1:170
[CO
1.
170]
esse
mortem,
et
animam
quae
peccaverit,
morte
dignam
(Rom.
6.
Ez.
18). [p.
347]
Caeterum
fidelium
peccata
venialia
esse,
non
quia
non
mortem
mereantur,
sed
quia,
Dei
misericordia,
nulla
est
condemnatio
iis
qui
sunt
in
Christo
Iesu,
quia
non
imputantur,
quia
venia
delentur
(Rom.
8.
Psal.
32).
Scio
quam
inique
doctrinam
hanc
nostram
calumnientur;
dicunt
enim
paradoxum
esse
stoicorum,
de
peccatorum
aequalitate.
Sed
suo
ipsorum
ore,
nullo
negotio
convincentur.
Quaero
enim,
an
non
inter
ea
ipsa
peccata,
quae
mortalia
fatentur,
aliud
alio
minus
agnoscant?
Non
igitur
protinus
sequitur,
paria
esse
peccata,
quae
simul
mortalia
sint.
Cum
scriptura
definiat
stipendium
peccati
mortem
esse,
legis
obedientiam
esse
vitae
viam,
transgressionem
mortem,
hanc
sententiam
evadere
non
possunt.
Quem
ergo
satisfaciendi
exitum
invenient,
in
tanto
peccatorum
cumulo?
Si
unius
[OS
195]
diei
est
satisfactio
peccati
unius,
dum
illam
meditantur,
septies
peccant
(loquor
de
iustissimis);
si
ad
septem
satisfactiones
se
accingunt,
cumulabunt
quadraginta
novem
peccata
(Prov.
24).
Iam
praecisa
est
satisfaciendi
fiducia.
Quid
morantur?
Quomodo
adhuc
de
satisfaciendo
cogitare
audent?
Conantur
quidem
se
expedire,
sed
aqua,
ut
dicitur,
illis
haeret.
Fingunt
sibi
distinctionem,
poenae
et
culpae.
Culpam
remitti
fatentur
Dei
misericordia,
etsi
ipsam,
lacrymis
et
precibus
mereri
nos,
doceant.
Sed
culpa
remissa, [p.
348]
poenam
restare,
quam
persolvi,
Dei
iustitia
postulat;
ad
poenae
igitur
remissionem
proprie
spectare
satisfactiones.
Verum,
cum
ista
distinctione
ex
diametro
pugnat,
quidquid
de
peccatorum
remissione
in
scriptura
nobis
traditur,
hoc
est,
testamentum
novum,
quod
Deus
in
Christo
suo
nobiscum
pepigit:
quod
iniquitatum
nostrarum
non
recordabitur
(Ier.
31).
Quid
his
significaverit,
discimus
ex
altero
propheta,
ubi
Dominus:
si
iustus,
inquit,
a
iustitia
sua
deflexerit,
omnium
iustitiarum
eius
non
recordabor.
Si
impius
ab
impietate
sua
recesserit,
omnium
iniquitatum
eius
non
recordabor
(Ez.
18).
Quod
se
iustitiarum
recordaturum
negat,
utique
hoc
est,
nullam
se
earum
habiturum
rationem,
ut
remuneretur.
Ergo
et
peccatorum
non
recordari,
est,
ea
non
postulare
ad
poenam.
Id
ipsum
alibi
(Psal.
32)
dicitur,
non
imputare,
tecta
habere.
Talibus
loquendi
formulis
non
obscure
sensum
suum
nobis
explicuerat
spiritus
sanctus,
si
dociles
aures
illi
accommodaremus.
Certe
si
punit
Deus
peccata,
imputat;
si
vindicat,
recordatur;
si
ad
iudicium
vocat,
tecta
non
habet.
Audiamus
vero
et
ex
alio
propheta,
quibus
legibus
peccata
remittat
Dominus.
Si
fuerint,
inquit
(Ies.
1),
peccata
vestra
ut
coccinum,
quasi
nix
albescent,
et
si
rubuerint
ut
vermiculus,
erunt
quasi
lana.
Hic
mihi
obtestandi [p.
349]
sunt
lectores,
non
ut
glossis
meis
auscultent,
sed
tantum
ut
verbo
Dei
locum
aliquem
esse
sinant.
|