1:171
[CO
1.
17l]
Quid
quaeso
nobis
praestitisset
Christus,
si
adhuc
pro
peccatis
poena
exigeretur?
Nam
cum
dicimus,
eum
pertulisse
omnia
peccata
nostra
in
corpore
suo
super
lignum,
non
aliud
significamus
quam
defunctum
poena
et
vindicta,
quae
peccatis
nostris
debebatur
(1
Petr.
2).
Id
ipsum
significantius
declaravit
Iesaias,
cum
dicit
(Ies.
53),
castigationem
sive
correctionem
pacis
nostrae
fuisse
super
eum.
Quid
vero
est
correctio
pacis
nostrae,
nisi
poena
peccatis
debita
et
nobis
persolvenda,
antequam
Deo
reconciliari
possemus,
nisi
vices
nostras
ipse
subiisset?
En
clare
vides,
Christum
peccatorum
[OS
196]
poenas
sustinuisse,
ut
suos
ab
illis
eximeret.
Utinam
sincere
intelligeremus,
quod
Christus
fidelibus
suis
promisit.
Qui
credit
in
me,
inquit
(Ioan.
5),
in
iudicium
non
venit,
sed
transivit
a
morte
in
vitam.
Cuius
promissionis
fiducia,
secure
Paulus
asserit,
nullam
esse
condemnationem
iis,
qui
sunt
in
Christo
Iesu
(Rom.
8).
Non
dubito
quin
me
risuri
sint,
qui
iudicium
et
condemnationem
aliter
accipiam,
quam
pro
poena
aeterna.
Id
vero
nihil
ad
satisfactiones,
quas
poenis
temporariis
persolvi
docent.
Verum,
nisi
in
animum
induxissent
resistere
spiritui
sancto,
maiorem
inesse
Christi
et
Pauli [p.
350]
verbis
energiam
sentirent;
nempe
fideles
a
peccati
maledictione
sic
per
Christum
liberatos,
ut
in
conspectu
Dei,
quasi
mundi
et
puri
appareant.
Verum
quando
et
ipsi
scripturae
testimoniis
sese
armant,
videamus
qualia
sint,
quae
ipsi
obtendunt
argumenta.
David,
inquiunt,
de
adulterio
et
homicidio
a
propheta
Nathan
obiurgatus,
veniam
peccati
accipit,
et
tamen
morte
filli,
quem
ex
adulterio
sustulerat,
postea
plectitur
(2
Sam.
12).
Tales
poenas,
quae
post
culpae
etiam
remissionem
infligendae
essent,
satisfactionibus
redimere
docemur.
Hortabatur
enim
Daniel
Nabuchadnezer
(Dan.
4)
ut
eleemosynis
peccata
redimeret,
et
Solomon
scribit
(Prov.
1.
10,
Petr.
4.)
caritate
operiri
multitudinem
peccatorum.
Et
apud
Lucam
(Luc.
7),
Dominus
de
muliere
peccatrice
ait,
remissa
esse
illi
peccata
multa,
quia
dilexerit
multum.
Ut
perverse
semper
et
praepostere
facta
Dei
aestimant.
At
si
observassent,
quod
minime
praetereundum
erat,
duo
esse
divini
iudicii
genera,
longe
aliud
in
hac
Davidis
correptione
vidissent,
quam
peccati
poenam
et
ultionem;
iudicium
unum,
docendi
causa,
vocemus
vindictae,
alterum
castigationis.
Iudicio
vindictae
iram
suam
in
reprobos
exercet
Dominus,
ulciscitur,
confundit,
dissipat,
in
nihilum
redigit.
Id
proprie
est
peccatum
punire [p.
351]
et
vindicare.
Idque
poena
proprie
aut
supplicium
dici
potest.
Iudicio
castigationis,
non
supplicium
sumit,
non
irascitur,
non
vindicat,
sed
suos
erudit,
admonet,
castigat,
vellicat.
Id
non
poena
est,
aut
vindicta,
sed
correctio
atque
admonitio.
Alterum
iudicis
|