52:175
175
EPIST.
PAULI
AD
THESSALONICENSES
I
176
die
imo
singulis
momentis
pacem
nostram
inquietare
et
gaudium
excutere
nobis
possent:
ideo
continenter
nos
orare
iubet.
De
hac
autem
precandi
assiduitate
alibi
diximus.
Gratiarum
actio,
ut
dixi,
quasi
temperamentum
subiicitur.
Multi
enim
sic
orant,
ut
tamen
obmurmurent
Deo
ac
fremant,
nisi
protinus
obsequatur
eorum
votis.
Atqui
desideria
nostra
sic
fraenari
convenit,
ut
contenti
eo,
quod
datur,
gratiarum
actionem
semper
misceamus
votis.
Petere
quidem
licet,
gemere
etiam
et
conqueri:
sed
ita
ut
nobis
magis
adlubescat
Dei
voluntas
quam
nostra.
18.
Haec
enim
Dei
voluntas.
Nempe
ut
gratias
agamus,
secundum
Chrysostomi
sententiam.
Ego
pleniorem
sensum
contineri
puto
sub
his
verbis
:
quod
talis
sit
erga
nos
Dei
affectus
in
Christo,
ut
in
afflictionibus
quoque
largam
habeamus
materiam
gratias
agendi.
Quid
enim
ad
nos
placandos
aptius
aut
magis
appositum,
quam
dum
audimus
Deum
sic
nos
in
Christo
complecti,
ut
in
bonum
ac
salutem
vertat
quidquid
nobis
accidit?
Meminerimus
ergo,
hoc
singulare
esse
corrigendae
impatientiae
remedium,
ab
intuitu
praesentium
malorum,
quae
nos
cruciant,
oculos
referre
in
diversam
considerationem,
qualiter
erga
nos
affectus
sit
Deus
in
Christo.
19.
Spiritum
ne
exstinguatis.
Haec
metaphora
ducta
est
a
vi
et
natura
spiritus:
nam
quum
proprium
spiritus
officium
sit
illustrare
mentes,
atque
ideo
vocetur
lux
nostra:
proprie
dicimur
eum
exstinguere
dum
eius
gratiam
exinanimus.
Sunt
qui
putant
idem
dici
hoc
et
proximo
membro.
Ergo
secundum
eos,
spiritum
exstinguere
nihil
aliud
est
quam
contemnere
prophetias.
Verum
quia
diversis
modis
exstinguitur
spiritus,
haec
duo
inter
se
distinguo,
tanquam
genus
et
speciem.
Tametsi
enim
contemptus
prophetiae
est
exstinctio
spiritus,
spiritum
tamen
illi
etiam
exstinguunt
qui,
quum
profectu
quotidiano
magis
ac
magis
accensas
a
Deo
scintillas
excitare
debeant,
sua
ignavia
in
nihilum
redigunt
dona
Dei.
Itaque
latius
patet
haec
admonitio
de
non
exstinguendo
spiritu,
quam
proxima
de
non
spernendis
prophetiis.
Sensus
prioris
est:
estis
spiritu
Dei
illuminati:
videte
ne
vestra
ingratitudine
lux
ista
vobis
pereat.
Valde
utilis
admonitio:
nam
eos
qui
semel
illuminati
fuerant,
ubi
respuunt
tam
pretiosum
Dei
donum,
vel
clausis
oculis
se
abripi
sinunt
in
mundi
vanitatem,
horrenda
caecitate
percuti
cernimus,
ut
sint
aliis
in
exemplum.
Cavendum
igitur
a
socordia,
qua
Dei
lumen
in
nobis
suffocatur.
Caeterum
qui
hinc
colligunt,
in
hominis
arbitrio
esse
vel
exstinguere,
vel
fovere
lucem
oblatam,
ut
gratiae
efficaciam
extenuent,
ac
facultates
extollant
liberi
arbitrii:
male
ratiocinantur.
Quamquam
enim
efficaciter
in
suis
electis
operatur
Deus,
neque
tantum
lucem
illis
admovet,
sed
facit
ut
videant,
oculos
cordis
illis
aperit
|