45:17
17
LUC.
I.
18
instauratio
humana
virtute
superior
erat.
Iam
quae
per
Ioannem
inchoata
est
non
minus
fuit
admirabilis:
quare
non
mirum
est,
si
eodem
dono
ipsum
quoque
ornari
oportuit.
Ut
convertat
corda
patrum.
Hie
notat
angelus,
quid
potissimum
habuerit
Ioannes
simile
eum
Elia.
Mittendum
ergo
pronuntiat,
ut
populum
dissipatum
colligat
in
fidei
unitatem:
conversio
enim
patrum
ad
filios
reductio
est
in
gratiam
ex
dissidio,
unde
sequitur,
quandam
fuisse
rupturam,
quae
populum
scinderet
ac
veluti
laceraret.
Scimus,
Eliae
tempore
quam
horrenda
fuerit
populi
defectio,
quam
turpiter
fuerint
degeneres
a
patribus,
ut
nihil
minus
censeri
deberent
quam
filii
Abrahae,
qui
sic
disiuncti
erant:
eos
reduxit
Elias
in
sanctum
consensum.
Talis
patrum
cum
filiis
colligatio
fieri
coepit
per
Ioannem,
quam
Christus
demum
absolvit.
Quare
Malachias,
quum
de
reductione
loquitur,
significat,
distractum
fore
ecclesiae
statum,
ubi
adveniet
alter
Elias:
qualem
tunc
fuisse
plus
satis
ex
historiis
notum
est,
et
suis
locis
clarius
videbitur.
Doctrina
scripturae
innumeris
commentis
vitiata
erat,
cultus
Dei
plus
quam
crassis
superstitionibus
corruptus,
religio
in
varias
sectas
divisa,
sacerdotes
palam
impii
et
Epicurei,
plebs
ipsa
in
omnem
nequitiam
diffluxerat,
denique
nihil
sanum.
Quod
hic
habetur,
Corda
patrum
ad
filios,
improprium
est,
quia
filios,
qui
foedifragi
erant
et
desciverant
a
recta
patrum
fide,
potius
converti
oportuit.
Verum
etsi
illum
conversionis
ordinem
non
ita
diserte
exprimat
evangelista,
sensus
tamen
minime
obscurus
est,
Deum
facturum
Ioannis
opera,
ut
in
sanctam
concordiam
rursus
coalescant,
qui
prius
fuerant
inter
se
distracti.
Utrumque
membrum
habetur
apud
prophetam,
qui
nihil
tamen
aliud
voluit
quam
mutuum
consensum
notare.
Verum
quia
saepe
homines
sic
inter
se
conspirant,
ut
alii
alios
magis
alienent
a
Deo,
simul
defioit
angelus,
qualis
futura
sit
conversio
quam
promittit,
nempe
quae
inobedientes
revocet
ad
prudentiam
iustorum.
Quod
ideo
notandum
est,
ne
falso
concordiae
praetextu
cum
impiis
stulte
implicemur.
Quia
speciosum
ac
plausibile
est
nomen
pacis,
quoties
occurrit
in
scriptura,
cupide
arripitur
a
papistis
ad
conflandam
nobis
invidiam,
quasi
nos,
qui
mundum
a
perfida
defectione
revocare
ad
Christum
conamur,
discordiarum
simus
autores.
Sed
hoc
contextu
pulcre
refellitur
eorum
inscitia,
quod
angelus
modum
verae
et
legitimae
conversionis
definiens
fulturam
eius
ac
vinculum
facit
iustorum
prudentiam.
Maledicta
ergo
sit
pax
et
unitas,
qua
inter
se
extra
Deum
conveniunt
homines.
Porro
minime
dubium
est,
quin
per
iustorum
prudentiam
intelligenda
sit
fides,
sicut
ex
opposito
inobedientes
vocantur
increduli.
Praeclarum
sane
fidei
elogium,
ex
quo
discimus,
tunc
nos
rite
sapere
ad
iustitiam,
ubi
obsequimur
verbo
Domini.
Habet
suam
quo-
Ccdvvni
opera.
Vol.
XLV.
|