5:173
LECTORIBUS.
Quum
disputationem
hanc
relegerem,
animadverti,
quaedam
inter
disserendi
contentionem,
paulo
acrius
atque
etiam
asperius
esse
dicta:
quae
aures
quorundam
delicatulas
radere
fortasse
possent.
Et
quando
scio
nonnullos
esse
bonos
viros,
quibus
de
hoc
somno
aliquid
in
animum
instillatum
fuerit,
vel
nimia
credendi
facilitate,
vel
ignorantia
scripturae,
qua
ad
resistendum,
pro
tempore,
non
fuerint
satis
armati:
in
eorum
offensionem
(quoniam
non
pervicaciter
peccant,
nec
malitiose)
quoad
per
eos
liceat,
nolim
incurrere.
Volui
igitur
hic
commodum
eos
praemonere,
qui
tales
sunt,
ne
quidquam
in
contumeliam
suam
trahant;
sed
quoties
aliqua
dicendi
libertate
evehor,
sciant
me
agere
cum
nequissimo
illo
Anabaptistarum
grege
(e
quorum
scatebris
haec
primum,
ut
dixi,
aqua
profluxit)
qui
nec
sic
quidem
pro
meritis
suis
tractantur.
Cum
quibus
sic
pugnam
institui,
ut
si
in
posterum
obluctentur,
sensuri
sint,
si
non
valde
peritum,
certe
constantem
veritatis
defensorem,
et,
ut
mihi
audeo
de
gratia
Dei
promittere,
invictum.
Quanquam
nec
contra
eos,
nisi
modice,
bilem
effudi:
ut
qui
ab
omni
procacitate
et
loquendi
petulantia
perpetuo
abstinuerim:
sicque
fere
ubique
stylum
temperaverim,
ut
docendo
esset
aptior,
quam
cogendo:
trahere
tamen
posset
eos
qui
duci
nolint.
Omnes
certe
in
viam
reducere
magis
quam
incessere,
animus
fuit.
Lectores
autem,
si
qui
futuri
sunt,
hortor
et
obtestor
per
nomen
Dei
et
Domini
nostri
Iesu
Christi,
ut
integrum
iudicium
ad
legendum
adferant,
et
animum,
quasi
paratam
veritati
sedem.
Scio
quantum
gratiae
habeat
novitas
ad
demulcendas
quorundam
aures.
Sed
debemus
cogitare,
unam
esse
vocem
vitae:
quae
est
ex
ore
Domini.
Huic
uni
patere
debere
aures
nostras,
quum
de
doctrina
salutis
agitur:
caeteris
omnibus
clausas
esse.
Illius,
inquam,
verbum
non
novum
est:
sed
quod
fuit
a
principio,
est,
et
semper
erit.
Et
quam
errant,
qui
verbum
Dei,
perverso
usu
et
ignavia
desitum,
quum
in
lucem
redit,
novitatis
nomine
infamant:
tam
peccant
in
alteram
partem
qui,
velut
arundines,
quovis
vento
impelluntur:
imo
ad
quamlibet
levem
auram
nutant
et
inflectuntur.
An
hoc
est
Christum
discere,
quibusvis
doctrinis,
etiam
veris,
sine
verbo
Dei
aurem
accommodare?
Si
accipis
ut
ab
homine:
nonne
et
mendacia
eadem
facilitate
hauries?
Quid
enim
homo
suum
habet,
nisi
vanitatem?
At
non
sic
illi,
qui
quum
recepissent
verbum,
scrutabantur
scripturas,
an
haec
ita
se
haberent
(Act.
17,
11)?
Praeclarum
exemplum,
si
quidem
imitaremur:
verum
nos
nescio
qua
desidia,
seu
potius
contemptu,
verbum
Dei
recipimus:
ut
quum
tres
syllabas
didicerimus,
statim
opinione
sapientiae
turgeamus,
et
tamen
1)
non
crepemus,
nobis
divites
ac
reges.
Hinc
tam
multos
videas,
qui
in
omnium
saeculorum
ignorantiam
tragice
vociferantur,
non
minus
ipsi
indocti.
Sed
quid
facias?
Christiani
videri
volunt,
et
dicuntur:
quia
aliquot
capita
locorum
communium
delibarunt.
Et
quum
nescire
aliquid
pudeat,
de
omnibus
confidentissime,
quasi
ex
tripode,
respondent.
Hinc
rursum
tot
schismata,
tot
errores,
tot
fidei
nostrae
scandala.
Qua
occasione
nomen
ac
verbum
Dei
blasphematur
inter
impios.
Tandem
(quod
est
caput
mali)
dum
obstinate
tueri
1)
Sic
1542,
et
versio
gallica:
et
toutesfois
sans
crever.
Caeterae
omnes
habent:
tantum.
Quae
si
emendatio
fuerit
ex
coniectura
nata,
optimam
sane
dixeris.
Alluditur
ad
1
Cor.
4,
8.
|