10.1:164
spiritu
gustari
potest
eius
bonitas.
Si
quis
obiiciat,
nihil
igitur
amplius
restare
fidelibus,
unde
certo
adoptionem
suam
aestiment:
respondeo,
quamvis
magna
sit
similitudo
et
affinitas
inter
Dei
electos,
et
qui
fide
caduca
ad
tempus
donantur,
vigere
tamen
in
solis
electis
fiduciam
illam,
quam
celebrat
Paulus,
ut
pleno
ore
clament:
Abba
Pater
(Rom.
8,
15;
Gal.
4,
6).
Ergo
ut
solos
electos
semine
incorruptibili
Deus
in
perpetuum
regenerat,
ut
nunquam
dispereat
semen
vitae
eorum
cordibus
insitum:
ita
solide
in
illis
obsignat
adoptionis
suae
gratiam,
ut
stabilis
et
rata
sit.
Sed
hoc
minime
obstat,
quin
illa
inferior
spiritus
operatio
cursum
suum
habeat
etiam
in
reprobis.
Interea
docentur
fideles
sollicite
et
humiliter
se
ipsos
excutere,
ne
pro
fidei
certitudine
obrepat
carnis
securitas.
Adde
quod
reprobi
nunquam
sensum
gratiae
nisi
confuse
percipiunt,
ut
umbram
potius
apprehendant
quam
solidum
corpus:
quia
peccatorum
remissionem
spiritus
proprie
in
solis
electis
obsignat,
ut
eam
speciali
fide
in
usum
suum
applicent.
Merito
tamen
dicuntur
reprobi
Deum
credere
sibi
propitium,
quia
donum
reconciliationis,
licet
confuse
nec
satis
distincte,
suscipiunt:
non
quod
vel
eiusdem
fidei,
vel
regenerationis
participes
sint
cum
filiis
Dei,
sed
quia
commune
cum
illis
principium
habent.
Nec
vero
nego
quin
huc
usque
eorum
mentes
irradiet
Deus,
ut
eius
gratiam
agnoscant:
sed
sensum
illum
a
peculiari
testimonio,
quod
reddit
suis
electis,
ita
distinguit,
ut
ad
solidum
effectum
et
fruitionem
non
perveniant.
Non
enim
ideo
se
propitium
illis
demonstrat,
quia
vere
ex
morte
ereptos
in
custodiam
suam
recipiat:
sed
tantum
illis
demonstrat
praesentem
misericordiam.
Viva
autem
fidei
radice
solos
electos
dignatur,
ut
in
finem
usque
perseverent
Ita
diluitur
obiectio
illa:
Si
vere
gratiam
suam
demonstrat
Deus,
hoc
perpetuo
fixum
esse:
quia
nihil
obstat
quo
minus
praesenti
gratiae
suae
sensu,
qui
postea
evanescat,
Deus
aliquos
illustret.
Responsio
ad
tertiam
quaestionem.
Quanquam
fides
divinae
erga
nos
voluntatis
notitia
est,
et
certa
de
eius
veritate
persuasio,
non
mirum
tamen
est
divini
amoris
sensum
in
temporariis
evanescere,
qui
licet
fidei
sit
affinis,
ab
ea
tamen
multum
differt.
Voluntas
Dei
immutabilis
est,
fateor,
et
semper
eius
veritas
sibi
constat.
Atqui
nego
huc
usque
progredi
reprobos,
ut
in
arcanam
illam
revelationem
penetrent,
quam
solis
electis
scriptura
vendicat.
Nego
igitur
eos
vel
Dei
voluntatem,
ut
est
immutabilis,
capere;
vel
eius
veritatem
constanter
amplecti:
quia
in
sensu
evanido
subsidunt:
sicuti
arbor
non
satis
alte
plantata,
ut
vivas
radices
agat,
temporis
successu
arescit,
licet
per
aliquot
annos
non
flores
tantum
et
folia
emittat,
|