1:174
[CO
1.
174]
remissa
erant
quinqua-
[OS
199]
ginta,
cui
non
dixit,
ideo
remissa
quia
multum
dilexisset,
sed
ideo
multum
diligere
quia
remissa
sint.
Atque
ad
eam
similitudinem
applicari
convenit
in
hanc
formam.
Putas
mulierem
hanc
esse
peccatricem,
atqui
talem
non
esse
agnoscere
debueras,
quando
ei
remissa
sunt
peccata;
remissionis
autem
peccatorum
fidem
tibi
facere
debuerat
eius
dilectio,
qua
ob
beneficium
gratiam
refert.
Est
autem
argumentum
a
posteriori,
quo
aliquid
demonstratur
a
signis
sequentibus.
Qua
autem
ratione
peccatorum
remissionem [p.
356]
illa
obtinuerit,
palam
Dominus
testatur;
fides
inquit,
tua
te
salvam
fecit.
Fide
igitur
remissionem
assequimur,
caritate
gratias
agimus
et
Domini
beneficentiam
testamur.
Parum
autem
me
movent,
quae
in
veterum
scriptis
de
satisfactione
passim
occurrunt.
Video
quidem
eorum
nonnullos
(dicam
simpliciter
omnes
fere,
quorum
libri
extant)
hac
in
parte
lapsos
esse;
sed
non
concedam,
eos
ipsos
adeo
fuisse
rudes
et
imperitos,
ut
eo
sensu
illa
scripserint,
quo
a
novis
istis
satisfactionariis
leguntur.
Vocarunt
enim,
ut
plurimum,
satisfactionem,
non
compensationem
quae
Deo
redderetur,
sed
publicam
testificationem,
qua
qui
excommunicatione
mulctati
fuerant,
cum
in
communionem
recipi
vellent,
ecclesiam
reddebant
de
sua
poenitentia
certiorem.
Indicebantur
enim
illis
poenitentibus
certa
ieiunia
et
alia,
quibus
se
prioris
vitae
vere
et
ex
animo
pertaesos
esse
approbarent,
vel
potius
priorum
memoriam
obliterarent,
atque
ita
dicebantur,
non
Deo,
sed
ecclesiae
satisfacere.
Ex
antiquo
eo
ritu
sumpserunt
originem
confessiones
et
satisfactiones,
quae
hodie
in
usu
sunt.
Viperei
sane
partus,
quibus
factum
est
ut
ne
umbra
quidem
melioris
illius
formae
supersit.
Scio
veteres
interdum
duriuscule
loqui,
nec,
ut [p.
357]
nuper
dixi,
lapsos
esse
nego;
sed
quae
pauculis
naevis
aspersa
erant,
dum
illotis
istorum
manibus
tractantur,
prorsus
inquinantur.
Et
si
veterum
autoritate
pugnandum
est,
quos,
Deus
bone,
veteres
nobis
obtrudunt?
Bona
pars
eorum,
quibus
Lombardus,
eorum
coryphaeus,
centones
suos
contexuit,
ex
insulsis
quorundam
monachorum
deliriis,
quae
sub
Ambrosii,
Hieronymi,
Augustini
et
Chrysostomi
nomine
feruntur,
decerpta
sunt.
Ut
in
praesenti
argumento,
omnia
fere
sumit
e
libro
Augustini
de
poenitentia,
qui
a
rhapsodo
aliquo
inepte
ex
bonis
pariter
ac
malis
autoribus
consarcinatus,
Augustini
quidem
nomen
praefert,
sed
quem
nemo
vel
mediocriter
doctus,
agnoscere
pro
suo
dignetur.
[OS
200]
Iam
nec
de
suo
purgatorio
molesti
nobis
sint,
quod
hac
securi
fractum,
dirutum
et
a
fundamentis
prorsus
eversum
est.
Neque
enim
quibusdam
assentior,
qui
dissimulandum
hac
in
parte
censent
et
mentionem
purgatorii
omittendam;
ex
qua
acres,
ut
aiunt,
pugnae
oriuntur,
minimum
aedificationis
re-
|