9:17
17
DEFENSIO
DOCTRINAE
DE
SACRAMENTIS.
quid
protulisse
in
medium,
quod
hanc
partem
magis
diserte
exprimeret.
Si
illis
cordi
est
sacramentorum
dignitas,
quid
obsecro
ad
eam
ornandam
aeque
magnificum,
quam
dum
adminicula
et
media
vocantur,
quibus
vel
inseramur
in
corpus
Christi,
vel
insiti
magis
ac
magis
coalescamus,
donec
solide
nos
secum
uniat
in
coelesti
vita?
Si
salutem
nostram
sacramentis
adiutam
cupiunt:
quid
aptius
cogitari
potest,
quam
ut
ad
ipsum
vitae
fontem
deducti,
vitam
hauriamus
ex
Dei
filio?
Ergo
sive
utilitas
nostra
spectatur,
sive
dignitas
et
reverentia,
quam
sacramentis
deferri
par
est,
finem
et
causam
cur
instituta
sunt,
luculente
exposuimus.
Certe
quod
Paulus
ventosis
doctoribus
obiicit
(Col.
2,
18),
qui
animas
infructuosis
speculationibus
inflant,
non
aedificant,
ipsos
non
tenere
caput,
longe
a
nobis
alienum
est:
qui
et
ad
Christum
referimus
omnia,
et
in
ipso
colligimus,
et
sub
ipso
ordinamus,
et
ab*
ipso
totam
vim
sacramentorum
asserimus
defluere.
Nunc
meliorem
docendi
regulam
praescribant
morosi
isti
censores,
quam
quae
a
Paulo
tradita
est,
si
illis
displicet
ad
symmetriam
[pag.
26]
illam
inter
caput
et
membra
ecclesiae,
quam
tantopere
laudat
Paulus
ipse,
et
a
qua
solidam
doctrinae
perfectionem
aestimat,
sacramenta
aptari.
Bene
igitur
habet,
quod
de
sacramentis
verba
facturi
optimo
et
maxime
apposito
exordio
usi
sumus,
et
finem
eorum
descripsimus,
quem
aequi
omnes
et
moderati
lectores
sine
controversia
probabunt.
Iam
in
usu
legitimo
duo
cavenda
sunt
vitia.
Nam
si
plus
aequo
extollitur
eorum
dignitas,
facile
obrepit
superstitio:
sin
vero
de
vi
eorum
fructuque
frigide
vel
minus
splendide
disseritur,
mox
profanus
contemptus
erumpit.
Si
media
a
nobis
servata
est
ratio,
quis
non
obstinatos
veritatis
hostes
esse
dicat,
qui
maligne
sanctum
consensum
arrodere
malunt,
quam
vel
comiter
amplecti,
vel
saltem
silentio
probare?
Neque
enim
ut
in
verba
nostra
iurent,
postulamus:
quiescant
modo,
et
recte
loquentibus1)
non
obstrepant.
Obtendunt
quidem,
quia
sacramentis
vim
suam
non
tribuimus,
se
nobiscum
ideo
contendere.
Sed
ubi
ad
rem
ventum
est,
alii
nihil
praeter
convicia
proferunt
et
caecos
tumultus,
alii
quasi
fastidiose
uno
verbo
damnant
quod
nunquam
legerunt.
Atqui
inconsiderate
eos
rixari,
ex
re
ipsa
perspicuum
est.
Quanta
vehementia
a)
causam
hanc
egerit
Lutherus,
cuius
imitatores
videri
cupiunt
isti,
plus
satis
omnibus
notum
est.
Scio
quam
multa
hyperbolice
ei
in
contentione2)
excidant:
sed
1)
qui
savent
mieux
parler
qu'eux
et
plus
droitement.
a)
Calvini
autographon
hic
tantum
haec
habebat:
Quanta
vehementia
plus
satis
omnes
norunt.
Qua
de
re
professus
est
ille
se
habere
certamen?
Comma
interpositum:
Scio
reddere
abest
a
MS.
2)
Add.
dont
il
a
este
trop
esmeu.
Calvini
opera.
Vol
I
X
|