10.1:168
Porro
argumenta,
quibus
orthodoxa
doctrina
probatur,
diluere
volens,
nihil
aliud
quam
frivolis
cavillis
elabitur.
Si
in
carnem
mutari
potuit
spiritus,
quia
Deo
sunt
omnia
possibilia,
ergo
et
pater
verti
in
carnem
potuit.
Quod
si
demus,
ubi
erit
illud,
coelum
et
terram
ego
impleo?
Tota
enim
divinitas
erit
corpus
unum,
quod
loco
comprehendi
necesse
est.
Iam
si
corporea
fuisset
divinitas
in
Christo,
falso
dixisset
Deum
esse
spiritum.
Item
a
resurrectione
sua,
spiritum
carnem
et
ossa
non
habere.
Nam
si
excipiat
Menno,
mutatum
fuisse
spiritum
in
carnem,
ut
desineret
esse
quod
erat,
nihil
absurdius
fingi
potest.
Peribit
enim
aeternitas
essentiae
spiritualis.
Adde
quod
si
ex
Dei
semine
penitus
est
Christus
homo,
iam
non
una
nec
simplex
erit
Dei
essentia,
sed
in
partes
secabitur
:
atque
ita
in
Deo
erit
divisio,
quam
Menno
inter
duas
Christi
naturas
non
admittit.
Quod
obiicit
non
fore
alioqui
verum
illud
Ioannis,
verbum
carnem
esse
factum,
quia
fieri
non
significet
assumere,
nugatorium
est.
Nam
certe
apostolus
2
ad
Hebraeos
capite
(v.
14)
a
Ioanne
non
dissentit:
qui
tamen
assumendi
verbo
utitur.
Et
satis
constat
huius
loquutionis
ratio:
quia
et
fieri
rex
dicitur,
qui
ante
homo
privatus
fuit;
quia
incipit
esse
quod
ante
non
erat.
Itaque
vere
et
apte,
ubi
carnem
induit
filius
Dei,
dicitur
caro
factus.
Putidum
est
effugium,
dici
filium
hominis,
quia
hominibus
promissus
est.
Secundum
vero
commentum
adducens
Menno,
satis
declarat
effugia
se
quaerere.
Palam
vero
est
hebraico
more
vocari
filium
hominis
verum
hominem.
Nam
Christus
haud
dubie
phrasin
linguae
suae
retinuit.
Quid
autem
per
filios
Adam
intelligi
conveniat,
extra
controversiam
esse
debet.
Ac
ne
longius
abeamus,
locus
Psalmi
octavi
(v.
4)
quem
ad
Christum
apostoli
accommodant
omnem
controversiam
dirimit:
Quid
est
homo
quod
memor
es
eius,
aut
filius
hominis
quia
visitas
eum?
Quod
de
masculino
genere
nugatur,
colore
prorsus
caret:
quia
filius
hominis
vocatur,
cuius
origo
vere
ex
Adam
fluxit.
Quum
dicimus
oportuisse
in
carne
nostra
expiari
peccata
mundi,
frustra
hoc
principium
convellere
nititur
Menno:
quod
clare
a
Paulo
asseritur
5
ad
Romanos
capite
(v.
10,
19).
Nam
quod
contra
obiicit,
neminem
ex
carne
peccatrice
prognatum
potuisse
legem
implere,
solutio
petenda
est
ex
8
ad
Romanos
capite
(v.
S)
ubi
docet
Paulus
expiationem
factam
in
similitudine
carnis
peccatricis.
Naturam
enim
hominis
non
a
principio
fuisse
corruptam
notum
est,
sed
vitio
accidentali.
Quid
ergo
obstat
quo
minus
filii
sui
carnem
Deus
sanctificare
potuerit
?
Argumentum
etiam
illud
firmum
manet:
Nisi
fuerit
generatio
hominis
Christi,
novam
fuisse
creationem.
Nam
quod
excipit
non
fuisse
novas
crea-
|