10.1:160  Christum  ita  esse  in  coelo  secundum  humanam  suam  naturam,  unde  et  illum  exspectamus,  ut  tamen  pro  infinita  sua  virtute  quae  sese  ubique  porrigit,  ex  quo  ad  dexteram  patris  consedit,  possit  nos  incomprehensibili  modo  vere  pascere  corpore  et  sanguine  suo,  sine  ulla  mutatione  loci.  Ubi  fit  mentio  sacramentariorum,  sic  illud  nomen  interpretandum  erit,  ut  per  illud  intelligantur  qui  aut  tollunt  vim  sacramentorum,  aut  usum  corrumpunt.  RESPONSIO  AD  ALIQUOT  LAELII  SOC1NI  SENENS1S  QUAESTIONES.l)  Besponsio  ad  primam  quaestionem.  Regula  vulgaris  est,  quae  subalterna  sunt,  non  pugnare.  Ergo  nihil  obstat,  quo  minus  gratuita  sit  hominum  iustificatio  ex  mera  Dei  misericordia,  et  simul  interveniat  Christi  meritum.  Atque  ideo  nostris  operibus  apte  tam  gratuitus  Dei  favor  quam  Christi  obedientia  opponitur,  utrumque  suo  ordine.  Nam  Christus  nonnisi  ex  Dei  beneplacito  quidquam  mereri  potuit,  sed  quia  ad  hoc  ordinatus  est,  ut  iram  Dei  sacrificio  suo  placaret,  suaque  obedientia  deleret  transgressiones  nostras.  In  summa,  quando  ex  sola  Dei  misericordia,  quae  hunc  nobis  constituit  salutis  modum,  dependet  meritum  Christi,  non  minus  apte  quam  illa  humanis  omnibus  iustitiis  opponitur.  Probationes.  Ita  Deus  dilexit  mundum,  ut  filium  unigenitum  daret,  ut  quisquis  credit  in  eum,  non  pereat  (Ioann.  3,  16).  Videmus  ut  priorem  locum  teneat  Dei  dilectio,  tanquam  summa  causa  vel  origo:  sequatur  fides  in  Christum,  tanquam  causa  secunda  et  propior.  Si  quis  excipiat,  Christum  non  nisi  formalem  esse  causam,  nimium  extenuat  eius  virtutem.  Nam  si  fide  quae  in  ipsum  recumbit  iustitiam  consequimur,  salutis  nostrae  materia  in  eo  quaerenda.  Quod  pluribus  locis  clare  probatur:  Non  quod  priores  dilexerimus  eum,  sed  ipse  nos  prior  dilexit,  ac  filium  suum  misit  ilaa^iov  pro  peccatis  nostris  (1.  Ioann.  4,  10).  Clare  his  verbis  monstratur,  Deum,  ne  quid  suo  erga  nos  amori  obstaret,  reconciliandi  modum  statuisse  in  Christo.  Ac  magnum  pondus  habet  nomen  placationis:  quia  Deus  ineffabili  quodam  modo,  quo  tempore  nos  amabat,  simul  tamen  erat  infensus  nobis,  donec  reconciliatus  est  in  Christo.  Quo  pertinent  omnes  istae  sententiae:  Ipse  expiatio  est  pro  peccatis  nostris  (1.  Ioann.  2,  2).  Item:  Placuit  Deo  reconciliare  per  ipsum  omnia  erga  se,  1)  Bibi  Genev.  Codex  145,  fol  58  seqq.  Apographum  coaevum  nitidissimum,  in  quo  Besponsio  haec  ad  Non.  Jun.  1555  refertur.  Beza  inseruit  Epistolis  ed.  Genev.  p.  314,  Laus.  p.  619,  Hanov.  p.  697,  Chouet  p.  431,  Amsterd.  p.  197.