49:16
illud
specimen,
esse
hominem
Dei
gloriae
deditum,
qui
abnegato
se
ipso
quaslibet
difficultates
ignominiae,
egestatis,
mortis,
odiorum
obire
non
dubitaret
pro
exaltando
Dei
regno.
Quidam
accipiunt
hanc
particulam,
quasi
voluerit
Paulus
cultum
ilium,
quo
se
prosequi
Deum
dixerat,
ex
eo
commendare,
quod
evangelii
praescripto
respondeat.
Certum
est
autem
spiritualem
Dei
cultum
in
evangelio
nobis
praecipi.
Sed
prior
interpretatio
longe
melius
quadrat,
nempe
quod
suum
Deo
obsequium
addicat
in
evangelii
praedicatione.
Distinguit
se
tamen
interim
ab
hypocritis,
quibus
aliud
est
propositum
quam
Deo
servire:
ut
plerosque
ambitio
aut
aliquid
tale
impellit,
multumque
abest
ut
omnes
ex
animo
et
fideliter
in
eo
munere
se
gerant.
Summa
est,
quod
sincere
Paulus
in
docendi
officio
versatur:
quia
circumstantia,
quod
de
sua
pietate
dixit,
ad
praesentem
causam
accommodat.
Sed
hinc
colligimus
utilem
doctrinam,
quae
evangelii
ministris
non
parum
animi
addere
debet,
quum
audiunt
se
cultum
Deo
gratum
et
pretiosum
impendere
evangelium
praedicando.
Quid
enim
est
quod
eos
impediat,
ubi
Deo
sciunt
laborem
suum
placere
et
probari,
ut
eximius
etiam
cultus
censeatur?
Porro
evangelium
filii
Dei
vocat,
quo
Christus
illustratur,
signatus
in
hoc
a
patre,
ut,
dum
ipse
glorificatur,
patrem
vicissim
glorificet.
Ut
continenter.
Maiorem
exprimit
adhuc
amoris
vehementiam
ex
ipsa
orandi
assiduitate.
Magnum
enim
erat,
nullas
preces
ad
Dominum
fundere
ubi
non
faceret
eorum
mentionem.
Quo
autem
clariorem
habeamus
sensum,
ego
vocem
TiavToxs
vice
nominis
accipio,
ac
si
dictum
foret:
In
omnibus
meis
orationibus,
seu
quoties
precibus
Deum
appello,
adiungo
vestri
mentionem.
Loquitur
autem
non
de
qualibet
Dei
invocatione,
sed
de
precationibus
illis,
quibus
dum
sancti
vacare
volunt,
sepositis
curis
omnibus
in
eas
totum
studium
intendunt.
Saepe
enim
potuit
in
hoc
aut
illud
votum
subito
erumpere,
ut
tamen
Romani
in
memoriam
illi
non
venirent:
sed
quoties
ex
professo
et
quasi
meditatus
Deum
orabat,
illorum
quoque
habebat
rationem
inter
alios.
De
precationibus
ergo
peculiariter
loquitur,
ad
quas
sancti
destinato
se
componunt:
quemadmodum
videmus
Dominum
ipsum
talibus
secessum
quaesiisse.
Simul
tamen
innuit
quam
frequens,
vel
potius
continuus
in
illis
fuerit,
dum
ait
indesinenter
se
incubuisse.
10.
Postulans
si
quo
modo.
Quia
verisimile
non
est,
eius
bonis
ex
animo
nos
studere,
quem
non
simus
parati
nostra
quoque
opera
adiuvare:
postquam
suam
in
commendanda
eorum
salute
sollicitudinem
praedicavit,
nunc
addit
se
alio
quoque
argumento
suum
amorem
coram
Deo
testari,
postulando
scilicet
ut
usui
esse
possit.
Quare
ut
habeas
plenum
sensum,
lege
haec
verba
perinde
ac
si
interposita
esset
dictio
etiam:
postulans
etiam
si
|