1:169
[CO
1.
169]
semper
restituat:
perpetuam
propitiationem,
qua
peccata
expiantur.
Est
enim
illud
perpetuo
verum,
quod
Ioannes
dicebat
(Ioan.
1):
ecce
agnus
Dei,
ecce
qui
tollit
peccata
mundi.
Tollit,
inquam,
ipse,
non
alius;
hoc
est,
quando
ipse
solus
est
agnus
Dei,
solus
quoque
est
oblatio,
pro
peccatis,
solus [p.
345]
expiatio,
solus
satisfactio.
Duo
hic
perpendere
convenit:
ut
integer
et
illibatus
suus
honor
Christo
servetur,
ut
conscientiae
de
peccati
venia
securae
pacem
apud
Deum
habeant.
Iesaias
dicit
(Ies.
53),
patrem
posuisse
in
filio
nostras
omnium
iniquitates,
ut
livore
eius
sanaremur;
quod
aliis
verbis
repetens
Petrus,
ait
(1
Petr.
2):
Christum
pertulisse
in
corpore
suo
peccata
nostra
super
lignum.
Paulus
scribit
(Rom.
8):
damnatum
esse
peccatum
in
eius
carne,
cum
pro
nobis
peccatum
factus
est,
hoc
est:
vim
et
maledictionem
peccati
in
eius
carne
interemptam,
cum
in
hostiam
datus
est,
in
quam
tota
peccatorum
nostrorum
moles,
cum
sua
maledictione
et
execratione,
cum
iudicio
Dei
et
mortis
damnatione
reiiceretur.
Et
quoties
de
redemptione
per
eum
facta
meminit,
vocare
solet
ἀπολύτρωσιν
id
autem
est
non
simpliciter
redemptio,
sed
pretium
ipsum
et
satisfactio
redemptionis,
qua
ratione
et
Christum
ipsum
se
pro
nobis
ἀντίλυτρον
dedisse,
alibi
tradit
(Rom.
3.
1
Cor.
1.
Eph.
1.
Col.
1
et
alibi).
Nunc
peccatorum
remissionem
in
[OS
194]
operibus
constitue:
an
haec
quae
dicta
sunt,
Christo
salva
manent
(1
Tim.
2)?
Immane,
quantum
haec
differunt:
iniquitates
nostras
positas
esse
in
Christo,
-ut
in
ipso
expiarentur,
et
nostris
operibus
expiari.
Christum
esse
propitiationem
pro
peccatis
nostris,
et
Deum
operibus
propitiandum.
Quod [p.
346]
si
de
pacificanda
conscientia
agitur,
quae
istaec
erit
pacificatio,
si
audiat
peccata
redimi
satisfactionibus?
quando
tandem
illi
satisfactionis
modus
constare
poterit?
Ergo
semper
dubitabit,
an
Deum
habeat
propitium,
semper
aestuabit,
semper
horrescet.
Nam
qui
levibus
satisfactiunculis
acquiescunt,
nimis
contemptim
iudicium
Dei
aestimant
et
parum
reputant,
quanta
sit
peccati
gravitas,
ut
alibi
diximus.
Et
ut
in
ipsis
esse
demus,
peccata
aliquot
iusta
satisfactione
redimere;
quid
tamen
faciant,
ubi
tot
peccatis
obruuntur,
quorum
satisfactionibus
nec
centum
vitae,
vel
si
totae
in
hoc
sint,
sufficere
queant?
Hic
in
asylum
confugiunt
ineptae
distinctionis.
Peccata
quaedam
venialia
esse,
quaedam
mortalia;
pro
mortalibus
gravem
satisfactionem
deberi,
venialia
facilioribus
remediis
purgari:
oratione
dominica,
aquae
benedictae
aspersione,
absolutione
missae.
Sic
cum
Deo
ludunt
et
ineptiunt.
Cum
tamen
assidue
peccatum
veniale
et
mortale
in
ore
habeant,
nondum
alterum
ab
altero
discernere
potuerunt,
nisi
quod
impietatem
et
immunditiem
cordis,
peccatum
veniale
faciunt.
Nos
autem
(quod
scriptura,
iusti
et
iniusti
regula,
docet)
peccati
stipendium
pronunciamus
|