50:163  163  ARGUMENTUM.  164  probet:  sibique  nihil  deesse  quin  apostolus  eodem  cum  illis  honoris  gradu  censeatur.  Sed  scire  operae  pretium  est  cur  de  sua  existimatione  tantopere  laboret.  Nam  modo  regnet  Christus,  et  salva  maneat  doctrinae  puritas:  quid  refert  sitne  maior  Petro,  an  inferior,  vel  an  sint  omnes  inter  se  aequales?  si  omnes  minui  oportet  ut  crescat  solus  Christus,  inutile  est  de  hominum  dignitate  certamen.  Deinde  hoc  etiam  quaeri  potest,  cur  se  aliis  apostolis  comparet.  Quae  enim  illi  cum  Petro,  et  Iacobo,  et  lohanne  controversia?  quorsum  igitur  attinebat  unanimes  et  bene  coniunctos  inter  se  opponi?  Respondeo,  pseudoapostolos,  qui  Galatis  imposuerant,  quo  se  melius  venditarent,  apostolorum  nomina  praetexuisse,  quasi  ab  ipsis  missi  fuissent.  Haec  praeclara  erat  insinuatio,  quod  credebantur  sustinere  apostolorum  personam  et  quasi  ex  eorum  ore  loqui:  Paulo  interea  nomen  ac  ius  apostoli  detrahebant.  Obiiciebant  enim  non  fuisse  electum  a  Domino  unum  ex  duodecim:  nunquam  fuisse  a  collegio  talem  agnitum:  doctrinam  suam  non  tantum  a  Christo  non  habere,  sed  ne  ipsis  quidem  apostolis.  Ita  fiebat  ut  non  modo  imminueretur  Pauli  autoritas:  sed  tanquam  unus  quispiam  e  grege  ipsis  esset  longe  inferior.  Si  actum  fuisset  de  personis  duntaxat,  non  fuisset  grave  Paulo  haberi  gregarium  aliquem  discipulum:  sed  quum  videret  doctrinam  suam  inde  vilescere  minorisque  haberi:  tacere  non  debebat  quin  fortiter  reclamarem  Hoc  est  artificium  Satanae,  quum  doctrinam  palam  impetere  non  audet,  obliquis  cuniculis  deiicere  eius  maiestatem.  Meminerimus  ergo,  in  persona  Pauli  fuisse  veritatem  evangelii  impugnatam.  Nam  si  passus  fuisset  honore  apostolatus  se  exui,  sequebatur,  eum  hactenus  plus  usurpasse  quam  sibi  competeret.  Haec  falsa  gloriatio  in  aliis  quoque  eum  suspectum  reddidisset.  Inde  etiam  pendebat  doctrinae  aestimatio,  quod  non  tanquam  a  Christi  apostolo  profecta  suscipi  coepisset,  sed  a  vulgari  discipulo.  Ex  adverso,  obruebatur  splendore  magnorum  nominum.  Illi  enim,  quum  Petri  et  Iacobi  et  Iohannis  titulo  gloriarentur,  sibi  apostolicam  autoritatem  arrogabant.  Huic  iactantiae  nisi  viriliter  restitisset  Paulus,  locum  cedebat  mendacio,  et  rursus  in  sua  persona  veritatem  opprimi  sinebat.  De  utroque  igitur  serio  contendit,  et  quod  apostolus  sit  constitutus  a  Domino,  et  quod  reliquis  nihilo  sit  inferior,  sed  pari  iure  ac  dignitate:  sicuti  commune  cum  illis  nomen  habeat.  Poterat  quidem  negare  illos  a  Petro  et  collegis  vel  fuisse  missos,  vel  habere  aliquod  mandatum:  sed  multo  plus  gravitatis  habet  haec  defensio,  quod  apostolis  ipsis  non  cedit:  quia,  si  declinasset,  creditus  fuisset  causae  suae  diffidere.  Ierosolyma  tunc  erat  omnium  ecclesiarum  mater,  quod  inde  evangelium  in  totum  orbem  manaverat,  et  quasi  primaria  sedes  erat  regni  Christi.  Quisquis  inde  venerat  in  alias  ecclesias,