1:165
[CO
1.
165]
ritas
mihi
data
est
te
absolvendi,
si
ita
sunt
tua
merita.
Videmus
igitur,
quorsum
spectarint,
cum
definierunt,
claves
esse
autoritatem
discernendi
et
exequutionis
potestatem.
Scientiam
accedere
consiliarium
et
instar
consiliarii
ad
bonum
usum
esse:
nempe
libidinose
et
licenter,
sine
Deo
et
verbo
eius,
voluerunt
regnare.
Porro
quod
suas
claves
tot
seris
aptant
et
ostiis,
nunc
ut
iurisdictioni
suae
serviant,
nunc
confessionibus,
nunc
constitutionibus,
nunc
devotionibus,
paucis
dicam.
In
illo
mandato,
quod
de
remittendis
et
retinendis
peccatis
Christus
apud
Ioannem
dat
suis
discipulis,
non
legislatores,
non
confessionum
secretarios,
non
officiales,
non
datarios,
non
bullarios
facit,
sed
quos
verbi
sui
ministros
fecerat,
insigni
testimonio [p.
337]
ornat.
Apud
Matthaeum,
cum
ligandi
et
solvendi
arbitrium
ecclesiae
suae
defert,
non
iubet,
ut
autoritate
reverendi
alicuius
mitrati
aut
bicornis,
eliminentur
et
exterminentur,
pulsuque
cymbalorum
et
candela
extincta,
diris
omnibus
devoveantur
pauperes,
qui
solvendo
non
sunt;
sed
ut
disciplina
excommunicationis,
improborum
nequitia
corrigatur,
idque
verbi
sui
autoritate,
ecclesiae
ministerio.
Iam
vero
insani
illi,
qui
claves
ecclesiae
dispensationem
meritorum
Christi
et
martyrum
esse
fingunt,
quam
papa
suis
bullis
et
indulgentiis
partiatur,
elleboro
magis
quam
argumentis
digni
sunt.
Nec
in
refellendis
indulgentiis
magnopere
laborare
opus
est,
quae
multis
arietibus
percussae,
nunc
suapte
sponte
consenescere
et
ad
inclinationem
spectare
incipiunt.
Et
sane
quod
tam
diu
salvae
constiterint
ac
in
tam
impotenti
et
furiosalas
civia
tam
diuturnam
impunitatem
retinuerint,
id
vero
documento
esse
potest,
quam
alta
errorum
nocte
immersi
fuerint
aliquot
saeculis
homines.
Videbant
se
a
papa
et
suis
bulligerulis
palam,
nec
dissimulanter,
ludibrio
haberi,
quaestuosas
nundinationes
de
animarum
suarum
salute
exerceri,
pauculis
nummis
salutis
pretium
taxari,
nihil
gratuitum
prostare;
hac
specie
emungi
se
oblationibus,
quae
in
scorta,
in
lenones,
in
comessationes [p.
338]
turpiter
absumerentur,
summos
indulgentiarum
buccinatores
summos
esse
contemptores,
mon-
[OS
190]
strum
istud
maiori
indies
licentia
grassari
ac
luxuriari,
nec
finem
ullum
fieri.
Plumbum
semper
novum
adferri,
novos
nummos
elici.
Excipiebant
tamen
summa
veneratione
indulgentias,
adorabant,
redimebant.
Et
qui
cernebant
inter
alios
acutius,
existimabant
tamen
pias
esse
fraudes,
quibus
cum
fructu
aliquo
falli
possent.
Tandem,
ubi
orbis
aliquantulum
sibi
sapere
permisit,
frigent
indulgentiae
et
paulatim
etiam
congelascunt,
donec
plane
evanescant.
Verum
quoniam
plurimi,
qui
sordes,
imposturas,
furta,
rapacitates
(quibus
luserunt
hactenus
et
nos
ludificati
sunt
indulgentiarii)
vident,
fontem
ipsum
|