48:16  praeferre  non  dubitavi  quod  probabilius  esse  iudicabam.  Fateor  utroque  modo  posse  accipi  verbum  quod  usurpat  Lucas.  Verum,  cur  de  uxoribus  loqui  putem,  haec  ratio  est,  quod  quum  uxores  suas  circunducere  postea  soliti  fuerint,  teste  Paulo  (1.  Co.  9,  5),  non  est  verisimile  fuisse  tunc  divisos.  Multo  enim  facilius  erat  uno  in  loco  quiescere  quam  peregrinando  subinde  mutare  locum.  Deinde,  cur  propinquum  spiritus  adventum  exspectantes  tanti  boni  societate  uxores  privassent?  Petro  uxor  futura  erat  paulo  post  adiutrix,  idem  et  de  reliquis  sentiendum.  Heroica  fortitudine  et  constantia  opus  habebant  mulieres  illae,  ne  deficerent.  Quis  ergo  credat  fuisse  a  maritis  exclusas,  dum  spiritus  virtutem  exspectant?  Quod  si  nomen  generale  retinere  placeat:  saltem  coniuges  in  numero  censeri^  rationi  consentaneum  est.  Utcunque  sit,  voluit  Lucas  obiter  nos  monere  quantum  mutati  essent  in  melius  animi.  Nam  quum  viri  ante  metu  perculsi  fugissent,  nunc  simul  cum  ipsis  collectae  sunt  mulieres,  nec  periculum  ullum  formidant.  Matrem  Christi  adiungit  aliis  mulieribus,  quam  tamen  domi  suae  Ioannes  aluisse  dicitur.  Verum,  omnes,  ut  dixi,  non  nisi  ad  tempus  convenerant.  Postea  non  dubium  est,  quin  alii  alio  migraverint.  Sub  f  r  a  t  r  um  nomine,  quoslibet  cognatos  ab  Hebraeis  comprehendi  satis  notum  est.  Hi  omnes  perseverabant.  Hic  ostendit  animis  intentos  fuisse  in  spiritus  exspectationem.  Haec  enim  illis  est  precandi  causa,  ut  Christus  spiritum  mittat,  sicuti  promisit.  Unde  colligimus  eam  demum  esse  veram  fidem,  quae  nos  ad  Deum  invocandum  sollicitat.  Multum  enim  differt  a  socordia  fidei  securitas.  Nec  sane  ideo  Dominus  nos  gratiae  suae  certiores  reddit,  ut  se  in  torporem  mentes  nostrae  abiiciant:  sed  potius  ut  precandi  studium  acuat.  Neque  vero  dubitationis  signum  est  precatio,  sed  potius  fiduciae  testimonium:  quia  petimus  a  Domino  quae  pollicitum  esse  scimus,  ut  precibus  nostris  concedat.  Ita  nos  quoque  eorum  exemplo  precibus  instare  convenit,  ut  quotidiana  spiritus  augmenta  impetremus.  Augmenta  dico:  quia  priusquam  orationem  concipere  liceat,  primitiis  nos  donatos  esse  necesse  est.  Quandoquidem  unus  est  idoneus  rite  orandi  magister,  qui  non  modo  verba  nobis  dictat,  sed  interiores  affectus  regit.  Duo  praeterea  exprimit  Lucas,  quae  sunt  verae  orationi  propria:  nempe  quod  perstiterint  et  fuerint  unanimes.  Fuit  hoc  patientiae  ipsorum  exercitium,  quod  aliquamdiu  eos  Christus  suspensos  tenuit;,  quum  statim  posset  spiritum  mittere.  Ita  Deus  saepe  differt,  ac  quodammodo  nos  languere  patitur,  ut  ad  perseverantiam  assuefaciat.  Vitiosa  est,  imo  noxia  pestis  votorum  festinatio:  quare  non  mirum  est  si  eam  Dominus  castiget.  Interea,  ut  dixi,  ad  precandi  constantiam  nos  exercet.  Ergo  si  volumus  non  frustra  orare,