55:160
parvae
fidei
argumentum
est.
Unde
enim
tanta
animi
magnitudo,
ut
quidquid
in
mundo
est
sublime,
despiciat,
quidquid
pretiosum
est,
ducat
pro
nihilo,
nisi
quod
in
coelum
conscenderat?
Quod
ossa
sua
iubet
exportari
in
eo
sui
rationem
non
habet,
quasi
sepulcrum
ei
dulcius
futurum
esset
vel
melius
in
terra
Chanaan
quam
in
Aegypto:
sed
tantum
voluit
gentis
suae
desiderium
acuere,
ut
vehementius
ad
redemptionem
adspirarent.
Voluit
et
fidem
confirmare,
ut
certo
sperarent
se
tandem
liberatum
iri.
23.
Fide
Moses,
quum
natus
esset,
occultatus
fuit
tres
menses
a
parentibus
suis,
quia
videbant
elegantem
puellum,
et
non
timuerunt
edictum
regis.
24.
Fide
Moses
iam
grandis
renuit
vocari
filius
filiae
Pharaonis.
25.
Potius
eligens
malis
affici
cum
populo
Dei,
quam
temporales
habere
peccati
delitias
:
26.
maiores
existimans
divitias
probrum
Christi
quam
Aegypti
thesauros.
Intuebatur
enim
in
remunerationem.
27.
Fide
reliquit
Aegyptum,
nec
timuit
furorem
regis:
quasi
enim
invisibilem
vidisset,
obduruerat.
23.
Fide
Moses.
Fuerant
etiam
alii,
et
quidem
profani
homines,
qui
non
Dei
timore,
sed
tantum
sobolis
propagandae
studio
liberos
suos
non
absque
periculo
servarunt.
Sed
apostolus
alia
ratione
impulsos
fuisse
docet
parentes
Mosis
ut
eum
servarent
:
nempe,
quia
Deus
promiserat,
quum
servitute
oppressi
essent,
vindicem
aliquando
se
fore:
hac
fiducia
freti
infantem
saluti
suae
praetulerunt.
Sed
videtur
hoc
fidei
naturae
contrarium,
quod
dicit
eos
formae
elegantia
adductos.
Scimus
enim
reprehensum
fuisse
Isai,
quum
filios
suos
offerret
Samueli,
prout
quisque
forma
excellebat.
Et
certe
Deus
nos
in
externis
larvis
non
detinet.
Respondeo,
non
illectus
fuisse
pulchritudine
parentes
Mosis,
ut
misericordia
tangerentur
ad
eum
servandum,
qualiter
vulgo
solent
affici
homines:
sed
aliquam
veluti
notam
futurae
excellentiae
fuisse
insculptam
in
puero,
quae
rarum
nescio
quid
de
eo
promitteret.
Non
ergo
dubium
est
quin
adspectu
ipso
in
spem
propinquae
liberationis
excitati
fuerint,
eo
quod
puerum
magnis
rebus
gerendis
confiderent
destinatum
esse.
Porro
hoc
multum
ponderis
apud
Iudaeos
habere
debuit,
quum
audirent
Mosen
redemptionis
suae
ministrum
mirabiliter
ex
morte
fuisse
ereptum
fidei
beneficio.
Notandum
tamen
est,
fidem,
quae
hic
laudatur,
valde
fuisse
imbecillam.
Nam
quum
posthabito
mortis
suae
metu
Mosen
deberent
educare,
eum
exponunt.
Patet
igitur
illorum
fidem
brevi
non
tantum
vacillasse,
sed
fuisse
collapsam:
saltem
partes
suas
deserunt,
ubi
infantem
proiiciunt
ad
ripam
fluminis.
Sed
eo
magis
nos
animari
convenit,
dum
audimus
fidem,
licet
infirmam,
Deo
|