52:174
nominatim
exprimit,
ne
cuiquam
malefaciant.
Speciosae
enim
interdum
excusationes
obtendi
solent:
Quid?
illum
adeo
nequam,
scelestum
et
crudelem
cur
non
liceat
mihi
ulcisci?
Verum
quia
ultio
sine
exceptione
nobis
interdicitur,
qualiscunque
sit
is,
qui
nos
laesit,
abstinendum
est
a
noxa.
Sed
semper
benignitatem.
Hoc
posteriore
membro
non
tantum
a
vindicta
abstinendum
esse
docet,
si
quis
nos
laeserit:
sed
colendam
erga
omnes
beneficentiam.
Etsi
enim
mutuam
inter
fideles
primo
esse
vult,
postea
tamen
ad
omnes,
quamvis
indignos,
eam
extendit:
ut
studeamus
malum
bono
vincere,
quemadmodum
idem
alibi
(Rom.
12,
21)
docet.
Primus
ergo
patientiae
gradus
est,
non
ulcisci
iniurias
:
secundus
vero,
etiam
hostes
beneficiis
prosequi.
16.
Semper
gaudete.
Hoc
ad
moderationem
animi
refero,
dum
placide
in
rebus
adversis
se
retinet,
neque
fraena
dolori
laxat.
Ideo
haec
tria
simul
connecto:
semper
gaudere,
i
n
d
e
s
i
n
e
n
t
e
r
orare,
et
gratias
Deo
agere
in
omnibus.
Nam
quum
assiduas
preces
commendat,
rationem
ostendit
perpetuo
gaudendi:
quia
hoc
modo
levationem
in
omnibus
malis
nostris
a
Deo
petimus.
Sic
ad
Philipp.
4,
4,
ubi
dixit:
Gaudete
in
Domino:
iterum
dico,
gaudete.
Moderatio
vestra
nota
sit
omnibus.
Ne
sitis
solliciti:
Dominus
prope
est.
Postea
rationem
demonstrat,
sed
in
omni
precatione
vestrae
postulationes
innotescant
Deo,
cum
gratiarum
actione.
Illic,
ut
videmus,
causam
gaudii
ponit
animum
tranquillum
ac
sedatum,
qui
vel
iniuriis,
vel
rebus
adversis
ultra
modum
non
turbetur.
Caeterum
ne
dolor,
tristitia,
anxietas,
metus
nos
opprimant
iubet
in
providentiam
Dei
recumbere.
Porro
quia
saepe
obrepunt
dubitationes,
an
curae
simus
Deo,
remedium
quoque
praescribit,
ut
precando
nostras
sollicitudines
quasi
in
eius
sinum
exoneremus.
Quemadmodum
David
Psal.
37,
5
et
55,
23,
praecipit,
et
eius
exemplo
Petrus
(1.
Pet.
5,
7).
Quia
autem
ID
votis
nimium
sumus
praecipites,
temperamentum
adscribit,
ut,
quae
desunt
expetentes,
non
tamen
desinamus
gratias
agere.
Eandem
fere
seriem,
licet
paucioribus
verbis,
hic
contexit.
Nam
primo
loco,
tanti
vult
a
nobis
aestimari
Dei
beneficia,
ut
eorum
agnitio
et
meditatio
tristitiam
omnem
superet.
Et
sane
si
reputamus
quid
nobis
Christus
contulerit,
nulla
erit
tanta
doloris
acerbitas
quae
non
leniatur
et
locum
cedat
spirituali
gaudio.
Nisi
enim
regnet
in
nobis
hoc
gaudium,
simul
a
nobis
regnum
Dei
exsulat,
vel
nos
ab
ipso.
Et
valde
ingratus
est
Deo,
cui
non
tanti
est
Christi
iustitia
et
spes
vitae
aeternae,
ut
in
media
tristitia
gaudeat.
Sed
quoniam
facile
animi
nostri
fatiscunt,
donec
impatientiae
succumbant:
notandum
est
remedium
quod
mox
adiungit.
Iacentes
enim
et
prostrati
erigimur
precibus,
quia
in
Deum
reiicimus
quod
nos
gravabat.
Quoniam
autem
multa
quoti-
|