21:164
negotium
futurum,
praesertim
ubi
aeri
alieno
satisfactum
erit,
cuius
rei
negotium
diligenter
mandavi
eidem
fratri
meo,
cuius
fidei
et
benevolentiae
confido:
qua
de
causa
illum
esse
volo
ac
statuo
huius
mei
testamenti
exsequutorem,
unaque
cum
ipso
spectatum
virum
Laurentium
Normendium
potestatem
illis
permittens
conficiendi
bonorum
meorum
inventarium
sine
accuratiore
forensi
diligentia
ac
solennitate:
permitto
etiam
ipsis
vendere
mea
mobilia,
ut
ex
pecunia
redacta
suprascriptam
meam
voluntatem
exsequantur,
quam
exposui
et
dictavi
hoc
XXv.
Aprilis
die,
Anno
MDLXIv.
Ioannes
Calvinus.
Posteaquam
ego
supradictus
notarius
superius
testamentum
scripsi,
continuo
idem
Calvinus
usitata
subscriptione
sua
et
chirographo
illud
confirmavit.
Postero
die,
qui
fuit
XXvl
Aprilis
eiusdem
anni,
idem
spectatus
vir
Calvinus
me
ad
se
vocari
iussit,
unaque
mecum
Theodorum
Bezam,
Raymundum
Calvetum,
Michaelem
Copum,
Ludovicum
Enocum,
Nicolaum
Coladonium,
Iacobum
Bordesium,
ministros
et
concionatores
verbi
Domini
in
hac
ecclesia
Genevensi,
itemque
spectatum
virum
Henricum
Scrimgerum
professorem
artium,
cives
Genevenses,
et
coram
iis
omnibus
professus
ac
testatus
est,
sese
mihi
testamentum
illud
suum
ea
forma
qua
supra
conscriptum
est
dictasse,
simulque
me
iussit
illud
ipsis
audientibus
et
ea
de
causa
advocatis
recitare:
quod
me
clara
voce
et
articulate
fecisse
profiteor:
Et
post
illam
recitationem
testatus
est
ac
professus
eam
esse
suam
ultimam
voluntatem
quam
ratam
esse
cupiat,
in
cuius
rei
testimonium
et
confirmationem
petiit
ab
illis
omnibus
ut
eidem
testamento
manu
sua
subscriberent:
quod
continuo
ab
illis
factum
est
anno
et
mense
suprascriptis
Genevae
in
vico
vulgo
dicto
Canonicorum,
et
in
eiusdem
testatoris
domicilio.
In
cuius
rei
fidem
et
testimonium
supradictum
testamentum
scripsi,
et
manu
mea
subscripsi
et
usitato
sigillo
supremi
Magistratus
nostri
obsignavi.
Petrus
Chenalatus.
Hoc
condito
testamento
misit
qui
quatuor
syndicis
cunctisque
senatoribus
significarent,
cupere
se,
antequam
e
vivis
excederet,
adhuc
semel
eos
omnes
in
curia
compellare,
quo
postridie
se
deportandum
speraret.
Responderunt
senatores,
se
potius
ad
eum
venturos,
rogaruntque
ut
suae
valetudinis
rationem
haberet.
Postridie
quum
ad
eum
omnes
e
curia
venissent
mutuo
data
acceptaque
salute,
postquam
veniam
petiisset
[D
2]
quod
ad
ipsum
usque
venissent,
quum
sibi
potius
ad
eos
accedendum
esset,
et
praefatus
iam
pridem
hoc
cum
ipsis
colloquium
expetivisse,
quod
tamen
eousque
distulisset,
dum
paulo
certius
exitum
suum
praesentiret:
Ego
vero,
inquit,
honorandi
Domini,
ingentes
vobis
grotias
|