52:169
169
CAPUT
V.
170
officium
admonet:
ut
scilicet
diem
illum
quamvis
remotum
spe
aspiciant.
Atque
huc
pertinet
metaphora
diei
et
lucis.
Impios
secure
delitiantes
opprimet
Christi
adventus,
quia
tenebris
obruti
nihil
cernunt:
nulla
enim
densior
caligo
quam
Dei
ignorantia.
At
nos,
quibus
per
evangelii
sui
fidem
Christus
illuxit,
multum
ab
illis
differimus:
vere
enim
impletur
in
nobis
illud
Iesaiae
(60,
2),
quod,
dum
tenebrae
operiunt
terram,
super
nos
oritur
Dominus,
et
gloria
eius
in
nobis
conspicua
est.
Absurdum
ergo
esse
admonet,
nos
velut
sopitos
a
Christo
deprehendi,
vel
nihil
videntes,
quum
plena
lux
nobis
affulgeat.
Atque
hoc
rursum
confirmat,
quum
dicit
nos
non
esse
n
o
c
t
i
s
vel
t
e
n
e
b
r
a
-
rum:
quia
scilicet
Dominus
nos
inde
eripuit.
Perinde
enim
est
ac
si
diceret,
non
esse
nos
hac
conditione
illuminatos
a
Domino
ut
in
tenebris
erremus.
6.
Ergo
ne
dormiamus
ut
reliqui,
sed
vigilemus
et
sobrii
simus.
7.
Qui
enim
dormiunt,
nocte
dormiunt:
et
qui
ebrii
sunt,
nocte
ebrii
sunt.
8t
Nos
autem,
qui
sumus
diei,
sobrii
simus,
induti
thorace
fidei
et
caritatis,
et
galea
spe
salutis:
9.
quia
non
constituit
nos
Deus
in
iram,
sed
in
acquisitionem
salutis,
per
Dominum
nostrum
Iesum
Christum:
10.
qui
mortuus
est
pro
nobis,
ut
sive
vigilemus,
sive
dormiamus,
simul
cum
ipso
vivamus.
6.
Ergo
ne
dormiamus.
Alias
metaphoras
adiungit
priori
affines.
Sicut
enim
nuper
ostendit
minime
consentaneum
esse
ut
in
luce
caecutiant:
sic
nunc
admonet
indecorum
ac
turpe
esse,
dormire
medio
die,
aut
inebriari.
Quemadmodum
vero
evangelii
doctrinam,
qua
nobis
sol
iustitiae
Christus
patefit,
diem
appellat:
ita
quum
de
somno
et
ebrietate
loquitur,
non
somnum
naturalem,
neque
ebrietatem
ex
vino
intelligit,
sed
mentis
stuporem:
quum
Deum
et
nos
ipsos
obliti
secure
vitiis
nostris
indulgemus.
Ne
dormiamus,
inquit:
hoc
est,
ne
in
socordiam
demersi
obstupescamus
in
mundo,
quemadmodum
reliqui:
hoc
est,
infideles,
quibus
ignorantia
Dei,
instar
obscurae
noctis,
sensum
et
rationem
adimit.
Sed
vigilemus.
Hoc
est,
intento
animo
respiciamus
in
Dominum.
Et
sobrii
simus:
hoc
est,
abiectis
huius
mundi
curis,
quae
onere
suo
nos
degravant,
excussis
pravis
cupiditatibus,
soluti
et
alacres
tendamus
in
coelum.
Haec
enim
spiritualis
est
sobrietas,
dum
ita
parce
et
continenter
utimur
hoc
mundo,
ne
eius
illecebris
simus
impliciti.
8.
Induti
thorace.
Hoc
addidit
quo
melius
torporem
nobis
excuteret:
nam
veluti
ad
arma
conclamat,
ut
ostendat
non
esse
dormiendi
tempus.
Belli
quidem
nomen
subticet:
verum
dum
nos
armat
thorace
et
galea,
proeliandum
esse
admonet.
|