[SEARCH HOME] | [CONTENTS] | [기독교강요 라틴어-영어 문장별 대조본] | [원문칼빈전집안드로이드앱]

IOANNIS CALVINI OPERA QUAE SUPERSUNT OMNIA
volume column dictionary *for dictionary, click or touch the word
[Pre] [Next] [Original Text Jpg]


1:170  [CO  1.  170]  esse  mortem,  et  animam  quae  peccaverit,  morte  dignam  (Rom.  6.  Ez.  18). [p. 347]  Caeterum  fidelium  peccata  venialia  esse,  non  quia  non  mortem  mereantur,  sed  quia,  Dei  misericordia,  nulla  est  condemnatio  iis  qui  sunt  in  Christo  Iesu,  quia  non  imputantur,  quia  venia  delentur  (Rom.  8.  Psal.  32).  Scio  quam  inique  doctrinam  hanc  nostram  calumnientur;  dicunt  enim  paradoxum  esse  stoicorum,  de  peccatorum  aequalitate.  Sed  suo  ipsorum  ore,  nullo  negotio  convincentur.  Quaero  enim,  an  non  inter  ea  ipsa  peccata,  quae  mortalia  fatentur,  aliud  alio  minus  agnoscant?  Non  igitur  protinus  sequitur,  paria  esse  peccata,  quae  simul  mortalia  sint.  Cum  scriptura  definiat  stipendium  peccati  mortem  esse,  legis  obedientiam  esse  vitae  viam,  transgressionem  mortem,  hanc  sententiam  evadere  non  possunt.  Quem  ergo  satisfaciendi  exitum  invenient,  in  tanto  peccatorum  cumulo?  Si  unius  [OS  195]  diei  est  satisfactio  peccati  unius,  dum  illam  meditantur,  septies  peccant  (loquor  de  iustissimis);  si  ad  septem  satisfactiones  se  accingunt,  cumulabunt  quadraginta  novem  peccata  (Prov.  24).  Iam  praecisa  est  satisfaciendi  fiducia.  Quid  morantur?  Quomodo  adhuc  de  satisfaciendo  cogitare  audent?  Conantur  quidem  se  expedire,  sed  aqua,  ut  dicitur,  illis  haeret.  Fingunt  sibi  distinctionem,  poenae  et  culpae.  Culpam  remitti  fatentur  Dei  misericordia,  etsi  ipsam,  lacrymis  et  precibus  mereri  nos,  doceant.  Sed  culpa  remissa, [p. 348]  poenam  restare,  quam  persolvi,  Dei  iustitia  postulat;  ad  poenae  igitur  remissionem  proprie  spectare  satisfactiones.  Verum,  cum  ista  distinctione  ex  diametro  pugnat,  quidquid  de  peccatorum  remissione  in  scriptura  nobis  traditur,  hoc  est,  testamentum  novum,  quod  Deus  in  Christo  suo  nobiscum  pepigit:  quod  iniquitatum  nostrarum  non  recordabitur  (Ier.  31).  Quid  his  significaverit,  discimus  ex  altero  propheta,  ubi  Dominus:  si  iustus,  inquit,  a  iustitia  sua  deflexerit,  omnium  iustitiarum  eius  non  recordabor.  Si  impius  ab  impietate  sua  recesserit,  omnium  iniquitatum  eius  non  recordabor  (Ez.  18).  Quod  se  iustitiarum  recordaturum  negat,  utique  hoc  est,  nullam  se  earum  habiturum  rationem,  ut  remuneretur.  Ergo  et  peccatorum  non  recordari,  est,  ea  non  postulare  ad  poenam.  Id  ipsum  alibi  (Psal.  32)  dicitur,  non  imputare,  tecta  habere.  Talibus  loquendi  formulis  non  obscure  sensum  suum  nobis  explicuerat  spiritus  sanctus,  si  dociles  aures  illi  accommodaremus.  Certe  si  punit  Deus  peccata,  imputat;  si  vindicat,  recordatur;  si  ad  iudicium  vocat,  tecta  non  habet.  Audiamus  vero  et  ex  alio  propheta,  quibus  legibus  peccata  remittat  Dominus.  Si  fuerint,  inquit  (Ies.  1),  peccata  vestra  ut  coccinum,  quasi  nix  albescent,  et  si  rubuerint  ut  vermiculus,  erunt  quasi  lana.  Hic  mihi  obtestandi [p. 349]  sunt  lectores,  non  ut  glossis  meis  auscultent,  sed  tantum  ut  verbo  Dei  locum  aliquem  esse  sinant.   

[Pre] [Next]


Copyright ⓒ 2018 In Hyuk Lee. All rights reserved. http://blog.naver.com/isaaci