21:168
proderet,
saepe
Davidis
illud
ingeminans
in
doloribus
(Ps.
39,
v.
10),
Tacui,
Domine,
quia
fecisti,
et
interdum
illud
Iesaiae
(Ies.
38,
v.
14),
Gemebam
sicut
columba.
Audivi
quoque
quum
diceret:
Tu
me
conteris,
Domine,
sed
abunde
mihi
sufficit
quod
tua
haec
sit
manus.
Patere
diem
et
noctem
ipsius
fores
oportuisset,
si
admissi
fuissent
quotcunque
officii
causa
illum
adire
cupiebant
:
quos
quum
voce,
ut
diximus,
praepedita
compellare
se
non
posse
videret,
petierat
ut
unusquisque
potius
pro
ipso
precaretur,
quam
de
eo
invisendo
laboraret.
Saepe
quoque
mihi,
cuius
conspectum
alioqui
nunquam
iniucundum
ei
fuisse
sum
expertus,
significavit,
sibi
religionem
esse
vel
tantillum
occupationes
meas
remorari:
adeo
fuit
ille
temporis
parcus,
quod
ecclesiae
impendi
sciret,
et
in
eo
plus
etiam
aequo
religiosus,
ne
amicos
vel
tantillum
gravaret.
Ita
igitur
se
ipsum
et
amicos
consolans
vixit
usque
ad
XIX.
Maii,
quo
die
censuram
inter
nos
ministros
exercere
et
una
cibum
capere
amicitiae
testandae
causa
consuevimus,
biduo
post
videlicet
Pentecoste
et
coena
Domini
sequuturis.
Eo
die
igitur
quum
nobis
concessisset,
ut
apud
ipsum
coena
communis
instrueretur,
et
e
lectulo
collectis
utcunque
viribus
in
proximum
conclave
esset
delatus:
Postremum,
inquit,
ad
vos
accedo,
fratres,
nunquam
posthac
ad
mensam
adcubiturus,
quod
nobis
tristissimae
coenae
initium
fuit.
Concepit
tamen
preces
et
paululum
cibi
sumpsit
sermone
quantum
licuit
inter
coenandum
ad
hilaritatem
composito.
Inde
coena
nondum
plane
exacta,
quum
in
contiguum
cubiculum
reportari
se
iussisset,
renidenti
plane
vulto
coetum
compellans:
Paries
hic,
inquit,
interiectus
non
impediet
quo
minus
corpore
absens
vestro
tamen
coetui
spiritu
intersim.
Contigit
quod
praedixerat:
siquidem
ab
eo
die
supinus
semper
iacuit,
corpusculo
(si
vultum
parum
admodum
immu*
tatum
excipias)
ita
emaciato
ut
solus
illi
spiritus
superesset.
Die
quo
decessit,
nempe
XXVII.
Maii,
visus
est
fortius
et
minore
difficultate
loqui.
Sed
hic
erat
extremus
naturae
conatus.
Nam
vesperi
circiter
octavam
repente
praesentis
mortis
certa
signa
apparuerunt:
quod
quum
mihi
paulo
ante
ab
ipso
digresso
et
cuidam
alii
ex
fratribus
esset
a
domesticis
significatum,
protinus
accurrens
illum
reperi
usque
adeo
tranquille
mortuum,
nulloque
pedum
vel
manuum
concussu,
ut
neque
graviorem
spiritum
antea
duxerit,
neque
sensu
et
iudicio,
imo
ne
voce
quidem
penitus
ad
extremum
usque
halitum
fuerit
destitutus,
et
dormienti
quam
mortuo
multo
similior
videretur.
Sic
igitur
eo
die
cum
occidente
sole
splendida
etiam
haec
lux
nobis
erepta
est.
Sequente
nocte
ac
postero
die
in
urbe
tota
ingens
fuit
comploratio.
Requirebat
enim
universa
civitas
[D
4]
|