1:168
[CO
1.
168]
subverti
potest.
Dicunt
non
sufficere
poenitenti,
a
praeteritis
malis
abstinere
et
mores
in
melius
commutare,
nisi
de
iis
quae
facta
sunt,
satisfaciat
Domino;
esse
autem
multa
praesidia
quibus
peccata
redimamus:
lacrymas,
ieiunia,
oblationes,
eleemosynas,
caeteraque
caritatis
officia;
iis [p.
343]
Dominum
propitiandum,
iis
debita
iustitiae
Dei
persolvenda,
iis
compensanda
delicta,
iis
veniam
emerendam;
1)
et
quanquam
Dominus
largitate
misericordiae,
culpam
remiserit,
poenam
tamen
retinere,
disciplina
iustitiae:
hanc
esse
poenam,
quae
satisfactionibus
redimenda
sit.
Talibus
mendaciis
oppono,
gratuitam
peccatorum
remissionem:
qua
nihil
in
scriptura
clarius
praedicatur
(Ies.
52.
Rom.
3.
Col.
2.
Tit.
3
et
alibi).
Primum,
quid
est
remissio,
nisi
merae
liberalitatis
donum?
Non
enim
remittere
dicitur
creditor,
qui
antapocha
testatur
sibi
numeratam
pecuniam,
sed
qui
nulla
solutione,
ultro,
sua
beneficentia,
nomen
expungit.
Cur
deinde
gratis
additur,
nisi
ad
tollendam
omnem
satisfactionis
opinionem?
Qua
igitur
confidentia
suas
satisfactiones
adhuc
erigunt,
quae
tam
valido
fulmine
prosternuntur?
Praeterea,
cum
scriptura
universa
testimonium
Christo
deferat,
quod
per
nomen
eius
sit
accipienda
peccatorum
remissio
(Act.
10),
nonne
alia
nomina
omnia
excludit?
Quomodo
igitur
[OS
193]
per
satisfactionum
nomen
accipi
docent?
neque
per
satisfactionum
nomen
accipi
negent,
sed
per
Christi
nomen,
etiam
si
intercedant
satisfactiones.
Nam
quod
scriptura
ait,
per
nomen
Christi,
intelligit
nihil
nos
afferre,
nihil
nostrum
praetendere,
sed
sola
Christi
commendatione [p.
344]
niti;
quemadmodum
Paulus
ait
(2
Cor.
5):
quod
Deus
erat
mundum
sibi
in
filio
reconcilians,
non
imputans
propter
ipsum
hominibus
delicta.
Vereor
ne
(qua
sunt
perversitate)
et
peccatorum
remissionem
et
reconciliationem
fieri
semel
dicant,
cum
in
gratiam
Dei
per
Christum
in
baptismo
recipimur;
post
baptismum,
resurgendum
esse
per
satisfactiones,
sanguinem
Christi
nihil
prodesse,
nisi
quatenus
per
claves
ecclesiae
dispensatur.
Sed
longe
aliter
Ioannes
(1
Ioan.
2):
si
quis
peccaverit,
ait,
habemus
advocatum
apud
patrem,
Iesum
Christum,
et
ipse
est
propitiatio
pro
peccatis
nostris.
Item
(ibid.):
scribo
vobis
filioli,
quia
remittuntur
vobis
peccata
propter
nomen
eius.
Certe
fidelibus
loquitur,
quibus
dum
Christum
proponit
peccatorum
propitiationem,
non
aliam
esse
satisfactionem
ostendit,
qua
offensus
Deus
propitiari
placarive
possit.
Non
dicit:
semel
vobis
per
Christum
reconciliatus
est
Deus,
nunc
vobis
alias
reconciliandi
rationes
quaerite;
sed
perpetuum
facit
advocatum,
qui
sua
intercessione
in
patris
gratiam
nos
1)
C.
nullus,
eadem
dist.
|