1:175
[CO
1.
175]
ferri
potest.
Equidem
et
ipse
tales
nugas
negligendas
consulerem,
nisi
seria
ducerent.
Sed
cum
ex
multis
blasphemiis
constructum
sit
purgatorium
et
novis
quotidie
fulciatur,
cum
multas
et
graves
offensiones
suscitet,
profecto
connivendum
non
est.
Illud
forte
utcunque
ad
tempus
dissimulari [p.
358]
poterat,
quod
sine
Dei
verbo
curiosa
audacique
temeritate
excogitatum
erat,
quod
de
ipso
creditum
erat
nescio
quibus
revelationibus
satanae
arte
confictis,
quod
ad
ipsius
confirmationem
aliquot
scripturae
loci
inscite
detorti
erant.
Quanquam
non
leviter
fert
Dominus,
humanam
audaciam
sic
in
abditos
iudiciorum
suorum
recessus
perrumpere
(Deut.
18),
et
severe
prohibuit,
neglecta
voce
sua,
sciscitari
a
mortuis
veritatem;
nec
verbum
suum
tam
irreligiose
contaminari
permittit;
demus
tamen,
illa
omnia
tolerari
aliquantisper
potuisse,
ut
res
non
magni
momenti,
at
ubi
peccatorum
expiatio
alibi
quam
in
Christi
sanguine
quaeritur,
ubi
satisfactio
alio
transfertur,
periculosissimum
silentium.
Clamandum
ergo,
non
modo
vocis,
sed
gutturis
ac
laterum
contentione:
purgatorium
exitiale
satanae
esse
commentum,
quod
Christi
crucem
evacuat,
quod
fidem
nostram
labefacit
et
evertit.
Quid
autem
illis
est
purgatorium,
nisi
poena
quam
luunt
animae
defunctorum
pro
peccatorum
satisfactione?
Quod
si
proxima
disputatione
plus
quam
perspicuum
est,
Christi
sanguinem
unicam
esse
pro
fidelium
peccatis
satisfactionem,
expiationem,
purgationem,
quid
superest,
nisi
purgatorium
meram
esse
in
Christum
blasphemiam?
Praetereo
sacrilegia
quibus
quotidie [p.
359]
defenditur,
offendicula
quae
in
religione
parit,
aliaque
innumera,
quae
ex
tali
impietatis
fonte
prodire
solent.
Ut
finem
aliquando
faciamus,
videamus
iam
(quod
postremo
loco
propositum
erat)
de
sacramento
ipso
poenitentiae.
Anxie
autem
sudant
in
reperiendo
sacramento.
Nec
mirum,
nodum
enim
in
scirpo
quaerunt.
Quod
tamen
optimum
habent,
rem
implicitam,
suspensam,
incertam,
opinionumque
varietate
confusam
ac
turbatam
relinquunt.
Dicunt
ergo,
vel
poenitentiam
exteriorem
esse
sacramentum,1)
et
si
ita
est,
existimari
debere,
signum
esse
[OS
201]
interioris
poenitentiae,
id
est,
contritionis
cordis,
quae
erit
res
sacramenti;
vel
utramque
simul
esse
sacramentum,
nec
duo,
sed
unum
completum;
sed
exteriorem
esse
sacramentum
duntaxat,
interiorem
rem
et
sacramentum;
remissionem
autem
peccatorum,
rem
tantum
et
non
sacramentum.
Qui
sacramenti
definitionem
supra
a
nobis
positam
memoria
tenent,
ad
eam
exigant
id
quod
dicunt
esse
sacramentum,
et
invenient:
non
esse
caeremoniam
externam
a
Domino
institutam,
ad
fidei
nostrae
confirmationem.
|