1:160
[CO
1.
160]
quanta
quamque
in
multis
partibus
immundities;
non
modo
debitores,
sed
quantis
debitis
gravati
et
quot
nominibus
obstricti;
non
modo
vulneratos,
sed
quam
multis
et
letalibus
plagis
saucii.
Hac
tamen
recognitione
cum
se
totum
peccator
coram
Domino
effuderit,
serio
ac
sincere
cogitet,
plura
adhuc
restare,
ac
profundiores
esse
malorum
suorum
recessus,
quam
quos
penitus
excutere
possit.
Atque
adeo
exclamet
cum
Davide:
Errores
quis
intelligit?
Ab
occultis
meis
munda
me
Domine.
Iam
vero,
quod
asseverant
non
dimitti
peccata,
nisi
voto
confitendi
firmiter
concepto
et
clausam
esse
paradisi
portam
ei,
qui
facultatem [p.
326]
confitendi
sibi
oblatam
neglexerit,
absit,
Ut
istud
eis
concedamus.
Non
enim
alia
nunc
est
peccatorum
remissio,
quam
semper
fuit.
Quotquot
remissionem
[OS
184]
peccatorum
a
Christo
obtinuisse
leguntur,
non
leguntur
in
aurem
sacrificuli
cuiuspiam
confessi.
Nec
sane
confiteri
poterant,
ubi
nec
sacrificuli
confessionarii
erant,
nec
ipsa
etiam
confessio.
Et
multis
postea
saeculis
inaudita
fuit
haec
confessio,
quibus
sine
hac
conditione
remittebantur
peccata.
Sed
ne
quasi
de
re
dubia
longius
disceptemus
verbum
Dei
apertum
est,
quod
aeternum
manet
(Ez.
18):
quotiescunque
ingemuerit
peccator,
omnium
iniquitatum
eius
non
recordabor.
Huic
verbo
qui
aliquid
audet
adiicere,
non
peccata
ligat,
sed
Domini
misericordiam.
Nihil
itaque
mirum,
si
auricularem
istam
confessionem,
rem
adeo
pestilentem
totque
nominibus
ecclesiae
noxiam,
damnamus,
ac
sublatam
e
medio
cupimus.
Quod
si
per
se
res
esset
indifferens,
quando
tamen
nulli
usui
est,
nec
fructui,
tot
autem
impietatibus,
sacrilegiis,
erroribus,
causam
dedit,
quis
non
protinus
abolendam
censeat?
Recensent
quidem
aliquot
usus,
quos
ut
valde
fructuosos
venditant;
sed
illos
aut
ementitos
aut
nullius
prorsus
momenti.
Unum
tamen
singulari
praerogativa [p.
327]
commendant.
Erubescentiam
confitentis
gravem
esse
poenam,
qua
et
peccator
fit
in
posterum
cautior
et
Dei
vindictam
antevertit
se
ipsum
puniens.
1)
Quasi
non
satis
magna
verecundia
hominem
confundamus,
dum
ad
summum
illud
tribunal
coeleste,
ad
Dei
cognitionem
vocamus.
Egregie
vero
profectum
est,
si
unius
hominis
pudore
peccare
desinimus,
Deum
non
erubescimus
habere
malae
nostrae
conscientiae
testem;
quanquam
id
quoque
ipsum
falsissimum
est.
Nulla
enim
re
fieri
maiorem
peccandi
confidentiam
aut
licentiam
passim
videre
est,
quam
dum
confessione
sacerdoti
facta,
homines
existimant
se
posse
tergere
os
et
dicere:
non
feci.
Nec
toto
solum
anno
fiunt
ad
peccandum
audaciores,
sed
in
reliquam
anni
tempus,
de
confessione
securi,
nunquam
ad
Deum
suspirant,
nunquam
ad
se
re-
1)
Lib.
4.
sentent.
dist.
17.
c.
4.
|