41:17  17  IN  DANIELEM.  CAP.  VI.  18  16.  Tunc  rex  loquutus  est  (hoc  est,  edixit,  vel  mandavit)  et  adduxerunt  Danielem,  et  proiecerunt  (eum)  in  foveam  leonum.  Respondit  rex,  et  dixit  Danieli,  Deus  tuus  quem  tu  colis  ipsum  iugiter  (pronomen  hoc  est  supervacuum)  ipse  liberabit  te  (vel,  si  accipimus  in  modo  precandi,  ipse  te  liberet).  Rex,  quemadmodum  diximus,  perterritus  denuntiatione  procerum,  Danielem  morti  addicit.  Atque  hinc  colligimus  reges  ipsos  mercedem  qualem  merentur  superbiae  referre,  quum  parere  serviliter  coguntur  suis  adulatoribus.  Quomodo  deceptus  fuit  principum  suorum  vafritie  Darius?  Nempe  quia  putavit  stabiliri  suum  imperium,  se  ita  probaret  omnium  obedientiam,  ne  quis  ullum  Deum  vel  hominem  precaretur  toto  mense.  Putavit  ergo  se  tunc  et  diis  et  hominibus  fore  superiorem,  si  expertus  esset  tale  obsequium  in  omnibus  subditis.  Iam  videmus  ut  principes  contra  eum  proterve  insurgant,  ut  denuntient  ultimum  discrimen,  nisi  ipsis  obsequatur.  Videmus  ergo,  quum  nimis  sese  reges  efferunt,  exponi  ignominiae:  ita  ut  sint  servi  servorum  suorum.  Et  hoc  nimis  vulgare  est  in  terrenis  principibus:  qui  potiuntur  apud  eos  autoritate  et  gratia,  applaudunt  quidem  in  omnibus,  et  ipsos  adorant:  nullum  est  genus  assentationis  quod  non  excogitent  ad  captandum  favorem:  sed  interea  quaenam  est  in  illis  idolis  libertas?  Neque  enim  ipsis  permittitur  quidquam  autoritatis,  ac  ne  possunt  quidem  esse  optimis  et  fidissimis  amicis  familiares,  dum  observantur  a  suis  custodibus:  denique  si  conferantur  cum  miseris,  qui  tenentur  in  arctissimo  carcere,  nullus  est  inclusus  in  tam  profunda  fovea,  quamvis  habeat  tres  vel  quatuor  custodes,  qui  non  sit  liberior  ipsis  regibus.  Sed  quemadmodum  dixi,  haec  est  iustissima  Dei  vindicta:  quia  ubi  non  possunt  se  continere  in  ordine  et  gradu  hominum,  sed  volunt  penetrare  supra  nubes,  et  esse  aequales  Deo,  necesse  est  ipsos  ludibrio  haberi.  Hinc  fit,  ut  serviant  omnibus  suis  famulis,  neque  audeant  libere  quidquam  proferre,  neque  habeant  quemquam  amicum,  neque  audeant  hunc  vel  illum  ad  se  vocare,  et  permittere  huic  vel  illi  quod  volunt.  Sic  ergo  dominantur  servi  in  terrenis  regnis,  quia  non  reputant  se  esse  ex  ordine  mortalium.  Hoc  contigit  regi  Dario,  quia  accersit  Danielem,  et  iussu  eius  proiicitur  in  foveam  leonum:  atque  hoc  quidem  exprimunt  eius  proceres,  et  invitus  illis  obtemperat:  sed  notanda  est  causa,  quod  scilicet  nuper  oblitus  se  esse  mortalem,  voluerit  rapere  Deo  suum  imperium,  quasi  ipsum  e  coelo  detraheret.  Si  enim  est  Deus  in  coelo,  rogandus  est.  Vetuit  autem  Darius,  ne  quis  auderet  precationem  concipere:  hoc  fuit  exinanire  Dei  potentiam,  quantum  in  se  erat.  Nunc  cogitur  etiam  parere  suis  subditis,  quamvis  fere  contumeliosam  exerceant  in  ipsum  tyrannidem.  Iam  addit  Calvini  opera.  Vol.  XLI.