[SEARCH HOME] | [CONTENTS] | [기독교강요 라틴어-영어 문장별 대조본] | [원문칼빈전집안드로이드앱]

IOANNIS CALVINI OPERA QUAE SUPERSUNT OMNIA
volume column dictionary *for dictionary, click or touch the word
[Pre] [Next] [Original Text Jpg]


47:17  17  CAPUT  I.  18  situm  illi  fide  demus.  Pronuntiat  in  summa,  extra  Christum  nihil  prorsus  quaerendum  esse  boni,  quanquam  haec  sententia  pluribus  membris  constat.  Primo  enim  ostendit  omnes  nos  spiritualium  bonorum  inopes  prorsus  ac  vacuos  esse.  In  hoc  enim  abundat  Christus,  ut  defectui  nostro  succurrat,  ut  egestatem  sublevet,  ut  ieiunos  ac  famelicos  satiet.  Secundo  admonet  simul  atque  a  Christo  discessimus,  frustra  nos  vel  guttam  unam  boni  quaerere,  quia  in  ipso  solo  Deus  quidquid  est  bonorum  residere  voluit.  Ergo  angelos  et  homines  aridos,  inane  coelum,  sterilem  terram,  omnia  denique  nihili  reperiemus,  si  aliter  quam  per  Christum  velimus  fieri  donorum  Dei  participes.  Tertio  admonet  minime  timendum  esse  ne  quidquam  nobis  desit,  si  modo  hauriamus  ex  Christi  plenitudine,  quae  sic  numeris  omnibus  perfecta  est,  ut  sensuri  simus,  vere  inexhaustum  esse  fontem  :  et  Ioannes  unum  se  ex  reliquis  facit,  non  modestiae  causa,  sed  ut  clarius  pateat  neminem  prorsus  excipi.  Dubium  tamen  est,  generaliterne  de  toto  genere  humano  loquatur,  an  tantum  eos  intelligat  qui  post  Christum  in  carne  exhibitum  plenius  facti  sunt  bonorum  eius  compotes.  Certum  quidem  est  pios  omnes  qui  sub  lege  vixerunt,  ex  eadem  plenitudine  hausisse,  sed  quia  Ioannes  mox  temporum  discrimen  subiicit,  magis  probabile  est  hic  proprie  ab  ipso  commendari  uberem  istam  bonorum  copiam,  quam  Christus  adventu  suo  protulit.  Scimus  enim  parcius  sub  lege  gustata  fuisse  Dei  beneficia,  Christo  autem  in  carne  exhibito,  quasi  plena  manu  effusa  fuisse  ad  satietatem.  Non  quod  uberiore  quisquam  nostrum  spiritus  gratia  abundet  quam  Abraham,  sed  de  ordinaria  Dei  dispensatione,  et  de  modo  ac  ratione  dispensandi  loquor.  Ergo  Ioannes  ut  discipulos  suos  melius  ad  Christum  invitet,  pronuntiat  omnibus  in  eo  propositam  esse  bonorum  quibus  destituuntur  copiam.  Quanquam  si  longius  extendere  placeat,  nihil  in  eo  etiam  erit  absurdi:  imo  contextus  non  male  hoc  modo  fluet,  omnes  ab  initio  mundi  patres  a  Christo  hausisse  quidquid  habuerint  donorum:  quia,  tametsi  lex  per  Mosen  data  esset,  non  tamen  inde  gratiam  obtinuerint.  Ego  tamen  quid  mihi  placeret,  prius  ostendi:  nempe  quod  hic  cum  patribus  nos  Ioannes  conferat,  ut  hac  comparatione  quod  nobis  datum  est  amplificet.  Et  gratiam  pro  gratia.  Quomodo  locum  hunc  exponat  Augustinus,  satis  notum  est.  Quidquid  scilicet  bonorum  identidem  nobis  a  Deo  suggeritur,  et  tandem  vitam  aeternam,  non  meritis  nostris  rependi  quasi  debitam  mercedem,  sed  hoc  merae  esse  liberalitatis,  quod  priores  gratias  ita  remunerat  Deus  et  dona  in  nobis  sua  coronat.  Pie  quidem  id  et  scite  dictum,  sed  ad  praesentem  locum  minus  apte.  Simplicior  esset  sensus,  si  comparative  acciperes  particulam  avxl:  ac  si  diceret,  quascunque  in  Calvini  opera.  Vol.  XLVII.   

[Pre] [Next]


Copyright ⓒ 2018 In Hyuk Lee. All rights reserved. http://blog.naver.com/isaaci