55:171
171
CAPUT
XII.
172
Deposito
omni
onere.
Quia
similitudinem
cursus
usurpat,
simul
expeditos
esse
iubet.
Festinationi
enim
nihil
magis
adversum,
quam
si
sarcinis
onusti
simus.
Porro
varia
sunt
onera,
quae
spiritualem
cursum
nostrum
morantur
ac
impediunt:
ut
amor
vitae
praesentis,
mundi
delitiae,
cupiditates
carnis,
curae
terrenae,
divitiae
etiam
ac
honores,
et
quaecunque
sunt
eiusdem
generis.
Quisquis
ergo
vult
in
Christi
stadio
currere,
primum
se
omnibus
impedimentis
abdicet:
quia
iam
plus
satis
tardi
sumus,
ut
non
aliunde
accedant
remorae.
Neque
tamen
iubemur
divitias
simpliciter
abiicere,
aut
alia
vitae
commoda,
nisi
quatenus
cursum
nostrum
retardant:
quia
Satan
illis,
quasi
tricis,
nos
retinet
atque
implicat.
Porro
metaphora
cursus
satis
frequens
est
in
scripturis.
Hic
vero
non
quemlibet
cursum
designat,
sed
cursorium
certamen,
quod
studia
magis
solet
accendere.
Summa
igitur
est,
nos
certamen
ingressos
esse,
et
quidem
in
celeberrimo
stadio,
undique
circumstare
multos
testes,
praesidem
Dei
silium,
qui
ad
praemium
nos
invitat
et
hortatur:
turpissimum
igitur
fore
si
in
medio
spatio
fatigemur
vel
torpeamus.
Quamquam
autem
sancti
homines,
de
quibus
meminit,
non
testes
modo
sunt,
sed
eiusdem
cursus
socii,
qui
viam
nobis
praemonstrant:
testes
tamen
vocare
maluit
quam
cursores,
ut
significaret
non
aemulos
esse
qui
palmam
nobis
praeripiant,
sed
approbatores
potius,
qui
plaudant
et
gratulentur
nostrae
victoriae.
Quemadmodum
etiam
Christus
non
tantum
agonotheta
est,
sed
manum
nobis
porrigit,
viros
ac
strenuitatem
suppeditat:
denique
nos
ad
inchoandum
cursum
praeparat
atque
idoneos
reddit,
et
sua
virtute
nos
perducit
usque
ad
metam.
Peccato
quod
nos
circumstat
Hoc
gravissimum
est
onus
quod
nobis
obstat.
Dicit
autem
nos
esse
implicitos,
ut
sciam
us,
neminem
currendo
aptum
esse,
nisi
qui
exuerit
hos
laqueos.
Non
loquitur
autem
de
externis
vel
actualibus
(ut
vocant)
peccatis:
sed
de
ipso
fonte,
hoc
est
concupiscentia,
quae
ita
omnes
nostri
partes
occupat
ut
undique
sentiamus
nos
teneri
eius
laqueis.
Per
patientiam.
Hac
voce
semper
monemur
quid
praecipue
in
fide
considerari
velit
apostolus:
nempe,
ut
regnum
Dei,
quod
carni
est
invisibile
sensusque
omnes
nostros
superat,
spiritu
quaeramus.
Nam
qui
in
hac
meditatione
occupantur,
facile
terrena
omnia
contemnunt.
Ita
Iudaeos
non
poterat
melius
abstrahere
a
suis
caeremoniis,
quam
si
eos
ad
vera
fidei
exercitia
revocaret,
ex
quibus
discerent
spirituale
esse
Christi
regnum,
et
huius
mundi
elementis
longe
superius.
2.
Pro
gaudio
sibi
proposito.
Tametsi
latina
loquutio
nonnihil
habit
ambiguitatis,
tamen
in
verbis
graecis
perspicue
apparet
sensus
apostoli.
Significat
enim,
quum
integrum
esset
Christo
se
eximere
|