10.1:166
non
attingam.
In
explicanda
fidei
iustificatione
meris
praestigiis
se
ipsum
fascinavit,
et
alios
delusit.
Admittit
quidem
quod
negare
ausus
non
est,
remissionem
peccatorum
intercedere
in
homine
iustificando:
sed
in
primo
et
summo
gradu
locans
spectrum
essentialis
iustitiae,
quod
ipse
finxit,
nihil
aliud
relinquit
gratuitae
Dei
acceptationi,
quam
ut
sit
inferior
quaedam
appendix.
Essentialem
iustitiam
sibi
nulla
ratione
imaginatus
est.
Nam
etsi
eo
trahit
scripturae
testimonia,
quae
Deum
in
nobis
habitare
asserunt,
et
nos
unum
cum
ipso
fieri:
nihil
tamen
inde
probatur,
quam
arcana
spiritus
virtute,
dum
coalescimus
in
Christi
corpus,
uniri
simul
Deo.
Adde,
quod
essentialis
illa
communicatio
ex
Manichaeorum
deliriis
sumpta
est.
Nec
video
quomodo
excusari
possit
hoc
absurdum,
essentialem
Dei
iustitiam
esse
accidens,
quod
adesse
nunc
homini
possit,
nunc
abesse.
Quanquam
longa
refutatione
opus
non
est,
si
principium
illud
tenemus,
iustitiam
hominis
in
ipsa
creatione
fuisse
rectitudinem,
ad
quam
formatus
erat,
ut
in
singulis
animae
partibus,
adeoque
in
ipso
corpore
fulgeret
Dei
gloria.
Quum
ergo
luce
intelligentiae
praeditus
esset
homo,
et
voluntate
compositus
in
obsequium
Dei,
et
eadem
symmetria
esset
in
singulis
facultatibus,
dicimus
hominem
fuisse
iustum.
Hac
descriptione
non
contentus
Osiander,
Christum
fingit
non
modo
fuisse
Ideam,
sed
primarium
exemplar,
ut
Adam
essentialis
esset
eius
imago.
Hinc
commentum
hoc,
in
quo
ita
se
inebriavit,
ut
a
nullis
absurdis
sibi
caveret.
Nunc
postquam
alienatus
est
homo
a
Deo,
eum
dicimus
restitui
iustitia,
et
sanctificatione,
quarum
prior
gratuitam
reconciliationem
significat:
altera
renovationem
hominis.
Ergo
quod
ad
voces
spectat,
perperam
Osiander
regenerationem
confundit
cum
iustitia.
Fixum
enim
manet
illud
Pauli,
veram
iustitiae
definitionem
poni
a
Davide
his
verbis
:
Beatus
vir
cui
non
imputat
Deus
peccata
(Rom.
4,
6).
Dicit
Osiander,
iustificari
nos
non
tantum
obedientia
quam
Christus
praestitit,
et
satisfactione
qua
defunctus
est
pro
expiandis
peccatis,
sed
divina
aeternaque
eius
iustitia.
Longe
aliter
Paulus,
qui
simpliciter
affirmat,
iustificari
nos
obedientia
unius
hominis
(Rom.
5,
19),
et
alibi
aequaliter
pronunciat
datum
esse
nobis
Christum
in
redemptionem
et
iustitiam
(1.
Cor.
1,
30).
Item
factum
esse
sub
lege,
ut
nos
a
maledictione
legis
redimeret
(Gal.
4,
4).
Haec
porro
est
iustitia,
de
qua
ubique
disserit,
deleto
reatu,
recipi
nos
a
Deo
in
gratiam.
Et
certe
ad
humanam
Christi
naturam
refertur
illud:
Propter
eos
sanctifico
me
ipsum
(Ioann.
17,
19).
Ad
haec
si
caro
Christi
vere
est
cibus,
et
sanguis
eius
vere
est
potus,
colligimus
non
aliter
iustificari
nos
in
ipso,
nisi
quatenus
est
propitiator.
De
reconciliatione,
quam
inscite
ac
perverse
loquatur
Osiander,
satis
superque
patet
ex
uno
Pauli
loco
(2.
Cor.
ll*
|