1:172
[CO
1.
172]
est,
alterum
patris;
iudex,
cum
facinorosum
punit,
in
ipsum
delictum
animadvertit
et
de
ipso
facinore
poenam
expetit.
Pater,
cum
filium
severius
corrigit,
non
hoc
agit,
ut
vindicet,
aut
mulctet
eius
admissa,
sed
magis
ut
doceat
et
cautiorem
in
posterum
reddat.
Breviter,
ubicunque
poena
est,
ibi
maledictio
et
ira
Dei,
quam
ipse
a
fidelibus
continet.
Castigatio,
Dei
benedictio
est
et
amoris
testimonium.
Illam
sanctos
[OS
197]
omnes
semper
deprecatos
fuisse
legimus,
hanc
placido
animo
suscepisse.
Castiga
me
Domine,
sed
in
iudicio,
non
in
ira
tua,
ne
forte
imminuas
me.
Effunde
furorem
tuum
etc.
(Ier.
10).
Quanquam
ne
reluctor
quidem,
quin
castigatio
huiusmodi
delictorum
punitio
dici
possit,
sed
quomodo
accipienda
sit
moneo.
Sic
cum
Saul
regno
abiecit,
puniebat;
cum
Davidem
parvulo
filio
orbavit,
corripiebat
(1
Sam.
15.
2
Sam.
12).
In
hanc
sententiam
accipiendum
est
quod
ait
Paulus
(1
Cor.
11):
dum
iudicamur,
a
Domino
corripimur,
ne
cum
hoc
mundo
damnemur;
hoc
est,
dum
nos
filii
Dei
manu
coelestis
patris
affligimur,
non
haec
poena
est
qua [p.
352]
confundamur,
sed
castigatio,
qua
erudiamur.
Hac
cogitatione
fidelem
instrui
necesse
est
in
afflictionum
acerbitate.
Tempus
est,
ut
iudicium
incipiat
a
domo
Domini,
in
qua
invocatum
est
nomen
eius
(1
Petr.
4).
Quid
facerent
filii
Dei,
si
severitatem
quam
sentiunt,
ultionem
Dei
esse
crederent?
Qui
enim
manu
Dei
percussus,
Deum
iudicem
punientem
cogitat,
non
potest
nisi
iratum
et
adversum
sibi
concipere,
ipsum
vero
Dei
flagellum
ut
maledictionem
et
damnationem
detestari,
denique
se
a
Deo
diligi
nunquam
persuadere
poterit,
qui
sic
erga
se
affectum
sentiet,
ut
adhuc
punire
velit.
Nec
refert,
sitne
aeterna
poena,
an
temporaria.
Tam
enim
bella,
fames,
pestilentiae,
morbi
maledictiones
Dei
sunt,
quam
ipsum
mortis
aeternae
iudicium.
Perspiciunt
omnes,
ni
fallor,
quo
spectet
illa
Domini
animadversio
in
Davidem,
nempe,
ut
documentum
esset,
graviter
Deo
displicere
homicidium
et
adulterium,
adversum
quod
tantam
offensionem
declarasset;
ut
eruditio
esset
ipsi
David,
ne
postea
tale
facinus
auderet,
non
autem
ut
poena
esset,
qua
compensationem
quandam
Deo
penderet.
Sic
et
de
altera
correptione
iudicandum
est,
qua
Dominus
populum
vehementi
peste
adflixit,
ob
Davidis
inobedientiam,
quam
in
recensendo
ipso
populo
perpetraverat
(2
Sam.
24). [p.
353]
Nam
peccati
quidem
noxam
Davidi
gratis
remisit;
sed
quia,
tum
ad
publicum
omnium
saeculorum
exemplum,
tum
ad
Davidis
quoque
humiliationem
pertinebat,
tale
facinus
non
impunitum
manere,
ipsum
flagello
suo
asperrime
castigavit.
Mirum
autem
est,
cur
sic
in
unum
Davidis
exemplum
oculos
coniiciant,
tot
exemplis
non
permoveantur,
in
quibus
gratuitam
peccatorum
remissionem
licebat
contemplari.
Legitur
publicanus
descendisse
e
templo
iustificatus,
poena
nulla
|