[SEARCH HOME] | [CONTENTS] | [기독교강요 라틴어-영어 문장별 대조본] | [원문칼빈전집안드로이드앱]

IOANNIS CALVINI OPERA QUAE SUPERSUNT OMNIA
volume column dictionary *for dictionary, click or touch the word
[Pre] [Next] [Original Text Jpg]


1:160  [CO  1.  160]  quanta  quamque  in  multis  partibus  immundities;  non  modo  debitores,  sed  quantis  debitis  gravati  et  quot  nominibus  obstricti;  non  modo  vulneratos,  sed  quam  multis  et  letalibus  plagis  saucii.  Hac  tamen  recognitione  cum  se  totum  peccator  coram  Domino  effuderit,  serio  ac  sincere  cogitet,  plura  adhuc  restare,  ac  profundiores  esse  malorum  suorum  recessus,  quam  quos  penitus  excutere  possit.  Atque  adeo  exclamet  cum  Davide:  Errores  quis  intelligit?  Ab  occultis  meis  munda  me  Domine.  Iam  vero,  quod  asseverant  non  dimitti  peccata,  nisi  voto  confitendi  firmiter  concepto  et  clausam  esse  paradisi  portam  ei,  qui  facultatem [p. 326]  confitendi  sibi  oblatam  neglexerit,  absit,  Ut  istud  eis  concedamus.  Non  enim  alia  nunc  est  peccatorum  remissio,  quam  semper  fuit.  Quotquot  remissionem  [OS  184]  peccatorum  a  Christo  obtinuisse  leguntur,  non  leguntur  in  aurem  sacrificuli  cuiuspiam  confessi.  Nec  sane  confiteri  poterant,  ubi  nec  sacrificuli  confessionarii  erant,  nec  ipsa  etiam  confessio.  Et  multis  postea  saeculis  inaudita  fuit  haec  confessio,  quibus  sine  hac  conditione  remittebantur  peccata.  Sed  ne  quasi  de  re  dubia  longius  disceptemus  verbum  Dei  apertum  est,  quod  aeternum  manet  (Ez.  18):  quotiescunque  ingemuerit  peccator,  omnium  iniquitatum  eius  non  recordabor.  Huic  verbo  qui  aliquid  audet  adiicere,  non  peccata  ligat,  sed  Domini  misericordiam.  Nihil  itaque  mirum,  si  auricularem  istam  confessionem,  rem  adeo  pestilentem  totque  nominibus  ecclesiae  noxiam,  damnamus,  ac  sublatam  e  medio  cupimus.  Quod  si  per  se  res  esset  indifferens,  quando  tamen  nulli  usui  est,  nec  fructui,  tot  autem  impietatibus,  sacrilegiis,  erroribus,  causam  dedit,  quis  non  protinus  abolendam  censeat?  Recensent  quidem  aliquot  usus,  quos  ut  valde  fructuosos  venditant;  sed  illos  aut  ementitos  aut  nullius  prorsus  momenti.  Unum  tamen  singulari  praerogativa [p. 327]  commendant.  Erubescentiam  confitentis  gravem  esse  poenam,  qua  et  peccator  fit  in  posterum  cautior  et  Dei  vindictam  antevertit  se  ipsum  puniens.  1)  Quasi  non  satis  magna  verecundia  hominem  confundamus,  dum  ad  summum  illud  tribunal  coeleste,  ad  Dei  cognitionem  vocamus.  Egregie  vero  profectum  est,  si  unius  hominis  pudore  peccare  desinimus,  Deum  non  erubescimus  habere  malae  nostrae  conscientiae  testem;  quanquam  id  quoque  ipsum  falsissimum  est.  Nulla  enim  re  fieri  maiorem  peccandi  confidentiam  aut  licentiam  passim  videre  est,  quam  dum  confessione  sacerdoti  facta,  homines  existimant  se  posse  tergere  os  et  dicere:  non  feci.  Nec  toto  solum  anno  fiunt  ad  peccandum  audaciores,  sed  in  reliquam  anni  tempus,  de  confessione  securi,  nunquam  ad  Deum  suspirant,  nunquam  ad  se  re-  1)  Lib.  4.  sentent.  dist.  17.  c.  4.   

[Pre] [Next]


Copyright ⓒ 2018 In Hyuk Lee. All rights reserved. http://blog.naver.com/isaaci