[SEARCH HOME] | [CONTENTS] | [기독교강요 라틴어-영어 문장별 대조본] | [원문칼빈전집안드로이드앱]

IOANNIS CALVINI OPERA QUAE SUPERSUNT OMNIA
volume column dictionary *for dictionary, click or touch the word
[Pre] [Next] [Original Text Jpg]


1:171  [CO  1.  17l]  Quid  quaeso  nobis  praestitisset  Christus,  si  adhuc  pro  peccatis  poena  exigeretur?  Nam  cum  dicimus,  eum  pertulisse  omnia  peccata  nostra  in  corpore  suo  super  lignum,  non  aliud  significamus  quam  defunctum  poena  et  vindicta,  quae  peccatis  nostris  debebatur  (1  Petr.  2).  Id  ipsum  significantius  declaravit  Iesaias,  cum  dicit  (Ies.  53),  castigationem  sive  correctionem  pacis  nostrae  fuisse  super  eum.  Quid  vero  est  correctio  pacis  nostrae,  nisi  poena  peccatis  debita  et  nobis  persolvenda,  antequam  Deo  reconciliari  possemus,  nisi  vices  nostras  ipse  subiisset?  En  clare  vides,  Christum  peccatorum  [OS  196]  poenas  sustinuisse,  ut  suos  ab  illis  eximeret.  Utinam  sincere  intelligeremus,  quod  Christus  fidelibus  suis  promisit.  Qui  credit  in  me,  inquit  (Ioan.  5),  in  iudicium  non  venit,  sed  transivit  a  morte  in  vitam.  Cuius  promissionis  fiducia,  secure  Paulus  asserit,  nullam  esse  condemnationem  iis,  qui  sunt  in  Christo  Iesu  (Rom.  8).  Non  dubito  quin  me  risuri  sint,  qui  iudicium  et  condemnationem  aliter  accipiam,  quam  pro  poena  aeterna.  Id  vero  nihil  ad  satisfactiones,  quas  poenis  temporariis  persolvi  docent.  Verum,  nisi  in  animum  induxissent  resistere  spiritui  sancto,  maiorem  inesse  Christi  et  Pauli [p. 350]  verbis  energiam  sentirent;  nempe  fideles  a  peccati  maledictione  sic  per  Christum  liberatos,  ut  in  conspectu  Dei,  quasi  mundi  et  puri  appareant.  Verum  quando  et  ipsi  scripturae  testimoniis  sese  armant,  videamus  qualia  sint,  quae  ipsi  obtendunt  argumenta.  David,  inquiunt,  de  adulterio  et  homicidio  a  propheta  Nathan  obiurgatus,  veniam  peccati  accipit,  et  tamen  morte  filli,  quem  ex  adulterio  sustulerat,  postea  plectitur  (2  Sam.  12).  Tales  poenas,  quae  post  culpae  etiam  remissionem  infligendae  essent,  satisfactionibus  redimere  docemur.  Hortabatur  enim  Daniel  Nabuchadnezer  (Dan.  4)  ut  eleemosynis  peccata  redimeret,  et  Solomon  scribit  (Prov.  1.  10,  Petr.  4.)  caritate  operiri  multitudinem  peccatorum.  Et  apud  Lucam  (Luc.  7),  Dominus  de  muliere  peccatrice  ait,  remissa  esse  illi  peccata  multa,  quia  dilexerit  multum.  Ut  perverse  semper  et  praepostere  facta  Dei  aestimant.  At  si  observassent,  quod  minime  praetereundum  erat,  duo  esse  divini  iudicii  genera,  longe  aliud  in  hac  Davidis  correptione  vidissent,  quam  peccati  poenam  et  ultionem;  iudicium  unum,  docendi  causa,  vocemus  vindictae,  alterum  castigationis.  Iudicio  vindictae  iram  suam  in  reprobos  exercet  Dominus,  ulciscitur,  confundit,  dissipat,  in  nihilum  redigit.  Id  proprie  est  peccatum  punire [p. 351]  et  vindicare.  Idque  poena  proprie  aut  supplicium  dici  potest.  Iudicio  castigationis,  non  supplicium  sumit,  non  irascitur,  non  vindicat,  sed  suos  erudit,  admonet,  castigat,  vellicat.  Id  non  poena  est,  aut  vindicta,  sed  correctio  atque  admonitio.  Alterum  iudicis   

[Pre] [Next]


Copyright ⓒ 2018 In Hyuk Lee. All rights reserved. http://blog.naver.com/isaaci