[SEARCH HOME] | [CONTENTS] | [기독교강요 라틴어-영어 문장별 대조본] | [원문칼빈전집안드로이드앱]

IOANNIS CALVINI OPERA QUAE SUPERSUNT OMNIA
volume column dictionary *for dictionary, click or touch the word
[Pre] [Next] [Original Text Jpg]


1:173  [CO  1.  173]  sequitur;  Petrus  delicti  veniam  obtinuit  (Luc.  18.  22)  :  lacrymas  eius,  inquit  Ambrosius,  legimus,  satisfactionem  non  legimus;  et  [OS  198]  audit  paralyticus:  surge,  remittuntur  tibi  peccata  tua;  poena  non  imponitur  (Matth.  9).  Omnes,  quae  in  scriptura  commemorantur,  absolutiones,  gratuitae  describuntur.  Ex  hac  exemplorum  frequentia  regula  potius  peti  debuerat,  quam  ab  unico  illo:  quod  nescio  quid  singulare  continet.  Daniel  sua  exhortatione  (Dan.  4),  qua  suadebat  Nabuchadnezer,  ut  peccata  sua  iustitia  redimeret,  et  iniquitates  suas  miseratione  pauperum,  non  voluit  significare,  iustitiam  et  misericordiam  esse  Dei  propitiationem  et  poenarum  redemptionem.  Absit  enim  ut  alia  unquam  fuerit  ἀπολύτρωσις,  quam  sanguis  Christi.  Sed  illud  redimere,  ad  homines  potius, [p. 354]  quam  ad  Deum  retulit,  ac  si  dixisset:  exercuisti,  o  rex,  iniustam  et  violentam,  dominationem,  oppressisti  humiles,  spoliasti  pauperes,  dure  et  inique  tractasti  populum  tuum;  pro  iniustis  exactionibus,  pro  violentia  et  oppressione,  nunc  refer  misericordiam  et  iustitiam.  Similiter  Solomon  (Prov.  10),  caritate  operiri  multitudinem  peccatorum  ait,  non  apud  Deum,  sed  inter  homines  ipsos.  Sic  enim  habet  integer  versus:  Odium  excitat  contentiones,  caritas  vero  operit  cunctas  iniquitates.  Quo  Solomon,  more  suo,  per  antithesin,  mala  quae  ex  odiis  nascantur,  cum  fructibus  caritatis  confert,  estque  sensus:  qui  inter  se  oderunt,  vicissim  mordent,  carpunt,  exprobrant,  omnia  vitio  vertunt;  qui  se  diligunt,  multa  inter  se  mutuo  dissimulant,  ad  multa  connivent,  multa  vicissim  condonant;  non  quod  alter  alterius  vitia  probet,  sed  tolerat  et  admonendo  medetur  potius  quam  insectando  ulceret.  Eodem  sensu  citatum  locum  hunc  a  Petro  (1  Petr.  4),  nihil  ambigendum  est,  nisi  depravatae  vafreque  detortae  scripturae  insimulare  eum  volumus.  Quantum  attinet  ad  locum  Lucae  (Luc.  7),  nemo  qui  parabolam  illic  a  Domino  propositam  sano  iudicio  legerit,  nobis  ex  eo  controversiam  faciet.  Pharisaeus  apud  se  cogitabat,  non  cognosci  a  Domino  mulierem, [p. 355]  quam  tanta  facilitate  ad  se  admisisset.  Sentiebat  enim,  non  fuisse  admissurum,  si  peccatricem,  qualis  erat,  cognovisset.  Atque  ex  eo  colligebat,  non  esse  prophetam,  qui  eum  in  modum  falli  posset.  Dominus,  ut  peccatricem  non  esse  ostenderet,  cui  iam  remissa  essent  peccata,  parabolam  proposuit.  Duo  debitores  erant  uni  foeneratori;  alter  quingenta  debebat,  alter  quinquaginta;  utrique  remissum  est  debitum.  Uter  maiorem  gratiam  habet?  Respondet  Pharisaeus:  is  utique,  cui  plus  donatum  est.  Subiicit  Dominus:  hinc  agnosce,  remissa  esse  huic  mulieri  peccata,  quia  dilexit  multum.  Quibus  verbis,  ut  vides,  eius  dilectionem  non  facit  causam  remissionis  peccatorum,  sed  probationem;  sunt  enim  sumpta  a  simili  eius  debitoris,  cui   

[Pre] [Next]


Copyright ⓒ 2018 In Hyuk Lee. All rights reserved. http://blog.naver.com/isaaci