50:169
169
EPIST.
PAULI
AD
GALATAS
CAPUT
I.
170
pseudoapostolos
antithesis,
non
repugno:
quia
illi
hominum
nomine
gloriabatur.
Ita
perinde
erit
ao
si
diceret:
A
quibuscunque
missos
se
fuisse
iactent,
ego
sane
ero
superior,
qui
mandatum
habeo
a
Deo
et
Christo.
Per
Iesum
Christum
et
Deum.
Deum
patrem
et
Christum
facit
autores
sui
apostolatus.
Christum
prius
nominat,
quia
eius
est
mittere,
et
pro
ipso
legatione
fungimur.
Verum
amplificationis
causa
addit
etiam
patrem
:
ac
si
diceret
:
Si
cui
non
sufficit
maiestas
Christi,
sciat
etiam,
a
Deo
patre
iniunctum
mibi
esse
munus.
Qui
suscitavit
illum.
Non
abs
re
mentionem
resurrectionis
facit
hoc
loco.
Est
enim
regni
Christi
initium.
Inde
autem
vilipendebant
Paulum,
quod
non
fuisset
in
terris
cum
Christo
versatus.
Contra
significat,
Christum,
sicuti
per
resurrectionem
glorificatus
est,
ita
vere
demum
exseruisse
potentiam
suam
in
regenda
ecclesia.
Ergo
plus
dignitatis
habet
Pauli
vocatio
quam
si
a
Christo
adhuc
mortali
fuisset
ordinatus.
Atque
haec
circumstantia
notatu
digna
est:
quia
subindicat
Paulus,
admirabilem
Dei
.potentiam,
quae
in
Christi
resurrectione
apparuit,
a
suis
obtrectatoribus
maligne
oppugnari,
quia
coelestis
pater,
qui
Christum
a
morte
excitavit,
idem
Paulum
constituit
illius
suae
virtutis
praeconem.
2.
Et
qui
mecum
sunt
fratres.
Videtur
communiter
scripsisse
multorum
nomine:
ut
si
uni
minus
tribuerent,
at
saltem
audirent
plures,
nec
spernerent
totam
congregationem.
Solet
enim
potius
circa
finem
adscribere
salutem
a
fratribus
quam
eos
sibi
tanquam
scriptionis
socios
initio
adiungere.
Saltem
non
plures
duobus
usquam
nominat,
eosque
notos.
Hic
vero
secus:
nam
omnes
simul
complectitur.
Quod
non
puto
sine
causa
factum.
Debuit
autem
tot
piorum
consensus
aliquid
saltem
valere
apud
Galatas,
ut
magis
dociles
ac
mansuetos
redderet
Ecclesiis.
Erat
ampla
regio,
ideo
plures
habuit
dispersas
ecclesias.
Sed
mirum
est
hunc
titulum
concedi
Galatis,
qui
propemodum
a
Christo
desciverant.
Ubi
enim
ecclesia,
ibi
fidei
unitas.
Respondeo,
quum
illic
esset
professio
christianismi,
quum
esset
unius
Dei
invocatio,
sacramentorum
usus
et
qualecunque
ministerium,
superfuisse
adhuc
ecclesiae
insignia.
Non
igitur
semper
ea
exstat
in
ecclesiis
puritas,
quae
desiderari
possit.
Quae
purissimae
sunt,
suos
tamen
naevos
habent:
aliae
non
tantum
maculis
sunt
adspersae,
sed
fere
deformatae.
Non
igitur
adeo
nos
offendi
doctrinae
et
morum
vitiis
convenit,
ut
si
non
omnia
arrident
in
quovis
coetu,
protinus
ecclesiae
nomen
detrahamus.
Longe
aliam
mansuetudinem
nos
hic
Paulus
docet.
Interea
tamen
sic
agnoscendi
sunt
pro
Christi
ecclesiis
coetus
qui
vitiis
laborant,
ut
quidquid
est
in
illis
mali,
nihilominus
damnemus.
Neque
enim
ubi
est
qualiscunque
ecclesia,
illic
est
eorum
omnium
perfectio,
|