1:173
[CO
1.
173]
sequitur;
Petrus
delicti
veniam
obtinuit
(Luc.
18.
22)
:
lacrymas
eius,
inquit
Ambrosius,
legimus,
satisfactionem
non
legimus;
et
[OS
198]
audit
paralyticus:
surge,
remittuntur
tibi
peccata
tua;
poena
non
imponitur
(Matth.
9).
Omnes,
quae
in
scriptura
commemorantur,
absolutiones,
gratuitae
describuntur.
Ex
hac
exemplorum
frequentia
regula
potius
peti
debuerat,
quam
ab
unico
illo:
quod
nescio
quid
singulare
continet.
Daniel
sua
exhortatione
(Dan.
4),
qua
suadebat
Nabuchadnezer,
ut
peccata
sua
iustitia
redimeret,
et
iniquitates
suas
miseratione
pauperum,
non
voluit
significare,
iustitiam
et
misericordiam
esse
Dei
propitiationem
et
poenarum
redemptionem.
Absit
enim
ut
alia
unquam
fuerit
ἀπολύτρωσις,
quam
sanguis
Christi.
Sed
illud
redimere,
ad
homines
potius, [p.
354]
quam
ad
Deum
retulit,
ac
si
dixisset:
exercuisti,
o
rex,
iniustam
et
violentam,
dominationem,
oppressisti
humiles,
spoliasti
pauperes,
dure
et
inique
tractasti
populum
tuum;
pro
iniustis
exactionibus,
pro
violentia
et
oppressione,
nunc
refer
misericordiam
et
iustitiam.
Similiter
Solomon
(Prov.
10),
caritate
operiri
multitudinem
peccatorum
ait,
non
apud
Deum,
sed
inter
homines
ipsos.
Sic
enim
habet
integer
versus:
Odium
excitat
contentiones,
caritas
vero
operit
cunctas
iniquitates.
Quo
Solomon,
more
suo,
per
antithesin,
mala
quae
ex
odiis
nascantur,
cum
fructibus
caritatis
confert,
estque
sensus:
qui
inter
se
oderunt,
vicissim
mordent,
carpunt,
exprobrant,
omnia
vitio
vertunt;
qui
se
diligunt,
multa
inter
se
mutuo
dissimulant,
ad
multa
connivent,
multa
vicissim
condonant;
non
quod
alter
alterius
vitia
probet,
sed
tolerat
et
admonendo
medetur
potius
quam
insectando
ulceret.
Eodem
sensu
citatum
locum
hunc
a
Petro
(1
Petr.
4),
nihil
ambigendum
est,
nisi
depravatae
vafreque
detortae
scripturae
insimulare
eum
volumus.
Quantum
attinet
ad
locum
Lucae
(Luc.
7),
nemo
qui
parabolam
illic
a
Domino
propositam
sano
iudicio
legerit,
nobis
ex
eo
controversiam
faciet.
Pharisaeus
apud
se
cogitabat,
non
cognosci
a
Domino
mulierem, [p.
355]
quam
tanta
facilitate
ad
se
admisisset.
Sentiebat
enim,
non
fuisse
admissurum,
si
peccatricem,
qualis
erat,
cognovisset.
Atque
ex
eo
colligebat,
non
esse
prophetam,
qui
eum
in
modum
falli
posset.
Dominus,
ut
peccatricem
non
esse
ostenderet,
cui
iam
remissa
essent
peccata,
parabolam
proposuit.
Duo
debitores
erant
uni
foeneratori;
alter
quingenta
debebat,
alter
quinquaginta;
utrique
remissum
est
debitum.
Uter
maiorem
gratiam
habet?
Respondet
Pharisaeus:
is
utique,
cui
plus
donatum
est.
Subiicit
Dominus:
hinc
agnosce,
remissa
esse
huic
mulieri
peccata,
quia
dilexit
multum.
Quibus
verbis,
ut
vides,
eius
dilectionem
non
facit
causam
remissionis
peccatorum,
sed
probationem;
sunt
enim
sumpta
a
simili
eius
debitoris,
cui
|