10.1:165  CONSILIA.  sed  etiam  fructus.  Denique  sicuti  primi  hominis  defectione  deleri  potuit  ex  eius  mente  et  anima  Dei  imago,  ita  mirum  non  est,  si  quibusdam  gratiae  suae  radiis  reprobis  illuceat,  quos  postea  exstingui  patitur.  Nec  vero  quidquam  impedit,  quominus  leviter  alios  tingat  evangelii  sui  notitia,  alios  poniius  imbuat.  Hoc  interim  tenendum  est,  quantumvis  exigua  sit  ac  debilis  in  electis  fides:  quia  tamen  spiritus  Dei  certa  illis  arrha  est  ac  sigillum  suae  adoptionis,  nunquam  ex  eorum  cordibus  deleri  posse  eius  sculpturam:  reprobos  vero  tali  luce  aspergi  quae  postea  dispereat:  neque  tamen  fallacem  esse  spiritum,  etiamsi  semen  quod  in  eorum  corda  iacit,  non  vivificet,  ut  semper  maneat  incorruptibile,  sicuti  in  electis.  Besponsio  ad  quartam  quaestionem.  Quum  ex  scripturae  doctrina  et  quotidiano  usu  constet  reprobos  interdum  affici  divinae  gratiae  sensu,  quoddam  mutui  amoris  desiderium  in  illorum  cordibus  excitari  necesse  est.  Sic  in  Saule  ad  tempus  viguit  pius  affectus,  ut  eum  amaret,  a  qno  paterne  se  tractari  sciens,  aliqua  eius  bonitatis  dulcedine  capiebatur.  Sed  quemadmodum  radicitus  non  haeret  in  reprobis  paternus  Dei  amor,  ita  non  solide  eum  redamant  ut  filii,  sed  mercenario  quodam  affectu  ducuntur.  Nam  soli  Christo  hac  lege  datus  est  spiritus  ille  amoris,  ut  eum  membris  suis  instillet.  Nec  certe  longius  quam  ad  electos  patet  illud  Pauli  (Rom.  5,  5):  Diffusa  est  caritas  Dei  in  corda  nostra  per  spiritum  sanctum,  qui  datus  est  nobis:  nempe  caritas,  quae  illam  quam  supra  attigi  invocationis  fiduciam  generat.  Dico  etiam  Deum  mirabiliter  irasci  filiis  suis  quos  amare  non  desinit:  non  quod  apud  se  eos  oderit,  sed  quia  eos  terrere  vult  irae  suae  sensu,  ut  superbiam  carnis  humiliet,  torporem  excutiat,  ad  poenitentiam  sollicitet.  Itaque  eodem  tempore  et  iratum  sibi  vel  peccatis  suis  et  propitium  sentiunt:  quia  non  ficte  iram  eius  deprecantur,  ad  quem  tamen  cum  tranquilla  fiducia  confugiunt.  CONTRA  OSIANDRUM.  *)  Si  fuisset  ultro  moderatus,  prodesse  ecclesiae  Dei  poterat,  sed  dum  ardet  ostentandi  acuminis  studio,  nulla  religio  vel  modestia,  vel  etiam  verecundia  eum  tenuit,  quin  omnia  convellere  tentaret.  Atque  ita  dum  suis  speculationibus  indulget,  perversis  deliriis  genuinam  et  simplicem  pietatis  doctrinam  varie  corrupit.  Sed  alia  commenta  nunc  1)  Epp.  et  Besponsa  ed.  Gen.  p.  303,  Laus.  p.  600,  Hanov.  p.  675,  Chouei  p.  415,  Amst.  p.  190.