1:162
[CO
1.
162]
peccatis
mandatum
et
illa
de
ligando
et
solvendo
Petro
facta
promissio,
non
alio
sunt
referenda,
quam
ad
verbi
ministerium;
quod
dum
apostolis
[OS
186]
suis
committebat
Dominus,
simul
et
hoc
ligandi [p.
330]
solvendique
munere
ipsos
instruebat.
Quae
enim
est
summa
evangelii,
nisi
quod
omnes
servi
peccati
et
mortis
solvimur
ac
liberamur
per
redemptionem
quae
est
in
Christo
Iesu?
qui
vero
Christum
liberatorem
ac
redemptorem
non
agnoscunt
ac
suscipiunt,
eos
aeternis
vinculis
damnatos
addictosque
esse?
Hanc
legationem
cum
apostolis
suis
in
omnes
nationes
perferendam
traderet
Dominus,
ut
suam
esse,
ut
a
se
profectam,
ut
a
se
mandatam
approbaret,
hoc
praeclaro
testimonio
eam
honoravit,
idque
in
singularem
consolationem,
tum
apostolorum
ipsorum,
tum
auditorum
etiam,
ad
quos
perventura
esset
haec
legatio.
Referebat
ut
apostoli
constantem
ac
solidam
suae
praedicationis
certitudinem
haberent,
quam
non
modo
infinitis
laboribus,
curis,
molestiis,
periculis,
obituri
erant,
sed
suo
demum
sanguine
obsignaturi.
Ipsam,
inquam,
non
vanam
esse
nec
inanem,
sed
potentiae
ac
virtutis
plenam.
Referebat
ut
in
tanta
anxietate
et
rerum
difficultate,
tantisque
discriminibus,
Dei
se
negotium
agere
persuasi
essent,
ut
toto
mundo
adversante
et
repugnante,
Deum
pro
se
stare
cognoscerent;
ut
Christum
doctrinae
suae
auctorem,
in
terra
aspectu
praesentem
non
habentes,
ipsum
esse
in
coelo
intelligerent,
ad
firmandam
eius
veritatem. [p.
331]
Oportebat
rursum
et
auditoribus
certissime
testificatum
esse,
illam
evangelii
doctrinam
non
apostolorum
esse
sermonem,
sed
Dei
ipsius;
non
vocem
in
terra
natam,
sed
e
coelo
delapsam.
Non
enim
in
hominis
potestate
haec
esse
possunt,
peccatorum
remissio,
promissio
vitae
aeternae,
salutis
nuncius.
Testificatus
est
ergo
Christus,
nihil
in
evangelii
praedicatione
apostolorum
esse,
praeter
ministerium;
se
esse,
qui
per
eorum
ora,
velut
per
organa,
loqueretur
omnia
et
promitteret;
peccatorum
remissionem,
quam
ipsi
annunciarent,
veram
esse
Dei
promissionem;
damnationem
quam
denunciarent,
certum
esse
Dei
iudicium.
Haec
autem
testificatio
omnibus
saeculis
data
est
firmaque
manet,
quae
certiores
omnes
securosque
reddat:
evangelii
verbum,
a
quocunque
tandem
homine
praedicatur,
ipsissimam
esse
Dei
sententiam,
apud
summum
Dei
tribunal
promulgatam,
in
libro
vitae
scriptam,
in
coelo
ratam,
fixam
et
firmam.
Habemus,
potestatem
clavium
esse
simpliciter
evangelii
praedicationem,
nec
tam
potestatem
esse
quam
ministerium,
si
ad
homines
respicimus.
Non
enim
hominibus
hanc
potestatem
proprie
Christus
dedit,
sed
verbo
suo,
cuius
homines
ministros
fecit.
Alter
locus,
quem
in
aliam
partem
accipiendum
diximus,
apud
Matthaeum
scriptus
est,
ubi
ait
Chri-
1
|