9:170
fanis
ventribus
[pag.
86]
immergitur,
ubique
in
terris
illaesam
manere
fingit.
Nec
Westphalum
quidquam
iuvat
quod
Christus
ecclesiae
suae
pollicitus
est
de
aeterna
sua
praesentia
(Matth.
28,
20).
Christum
suis
semper
adesse
credimus,
adeoque
in
ipsis
habitare:
nec
modo
quatenus
deus
est,
sicuti
perverse
calumniatur
Westphalus:
sed
quia
membra
capiti
suo
unita
esse
oportet,
mediatorem
illum
qui
naturam
nostram
induit
dicimus
fidelibus
praesentem
esse.
Nam
et
ideo
sedet
ad
dexteram
patris,
ut
imperium
ubique
obtineat
et
exerceat.
Si
de
modo
praesentiae
quaeritur,
referendum
dicimus
ad
gratiam
et
virtutem.
Iisdem
verbis
quum
utatur
Westphalus,
statim
ad
carnem
relabitur,
quia
gratiae
nomen
pro
nihilo
ducit,
nisi
ad
coenae
actionem
coram
sistatur
Christi
corpus.
Haec
vero
mira
est
metamorphosis,
quod
de
immensa
spiritus
sancti
virtute
dictum
est,
in
carnis
substantiam
quae
finita
etot,
vertere.
Hunc
esse
[pag.
87]
quaestionis
statum
meminerint
lectores,
an
non
aliter
gratia
se
praesentem
exhibeat
Christus
quam
bi
in
terra
et
ubique
versetur
eius
corpus?
Nos,
quamvis
in
coelo
sit
Christus,
naturae
humanae
respectu,
locorum
distantia
negamus
impediri
quominus
se
nobis
communicet:
nec
modo
sustineat
nos
ac
gubernet
suo
spiritu,
sed
carnem
illam
in
qua
iustitiam
nobis
implevit,
vivificam
nobis
reddat.
Nam
etsi
loco
ipsa
non
movetur,
arcana
tamen
spiritus
operatione
ad
nos
usque
penetrat
eius
virtus,
ut
ex
eius
substantia
spiritualem
vitam
animae
nostrae
petant.
Westphalo
nihil
sufficit,
nisi
corpus
Christi
loco
excludens
ad
omnia
locorum
spatia
extendat.
Sed
operae
pretium
est
videre
quam
belle
sibi
constet,
quum
gratiae
praesentiam
velit
esse
corporalem,
de
ea
tamen
intelligit
quod
in
lege
scriptum
est:
Ubicunque
fecero
memoriam
[pag.
88]
nominis
mei,
illuc
veniam
ad
te
(Exod.
20,
24).
Quaero
igitur,
an
Dei
essentiam
eodem
modo
tunc
habitasse
putet
inter
Cherubim,
quo
nunc
Christi
corpus
latere
sub
pane
imaginatur.
Eodem
secundum
eum
pertinet
ista
promissio:
Ego
et
pater
ad
eum
veniemus,
et
mansionem
apud
eum
faciemus
(Ioann.
14,
23).
An
igitur
putat
deitatis
essentiam,
ita
ad
nos
debcendere,
sicuti
de
carne
Christi
affirmat,
eam
intrare
sub
panem
consecratum,
ut
illic
voretur?
Quomodo
tam
cito
excidit
quod
eadem
pagina
ex
Augustino
retulerat,
Deum
ubique
esse
per
essentiae
suae
praesentiam,
non
ubique
per
habitationis
gratiam?
ubi
sanctus
vir
diserte,
quantum
ad
praesentiae
rationem
spectat,
essentiam
divinitatis
gratiae
opponit.
Quando
si
in
patris
essentiam
minime
competit
adventus
qualem
carni
Christi
Westphalus
inculcat,
nodum
quo
se
obligavit
solvat
ipso.
Caeterum
toties
paulo
[pag.
89]
ante
testatus
se
cum
Augustino
fateri,
Christum
secundum
carnis
modum
in
coelo
esse:
demum
quasi
sui
oblitus
naturas
duas
|