41:16  fraenum  non  est  satis  efficax  ad  ipsos  cohibendos,  ubi  in  diversum  rapit  ambitio,  et  nolunt  quidquam  famae  suae  detrahi  apud  homines.  Tale  exemplum  hic  nobis  proponitur  in  Dario.  Nam  primo  dicitur,  ipsum  fuisse  tristem  audito  sermone,  et  fuisse  sollicitum  usque  ad  occasum  solis,  quo  eriperet  Danielem  a  morte.  Volebat  quidem,  si  stetisset  salva  et  integra  eius  fama,  hoc  fieri:  deinde  si  placuisset  proceribus.  Verum  ubi  ab  una  parte  metuit  discrimen,  si  conspiratio  principum  aliquid  turbet:  ab  altera  autem  parte  stulto  pudore  movetur:  quia  non  vult  incurrere  in  illam  ignominiam  levitatis,  quae  ipsum  manebat:  hinc  fit,  ut  victus  obtemperet  libidini  improborum.  Quanquam  ergo  ad  solis  occasum  studuerit  Danielem  eripere,  praevaluit  tamen  perversus  ille  pudor,  quem  dixi:  deinde  metus  discriminis.  Nam  ubi  non  innitimur  Dei  auxilio,  necesse  est  semper  nos  vacillare,  etiamsi  probe  alioqui  simus  affecti.  Hoc  modo  Pilatus  voluit  Christum  liberare:  sed  terretur  minis  populi,  ubi  denuntiant  offensum  fuisse  Caesarem.  Neque  mirum  est:  quia  sola  fides  certa  est  ac  firma  fultura,  cui  innixi  fungamur  nostro  officio  intrepide,  et  superemus  omnes  metus.  Ubi  autem  deest  fides,  circumagit  nos  vacillatio,  ut  dixi.  Hinc  fit  ergo,  ut  Darius  sibi  metuens  a  coniuratione  procerum  suorum,  Danielem  innoxium  permittat  eorum  crudelitati.  Deinde  accessit  etiam  illa,  quam  dixi;  verecundia,  quod  noluit  videri  homo  inconsideratus,  qui  subito  revocaret  suum  edictum,  quum  lex  esset  Medis  et  Persis,  inviolabile  esse  quidquid  prodierat  a  regibus.  Et  hoc  deinde  narrat  Daniel.  Dicit  enim  viros  illos  sese  congregasse,  quum  vident  regem  nutare  et  quasi  alternare,  ferociunt  et  quasi  conserunt  cum  eo  manus.  Quod  ergo  dicuntur  se  congregasse,  hoc  valuit  ad  incutiendum  metum  regi  Dario.  Scito,  rex,  inquiunt.  Sciebat  quidem  ipse,  neque  docent  eum  de  re  incognita:  sed  minaciter  hoc  proponunt,  Quid?  nonne  vides  nullius  posthac  fore  autoritatis  nomen  regium,  si  hic  impune  edictum  tuum  violaverit?  An  sines  ita  te  ludibrio  haberi?  Denique  significant,  illum  non  fore  regem,  nisi  ultus  fuerit  iniuriam  sibi  illatam  a  Daniele,  qui  imperium  eius  neglexerat.  Scito  ergo,  rex,  quod  Persis  et  Medis.  Erat  ipse  rex  Medorum:  sed  perinde  est  ac  si  dicerent,  Quisnam  spargetur  rumor  per  omnes  tuas  ditiones?  Nam  tu  scis  hoc  valuisse  hactenus  apud  Medos  et  Persas,  ne  rex  edicta  sua  mutaret.  Si  ergo  edideris  tale  exemplum,  nonne  statim  omnes  tui  subditi  in  te  insurgent?  Nonne  eris  illis  contemptibilis?  Videmus  ergo  ut  hic  proterviant  satrapae  contra  regem  suum,  et  deterreant  ipsum  a  mutatione  consilii.  Et  coniungunt  etiam  edictum  cum  statuto,  quod  rex  statuerit:  ut  scilicet  magis  ipsum  moveant,  ne  quod  saepius  sancierat  et  repetito  sermone,  nunc  sinat  pro  nihilo  duci.  Sequitur,