47:17
17
CAPUT
I.
18
situm
illi
fide
demus.
Pronuntiat
in
summa,
extra
Christum
nihil
prorsus
quaerendum
esse
boni,
quanquam
haec
sententia
pluribus
membris
constat.
Primo
enim
ostendit
omnes
nos
spiritualium
bonorum
inopes
prorsus
ac
vacuos
esse.
In
hoc
enim
abundat
Christus,
ut
defectui
nostro
succurrat,
ut
egestatem
sublevet,
ut
ieiunos
ac
famelicos
satiet.
Secundo
admonet
simul
atque
a
Christo
discessimus,
frustra
nos
vel
guttam
unam
boni
quaerere,
quia
in
ipso
solo
Deus
quidquid
est
bonorum
residere
voluit.
Ergo
angelos
et
homines
aridos,
inane
coelum,
sterilem
terram,
omnia
denique
nihili
reperiemus,
si
aliter
quam
per
Christum
velimus
fieri
donorum
Dei
participes.
Tertio
admonet
minime
timendum
esse
ne
quidquam
nobis
desit,
si
modo
hauriamus
ex
Christi
plenitudine,
quae
sic
numeris
omnibus
perfecta
est,
ut
sensuri
simus,
vere
inexhaustum
esse
fontem
:
et
Ioannes
unum
se
ex
reliquis
facit,
non
modestiae
causa,
sed
ut
clarius
pateat
neminem
prorsus
excipi.
Dubium
tamen
est,
generaliterne
de
toto
genere
humano
loquatur,
an
tantum
eos
intelligat
qui
post
Christum
in
carne
exhibitum
plenius
facti
sunt
bonorum
eius
compotes.
Certum
quidem
est
pios
omnes
qui
sub
lege
vixerunt,
ex
eadem
plenitudine
hausisse,
sed
quia
Ioannes
mox
temporum
discrimen
subiicit,
magis
probabile
est
hic
proprie
ab
ipso
commendari
uberem
istam
bonorum
copiam,
quam
Christus
adventu
suo
protulit.
Scimus
enim
parcius
sub
lege
gustata
fuisse
Dei
beneficia,
Christo
autem
in
carne
exhibito,
quasi
plena
manu
effusa
fuisse
ad
satietatem.
Non
quod
uberiore
quisquam
nostrum
spiritus
gratia
abundet
quam
Abraham,
sed
de
ordinaria
Dei
dispensatione,
et
de
modo
ac
ratione
dispensandi
loquor.
Ergo
Ioannes
ut
discipulos
suos
melius
ad
Christum
invitet,
pronuntiat
omnibus
in
eo
propositam
esse
bonorum
quibus
destituuntur
copiam.
Quanquam
si
longius
extendere
placeat,
nihil
in
eo
etiam
erit
absurdi:
imo
contextus
non
male
hoc
modo
fluet,
omnes
ab
initio
mundi
patres
a
Christo
hausisse
quidquid
habuerint
donorum:
quia,
tametsi
lex
per
Mosen
data
esset,
non
tamen
inde
gratiam
obtinuerint.
Ego
tamen
quid
mihi
placeret,
prius
ostendi:
nempe
quod
hic
cum
patribus
nos
Ioannes
conferat,
ut
hac
comparatione
quod
nobis
datum
est
amplificet.
Et
gratiam
pro
gratia.
Quomodo
locum
hunc
exponat
Augustinus,
satis
notum
est.
Quidquid
scilicet
bonorum
identidem
nobis
a
Deo
suggeritur,
et
tandem
vitam
aeternam,
non
meritis
nostris
rependi
quasi
debitam
mercedem,
sed
hoc
merae
esse
liberalitatis,
quod
priores
gratias
ita
remunerat
Deus
et
dona
in
nobis
sua
coronat.
Pie
quidem
id
et
scite
dictum,
sed
ad
praesentem
locum
minus
apte.
Simplicior
esset
sensus,
si
comparative
acciperes
particulam
avxl:
ac
si
diceret,
quascunque
in
Calvini
opera.
Vol.
XLVII.
|