10.1:161
CONSILIA.
pacificans
per
sanguinem
crucis
eius,
ete.
(Col*
1,
20).
Item:
Erat
Deus
in
Christo
mundum
sibi
reconcilians,
non
imputans
hominibus
peccata
(2.
Cor.
5,
li)).
Item:
Gratos
nos
habuit
in
dilecto
filio
(Ephes.
1,
6).
Item:
Ut
ambos
in
unum
hominem
reconciliaret
Deo
per
crucem
(Ibid.
2,
15).
Ratio
huius
mysterii
ex
1.
ad
Ephesios
capite
petenda
est,
ubi
postquam
docuit
Paulus,
nos
in
Christo
fuisse
electos,
simul
addit,
nos
in
eodem
gratiam
esse
adeptos.
Quomodo
coepit
Deus
favore
suo
complecti
quos
ante
conditum
mundum
dilexerat,
nisi
quia
amorem
suum
exseruit,
ubi
reconciliatus
est
Christi
sanguine?
Nam
quia
Deus
fons
est
omnis
iustitiae,
necesse
est,
ut
homo
quamdiu
peccator
est,
illum
habeat
hostem,
et
iudicem.
Quare
principium
amoris
est
iustitia,
qualis
a
Paulo
describitur
:
Eum
qui
peccatum
non
noverat,
pro
nobis
peccatum
fecit,
ut
essemus
iustitia
Dei
in
ipso
(2.
Cor.
5,
21).
Significat
enim
gratuitam
iustitiam
adeptos
Christi
sacrificio,
ut
Deo
placeamus,
qui
natura
sumus
filii
irae,
et
per
peccatum
alienati
(Ephes.
2,
3).
Quod
autem
vere
Christus
sua
obedientia
nobis
gratiam
apud
patrem
acquisierit
ac
promeritus
sit,
ex
pluribus
scripturae
locis
certo
et
solide
colligitur.
Nam,
teste
Paulo,
reconciliati
sumus
et
reconciliationem
accepimus
per
eius
mortem
(Rom.
5,
10).
Atqui
reconciliatio
locum
non
habet,
nisi
ubi
offensio
praecessit.
Sensus
ergo
est,
Deum,
cui
propter
peccatum
eramus
exosi,
morte
filii
sui
placatum
fuisse,
ut
nobis
sit
propitius.
Ac
diligenter
notanda
est
quae
paulo
post
sequitur
antithesis:
Sicut
per
transgressionem
unius
peccatores
constituti
sunt
multi,
sic
per
obedientiam
iusti
constituentur
(Ibid.
v.
19).
Sensus
enim
est,
sicut
Adae
peccato
alienati
a
Deo
sumus,
et
destinati
ad
interitum,
ita
Christi
obedientia
nos
in
favorem
recipi
tanquam
iustos.
Nec
futurum
verbi
tempus
praesentem
iustitiam
excludit,
sicuti
ex
contextu
apparet.
Nam
et
prius
dixerat
xaoiGiia
ex
multis
delictis
esse
in
iustificationem.
Caeterum,
quum
diximus
Christi
merito
partam
nobis
esse
gratiam,
hoc
intelligimus,
sanguine
eius
nos
fuisse
mundatos,
et
eius
mortem
expiationem
fuisse
pro
peccatis:
sanguis
eius
emundat
nos
a
peccato
(1.
Ioann.
1,
7).
Hic
sanguis
est
qui
effunditur
in
remissionem
peccatorum.
{Si
hic
effectus
est
fusi
sanguinis,
ut
non
imputentur
nobis
peccata,
sequitur
eo
pretio
satisfactum
esse
iudicio
Dei.
Quo
pertinet
illud
Baptistae
:
Ecce
agnus
Dei
qui
tollit
peccata
mundi
(Ioann.
1,
29).
Nam
omnibus
legis
sacrificiis
Christum
opponit,
ut
impletum
in
eo
solo
doceat,
quod
figurae
illae
monstrarunt.
Scimus
autem
quod
passim
dicat
Moses:
Expiabitur
iniquitas,
peccatum
delebitur
ac
remittetur.
Denique
in
veteribus
figuris
optime
docemur,
quae
sit
mortis
Christi
vis
et
efficacia*
Et
hanc
Calvini
opera.
Vol.
X
|