9:165
165
AD
WESTPHALUM.
166
dierum
in
dominica
mensa
praeparatur,
et
de
mensa
dominica
sumitur,
quibusdam
ad
vitam,
quibusdam
ad
exitium.
Res
vero
ipsa,
cuius
et
sacramentum
est,
omni
homini
ad
vitam,
nulli
ad
exitium
quicunque
eius
particeps
fuerit.
Certe
ubi
de
re
signi
huius
agitur,
nemo
sanae
mentis
arcanam
carnis
et
sanguinis
Christi
communionem
excludet.
Eam
Augustinus
negat
communem
esse
incredulis.
Unde
sequitur,
dum
sibi
oblatam
respuunt,
nihil
praeter
nudum
signum
sibi
reliquum
facere.
Id
quo
propius
liqueat,
qui
simpliciter
definiunt
nos
spiritualiter
edere
Christi
carnem,
eiusque
sanguinem
bibere,
dum
eius
morte
expiata
esse
peccata
nostra
credimus,
ut
Deo
reconciliati
haeredes
simus
vitae
aeternae,
eos
nimis
stricte
et
concise
loqui
non
dissimulo:
quia
ab
altiore
principio
[pag.
72]
manat
haec
fides
:
si
Christus
caput
nostrum
sit,
et
in
nobis
habitans
vitam
nobis
suam
communicat.
Neque
enim
ab
eo
quidquam
nobis
sperandum
ost,
donec
in
eius
corpus
coaluerimus.
Atque
haec
integra
est
sacrae
coenae
veritas,
ut
Christus
nos
insorendo
in
corpus
suum,
non
modo
participes
faciat
corporis
et
sanguinis
sui,
sed
vitam,
cuius
in
ipso
residet
plenitudo,
in
nos
inspiret
:
quia
non
alium
in
finem
comeditur
eius
caro,
nisi
ut
sit
vivifica.
Doctrinam
hanc
per
mille
Westphalos
convellere
Satan
frustra
molietur.
Nam
quod
apud
Augustinum,
ubi
dicit,
nullos
vere
et
re
ipsa
carnem
C
hristi
comedere,
nisi
qui
inipso
manent,
istas
discretionis
particulas
non
ad
veritatem
corporis,
sed
ad
veritatem
communicationis
referri
contendit
Westphalus,
nugatorium
*)
est.
Quum
aperte
neget
Augustinus
re
ipsa
Christi
carnem
manducare,
nisi
qui
viva
fide
praediti
in
eo
manent:
quid
hoc
sibi
vult
corporis
[pag.
73]
veritatem
non
negari,
sed
tantum
veram
communicationem?
Sed
hoc
est
scilicet:
portenta
verborum
res
prodigiosae
secum
trahunt.
Concedit
Westphalus
non
communicare
Christo,
qui
tamen
vere
corpus
eius
devorant.
Nam
corporis
veritas
apud
ipsum
nihil
aliud
est
quam
substantialis
ingurgitatio.
Communicatio
autem
est
spiritualium
donorum
fruitio,
quae
nobis
a
Christo
proveniunt.
Ego
autem
scire
velim
quorsum
nos
in
coena
Christus
ad
carnis
suae
et
sanguinis
participationem
invitet,
nisi
ut
animas
nostras
pascat.
Desinat
nobis
Christi
corpus
esse
alimentum:
quid
ipsum
deglutire
proderit?
Eodem
artificio
nodum
abrumpit
quem
solvere
non
poterat,
locum
illum
Augustini
eludens,
ubi
docet,
Iudam
comedisse
panem
Domini,
quum
alii
comederent
panem
Dominum.
Duplex,
inquit,
manducatio
illic
notatur.
Hoc
quidem
perspicuum
est.
Sed
quod
Iudam
substantialiter
Christum
[pag.
74]
comedisse
dicit,
hoc2)
quomodo
Augustini
verbis
conciliet
vi-
1)
resverie
et
baverie.
2)
ces
fleustes
la.
|