1:166
[CO
1.
166]
impietatis
non
conspiciunt,
operae
pretium
est
indicare
non
solum
quales
sint
indulgentiae,
sed
quid
omnino
sint,
omni
macula
abstersae?
Sunt
autem
ut
genuine
describam,
sanguinis
Christi
profanatio
satanaeque
ludibrium,
quo
christianum
populum
a
Dei
gratia,
a
vita
quae
est
in
Christo,
abducat,
et
a
vera
salutis
via
avertat.
Qui
enim
poterat
foedius
profanari
Christi
sanguis,
quam
dum
negatur
sufficere
ad
peccatorum
remissionem,
ad
reconciliationem,
ad
satisfactionem,
nisi
velut
arescentis
et
exhausti
defectus
aliunde
suppleatur
et
sufficiatur? [p.
339]
Christo
lex
et
prophetiae
omnes,
inquit
Petrus,
testimonium
perhibent,
quod
per
ipsum
accipienda
sit
remissio
peccatorum
(Act.
10).
Indulgentiae
remissionem
peccatorum
per
Petrum,
Paulum
et
martyres
largiuntur.
Sanguis
Christi
emundat
nos
a
peccato,
inquit
Ioannes
(1
Ioan.
1).
Indulgentiae,
sanguinem
martyrum
faciunt
peccati
ablutionem.
Christus,
inquit
Paulus
(2
Cor.
5),
qui
peccatum
non
noverat,
factus
est
pro
nobis
peccatum
(id
est,
peccati
satisfactio)
ut
iustitia
Dei
efficeremur
in
illo.
Indulgentiae
peccatorum
satisfactionem
in
sanguine
martyrum
reponunt.
Clamabat
Paulus
(1
Cor.
1)
et
Corinthiis
testificabatur:
solum
Christum
pro
ipsis
crucifixum
et
mortuum
esse.
Indulgentiae
pronunciant,
Paulum
et
alios
pro
nobis
mortuos.
Alibi
dicit
(Act.
20):
Christum
acquisivisse
ecclesiam
suo
sanguine.
Indulgentiae
aliud
pretium
acquisitionis
in
martyrum
sanguine
statuunt.
Una
oblatione
Christus
consummavit
in
perpetuum
sanctificatos,
ait
apostolus
(Hebr.
10).
Indulgentiae
reclamant,
a
martyribus
perfici
sanctificationem,
quae
alioqui
non
sufficiebat.
Ioannes
dicit
(Apoc.
7):
sanctos
omnes
lavisse
stolas
suas
in
sanguine
agni.
Indulgentiae
docent,
lavare
stolas
in
sanguine
sanctorum.
Equidem,
cum
tota
eorum
doctrina
ex
horrendis
sacrilegiis
et
blasphemiis
consuta
sit,
haec
tamen [p.
340]
prae
aliis
prodigiosa
est
blasphemia.
Agnoscant,
annon
haec
sint
sua
placita.
Martyres
plus
[OS
191]
morte
sua
Deo
praestitisse
ac
meritos
esse,
quam
sibi
opus
esset,
tantamque
illis
meritorum
largitatem
superfuisse,
quae
in
alios
redundaret;
ne
igitur
supervacuum
sit
tantum
bonum,
commisceri
eorum
sanguinem
sanguini
Christi
et
ex
utroque
thesaurum
ecclesiae
confici,
ad
remissionem
et
satisfactionem
peccatorum;
atque
ita
accipiendum,
quod
ait
Paulus
(Col.
1):
suppleo
in
corpore
meo,
ea
quae
desunt
passionum
Christi,
pro
corpore
eius,
quod
est
ecclesia.
Quid
hoc
est,
nisi
Christo
nomen
relinquere,
caeterum
vulgarem
sanctulum
facere,
qui
in
turba
vix
dignoscatur?
Unum,
unum
illum
praedicari
decebat,
unum
proponi,
unum
nominari,
unum
respici,
cum
de
obtinenda
peccatorum
remissione,
expiatione,
satisfactione
agitur.
Sed
audiamus
eorum
enthymemata.
Ne
sine
fructu
ll*
|