21:169
169
VITA
CALVINI.
170
sapientissimum
civem,
ecclesia
deplorabat
fidi
sui
pastoris
decessum,
schola
ereptum
sibi
talem
doctorem
lugebat,
omnes
denique
ut
communi
secundum
Deum
parente
ac
consolatore
orbati
lamentabantur.
Optabant
multi
cives
eum
spectare
mortuum,
quod
ab
eo
ne
mortuo
quidem
avelli
possent.
Quidam
etiam
peregrini,
qui
videndi
et
audiendi
ipsius
causa
procul
venerant,
inter
quos
etiam
adfuit
clarissimus
vir,
reginae
Angliae
in
Gallia
legatus,
avide
admodum
intueri
saltem
defunctum
petebant.
Ac
initio
quidem
admittebantur.
Sed
quod
haec
nimia
esset
curiositas,
ut
calumniis
adversariorum
occurreretur,
placuit
amicis
ut
postridie
mane,
qui
dies
erat
dominicus,
linteo
de
more
involutum
corpus
ligneo
loculo
includeretur.
Pomeridiana
vero
secunda,
sequentibus
funus
patriciis,
una
cum
pastoribus
professoribusque
scholae
omnibus
totaque
paene
civitate
non
sine
uberibus
lacrymis
prosequente
elatus
est,
communique
coemiterio,
quod
Planum
Palatium
vocant,
nulla
penitus
extraordinaria
pompa
nulloque
addito
cippo
(sic
enim
mandarat)
conditus,
cui
propterea,
his
versiculis
parentavi.
Romae
ruentis
terror
ille
maximus,
Quem
mortuum
lugent
boni,
horrescunt
mali,
Ipsa
a
quo
potuit
virtutem
discere
virtus,
Cur
adeo
exiguo
ignotoque
in
cespite
clausus
Calvinus
lateat,
rogas?
Calvinum
adsidue
comitata
modestia
vivum,
Hoc
tumulo
manibus
condidit
ipsa
suis.
O
te
beatum
cespitem
tanto
hospite!
O
cui
invidere
cuncta
possint
marmora!
Vixit
annos
quinquaginta
quatuor,
menses
decem,
dies
decem
et
septem,
cuius
spatii
dimidium
in
sancto
evangelii
ministerio
consumpsit.
Statura
fuit
mediocri,
colore
subpallido
et
nigricante,
oculis
ad
mortem
usque
limpidis,
quique
ingenii
sagacitatem
[fol
IIII.
3]
testarentur:
cultu
corporis
neque
culto
neque
sordido,
sed
qui
singularem
modestiam
deceret:
victu
sic
temperato,
ut
a
sordibus
et
ab
omni
luxu
longissime
abesset:
cibi
parcissimi,
ut
qui
multos
annos
semel
quotidie
cibum
sumpserit,
ventriculi
imbecillitatem
causatus:
somni
paene
nullius,
memoriae
incredibilis,
ut
quos
semel
adspexisset
multis
post
annis
statim
agnosceret,
et
inter
dictandum
saepe
aliquot
horas
interturbatus
statim
ad
dictata
nullo
commonefaciente
rediret,
et
eorum,
quae
ipsum
nosse
muneris
sui
causa
interesset,
quantumvis
multiplicibus
et
infinitis
negotiis
oppressus,
nunquam
tamen
oblivisceretur.
Iudicii,
quibuscunque
de
rebus
consuleretur,
tam
puri
et
exacti,
ut
paene
vaticinari
saepe
sit
visus,
nec
aberrasse
meminerim,
qui
consilium
ipsius
esset
sequutus.
Facundiae
contemptor
et
verborum
parcus,
sed
minime
ineptus
scriptor,
et
quo
nullus
ad
hunc
diem
theologus
(absit
verbo
invidia)
purius,
gravius,
|