55:174
paterni
amoris
demonstratio
est.
Deinde
reprobi
quum
se
Dei
manu
gubernari
ignorent,
fortuito
ut
plurimum
putant
se
affligi.
Quemadmodum
si
quis
puer
contumax,
relicta
patris
domo,
longe
erret:
fame
et
frigore
vel
aliis
malis
confectus,
dabit
quidem
iustas
stultitiae
suae
poenas
:
suisque
malis
discet
quid
sit
esse
patri
morigerum
ac
obsequentem:
sed
tamen
hanc
esse
paternam
castigationem
non
agnoscet.
Ita
impii,
quum
se
a
Deo
eiusque
familia
quodammodo
manciparint,
non
intelligunt
Dei
manum
ad
se
usque
pervenire.
Meminerimus
ergo,
divini
erga
nos
amoris
gustum
aliter
a
nobis
percipi
non
posse
in
castigationibus,
quam
dum
illud
nobis
persuasum
est,
paternas
esse
ferulas,
quibus
peccata
nostra
castigat.
Nihil
tale
reprobis
evenire
potest,
quorum
fugitivae
sunt
mentes.
Huc
accedit
quod
iudicium
incipere
oportet
a
domo
Dei.
Proinde
etiamsi
communiter
alienos
et
domesticos
feriat,
sic
tamen
manum
suam
erga
posteriores
exserit,
ut
demonstret
se
peculiarem
habere
eorum
curam.
Sed
illa
est
vera
solutio,
quod
quisquis
a
Deo
se
castigari
novit
et
persuasus
est,
gradum
protinus
facere
debet
ad
hanc
cogitationem:
id
accidere,
quoniam
a
Deo
ametur.
Nam
quum
Deum
in
poenis
medium
sentiant
fideles,
certum
habent
benevolentiae
eius
pignus,
quia
nisi
amaret,
non
esset
sollicitus
de
eorum
salute.
Ideo
concludit
apostolus,
Deum
omnibus
offerri
patrem
qui
correctionem
sustinent
Nam
qui
calcitrant,
ut
equi
feroces
solent,
vel
qui
praefracte
reluctantur,
minime
pertinent
ad
hunc
ordinem.
Quare
in
summa
docet
tunc
nobis
demum
paternas
esse
Dei
correctiones,
quum
illi
nos
obedienter
subiicimus.
7.
Quis
enim
est
filius.
A
communi
hominum
more
ratiocinatur,
minime
esse
consentaneum
ut
filii
Dei
a
crucis
disciplina
sint
immunes.
Nam
si
nemo
inter
homines
invenitur,
prudens
saltem
sanique
iudicii,
qui
non
liberos
suos
corrigat,
quoniam
sine
disciplina
ad
bonam
frugem
adduci
nequeunt:
quanto
minus
hoc
tam
necessarium
remedium
Deus,
qui
optimus
et
sapientissimus
est
pater,
negliget?
Si
quis
obiiciat,
cessare
inter
homines
eiusmodi
correctionem
simulatque
ex
adolescentia
egressi
sunt
liberi:
respondeo,
nos,
quamdiu
vivimus,
Dei
respectu
esse
magis
quam
pueros:
atque
hanc
causam
esse
cur
tergo
nostro
ferulam
semper
haerere
conveniat.
Quare
merito
infert
apostolus,
quisquis
immunitatem
a
cruce
appetit,
eum
se
veluti
abdicare
e
numero
filiorum
Dei.
Unde
sequitur,
non
aestimari
a
nobis,
ut
decet
adoptionis
beneficium,
totamque
Dei
gratiam
repudiari
quum
nos
ab
eius
ferulis
subducere
volumus.
Quod
faciunt
quicunque
aequo
animo
afflictiones
non
tolerant.
Cur
autem
spurios
potius
quam
alienos
vocat
qui
correctionem
refugiunt?
nempe,
quia
eos
alloquitur
qui
in
ecclesiam
cooptati
erant:
ideoque
filii
Dei.
Quare
significat,
|