
Iob.
Quare
hac
quoque
parte
merito
patris
nomen
sibi
vindicat.
Si
dicamus
patrem
vocari
spirituum,
quia
solus
animas
creat
et
regenerat,
sine
hominis
opera:
rursus
excipere
licebit,
Paulum
non
frustra
gloriari,
se
spiritualem
esse
eorum
patrem,
quos
in
Christo
per
evangelium
genuit.
Respondeo,
tam
animae
quam
coporis
patrem
esse
Deum,
et
quidem
unicum,
proprie
loquendo:
ac
nomen
hoc
quadam
veluti
concessione
transferri
ad
homines,
sive
de
corpore
sive
de
anima
agatur.
Quoniam
tamen
in
creandis
animabus
non
adhibet
hominum
operam,
et
eas
etiam
spiritus
sui
virtute
mirabiliter
reformat:
peculiariter
xax'
eCox^v
pater
spirituum
vocatur.
Quum
dicit,
Et
reveriti
simus
illos:
affectum
notat
qui
nobis
a
natura
insitus
est,
ut
patres,
etiam
quum
aspere
nos
tractant,
honore
prosequamur.
Quum
dicit,
subiiciemur
patri
spirituum:
significat,
hoc
aequum
esse,
ut
Deo
imperium
permittamus
quod
patris
iure
in
nos
obtinet.
Quum
dicit,
Et
vivemus,
causam
designat
vel
finem,
itaque
copula
resolvenda
est
in
particulam
ut.
Monemur
autem
hoc
verbo,
nihil
esse
nobis
magis
exitiale
quam
si
nos
in
Dei
obsequium
tradere
recusemus.
|