21:165
165
VITA
CALVINI
166
ago,
quod
ine
plane
nihil
eiusmodi
promeritum
tantis
affecistis
honoribus,
measque
plurimas
infirmitates
tam
patienter
saepe
tolerastis,
quod
maximum
semper
apud
me
fuit
vestrae
in
me
singularis
bene
volentiae
argumentum.
Et
quamvis
mihi
munere
meo
defungenti
varia
subeunda
certamina
variique
sustinendi
fuerint
insultus,
quod
sic
oporteat
optimum
etiam
quemque
exerceri,
scio
tamen
et
agnosco
nihil
istorum
vestra
culpa
accidisse.
Precor
autem
vos
vehementer
ut,
si
quaecunque
oportuit
non
praestiti,
voluntatis
meae
potius
quam
facultatis
habeatis
rationem.
Illud
enim
vere
possum
testari
fuisse
me
reipublicae
vestrae
ex
animo
studiosum
et,
ut
officio
meo
plene
non
sim
defunctus,
publicis
quidem
certe
commodis
pro
virili
studuisse.
Quod
ni
agnoscerem,
Dominum
vicissim
opera
interdum
uti
mea
non
inutiliter
voluisse,
dissimulationis
crimen
non
effugerem.
Sed
hoc
a
vobis
etiam
atque
etiam
peto,
ut
excusationem
apud
vos
inveniam,
quod
tam
exigua
sint
quaecunque
publice
vel
privatim
praestiti,
prae
iis
quae
a
me
fieri
oportuit.
Ultro
certe
agnosco,
me
vobis
hoc
quoque
nomine
plurimum
debere,
quod
vehementiam
illam
meam
interdum
immoderatam
aequo
animo
tulistis:
quae
peccata
mea
confido
mihi
a
Deo
quoque
ipso
condonata.
Caeterum
quod
ad
doctrinam
attinet,
quam
ex
me
audistis,
testor
me
non
temere
neque
incerto
sed
pure
ac
sincere
verbum
Dei
mihi
concreditum
docuisse,
cuius
iram
alioqui
tam
scirem
huic
capiti
meo
iamiam
imminere,
quam
certus
sum
meos
in
docendo
labores
ei
non
displicuisse.
Idque
coram
Deo
et
vobis
eo
libentius
testificor,
quod
minime
dubitem
Satanam
prout
consuevit
improbos,
leves,
vertiginosos
denique
homines
corrumpendae,
quam
ex
me
audivistis,
sincerae
doctrinae
excitaturum.
Inde
delapsus
ad
immensa
illa
beneficia,
quibus
a
Domino
affecti
fuerant:
Ego,
ego,
inquit,
optimus
sum
testis,
quot
quantisque
periculis
Optimi
Maximi
Dei
manus
vos
exemerit.
Videtis
porro,
quo
loco
sitis.
Sive
igitur
secundae
res
vestrae
fuerint
sive
adversae,
illud
quaeso
vobis
ob
oculos
semper
obversetur,
illum
unum
esse
qui
regna
et
civitates
stabiliat
eoque
nomine
coli
a
mortalibus
velit.
Memineritis
magnum
illum
Davidem
testari
se
tum
prolapsum
esse,
quum
alta
iam
pace
frueretur,
nunquam
certe
surrecturum,
nisi
Dominus
bonitate
singulari
sua
manum
ei
porrexisset.
Quid
igitur
tantillis
homunculis
fiet,
quum
ille
tam
potens
et
fortis
ceciderit?
Nempe
magna
vobis
animi
demissione
opus
est,
ut
magna
cum
Dei
reverentia
sollicite
incedatis,
illiusque
unius
praesidio
nitamini,
certi
nimirum
ita
futurum
ut,
quod
tam
saepe
re
ipsa
sensistis,
firmi
illius
ope
perstetis,
etiamsi
velut
ex
tenui
filo
suspensa
vestra
salus
et
incolumitas
fuerit.
Itaque
si
prospera
vobis
evenerint,
cavete
quaeso
ne
profanorum
instar
efferamini,
sed
Deo
|