[SEARCH HOME] | [CONTENTS] | [기독교강요 라틴어-영어 문장별 대조본] | [원문칼빈전집안드로이드앱]

IOANNIS CALVINI OPERA QUAE SUPERSUNT OMNIA
volume column dictionary *for dictionary, click or touch the word
[Pre] [Next] [Original Text Jpg]


1:175  [CO  1.  175]  ferri  potest.  Equidem  et  ipse  tales  nugas  negligendas  consulerem,  nisi  seria  ducerent.  Sed  cum  ex  multis  blasphemiis  constructum  sit  purgatorium  et  novis  quotidie  fulciatur,  cum  multas  et  graves  offensiones  suscitet,  profecto  connivendum  non  est.  Illud  forte  utcunque  ad  tempus  dissimulari [p. 358]  poterat,  quod  sine  Dei  verbo  curiosa  audacique  temeritate  excogitatum  erat,  quod  de  ipso  creditum  erat  nescio  quibus  revelationibus  satanae  arte  confictis,  quod  ad  ipsius  confirmationem  aliquot  scripturae  loci  inscite  detorti  erant.  Quanquam  non  leviter  fert  Dominus,  humanam  audaciam  sic  in  abditos  iudiciorum  suorum  recessus  perrumpere  (Deut.  18),  et  severe  prohibuit,  neglecta  voce  sua,  sciscitari  a  mortuis  veritatem;  nec  verbum  suum  tam  irreligiose  contaminari  permittit;  demus  tamen,  illa  omnia  tolerari  aliquantisper  potuisse,  ut  res  non  magni  momenti,  at  ubi  peccatorum  expiatio  alibi  quam  in  Christi  sanguine  quaeritur,  ubi  satisfactio  alio  transfertur,  periculosissimum  silentium.  Clamandum  ergo,  non  modo  vocis,  sed  gutturis  ac  laterum  contentione:  purgatorium  exitiale  satanae  esse  commentum,  quod  Christi  crucem  evacuat,  quod  fidem  nostram  labefacit  et  evertit.  Quid  autem  illis  est  purgatorium,  nisi  poena  quam  luunt  animae  defunctorum  pro  peccatorum  satisfactione?  Quod  si  proxima  disputatione  plus  quam  perspicuum  est,  Christi  sanguinem  unicam  esse  pro  fidelium  peccatis  satisfactionem,  expiationem,  purgationem,  quid  superest,  nisi  purgatorium  meram  esse  in  Christum  blasphemiam?  Praetereo  sacrilegia  quibus  quotidie [p. 359]  defenditur,  offendicula  quae  in  religione  parit,  aliaque  innumera,  quae  ex  tali  impietatis  fonte  prodire  solent.  Ut  finem  aliquando  faciamus,  videamus  iam  (quod  postremo  loco  propositum  erat)  de  sacramento  ipso  poenitentiae.  Anxie  autem  sudant  in  reperiendo  sacramento.  Nec  mirum,  nodum  enim  in  scirpo  quaerunt.  Quod  tamen  optimum  habent,  rem  implicitam,  suspensam,  incertam,  opinionumque  varietate  confusam  ac  turbatam  relinquunt.  Dicunt  ergo,  vel  poenitentiam  exteriorem  esse  sacramentum,1)  et  si  ita  est,  existimari  debere,  signum  esse  [OS  201]  interioris  poenitentiae,  id  est,  contritionis  cordis,  quae  erit  res  sacramenti;  vel  utramque  simul  esse  sacramentum,  nec  duo,  sed  unum  completum;  sed  exteriorem  esse  sacramentum  duntaxat,  interiorem  rem  et  sacramentum;  remissionem  autem  peccatorum,  rem  tantum  et  non  sacramentum.  Qui  sacramenti  definitionem  supra  a  nobis  positam  memoria  tenent,  ad  eam  exigant  id  quod  dicunt  esse  sacramentum,  et  invenient:  non  esse  caeremoniam  externam  a  Domino  institutam,  ad  fidei  nostrae  confirmationem.   

[Pre] [Next]


Copyright ⓒ 2018 In Hyuk Lee. All rights reserved. http://blog.naver.com/isaaci