39:16
non
tantum
superat,
sed
etiam
absorbet.
Deinde
adiungit
exsequutionem
consilii,
hoc
est
testimonia
illius
sapientiae
quae
nobis
apparet.
Ex
operibus
Dei
colligimus
quanta
sit
et
quam
incomparabilis
eius
sapientia.
Nam
illa
per
se
non
posset
comprehendi,
imo
ne
minimum
quidem
eius
gustum
perciperent
homines,
nisi
conspicua
esset
in
operibus.
Opera
igitur
Dei
propter
suam
excellentiam
testimonia
sunt
immensae
eius
sapientiae.
Hac
ratione
et
hoc
sensu
propheta
vocat
Deum
magnum
consilio
et
magnum
opere.
Addit,
oculos,eius
apertos
esse
super
omnes
vias
hominum:
quibus
verbis
significat
esse
totius
mundi
iudicem.
Et
quidquid
homines
vel
consultant
vel
loquuntur,
vel
etiam
opere
perpetrant,
id
venturum
in
rationem.
Summa
est,
Dei
providentiam
sic
extendi
in
omnes
mundi
partes,
ut
opera
hominum
minime
eum
lateant,
nec
quisquam
possit
effugere
manum
eius.
Postquam
enim
loquutus
est
de
oculis
Dei,
adiungit,
Ut
reddat
cuique
secundum
vias
eius:
et
secundum
fructum
operum
eius.
Hic
ergo
non
disserit
propheta
de
aliqua
otiosa
speculatione
qualem
fingunt
profani
homines.
Fatentur
enim
omnia
esse
sub
Dei
conspectu:
sed
imaginantur
ipsum
contentum
esse
nuda
illa
et
inani
consideratione.
Atqui
hoc
modo
spoliaretur
honore
et
officio
iudicis.
Propheta
ergo
hic
demonstrat
finem
providentiae
Dei,
cur
Deus
habeat
apertos
oculos,
nempe
ut
tandem
ad
tribunal
suum
vocet
omnia
hominum
dicta
et
facta,
imo
etiam
cogitationes.
Caeterum
docemur
his
verbis
non
posse
vitam
nostram
recte
institui,
nisi
semper
nobis
in
memoriam
veniat
Dei
praesentia,
ut
sciamus
nos
esse
sub
eius
oculis,
et
nihil
esse
ei
absconditum.
Unde
enim
tanta
peccandi
licentia,
nisi
quod
homines
quasi
fugitivi
lasciviunt?
quemadmodum
si
quis
filius
contumax
possit
se
subducere
ab
oculis
patris,
tunc
toto
impetu
sese
proiicit
ad
peccandum,
quia
scilicet
solutus
est
omni
metu
et
verecundia:
ita
stupor
noster
similis
est
fugae,
quia
putamus
nos
procul
remotos
esse
a
Deo.
Ergo,
sicuti
iam
dixi,
semper
illud
tenendum
est,
Oculos
Dei
apertos
esse
super
omnes
vias
nostras,
et
in
quem
finem?
ut
scilicet
rependat
cuique
secundum
vias
eius,
et
quisque
colligat
fructum
operum
suorum.
Tametsi
ergo
Deus
ad
tempus
conniveat,
neque
re
ipsa
demonstret
se
esse
hominum
iudicem,
non
est
tamen
cur
debeat
nobis
torpor
obrepere,
quasi
elapsi
essemus
ex
eius
manu:
sed
sciamus
nunc
ab
ipso
reputari
omnia
nostra
opera
et
dicta,
ut
aliquando
demonstret
se
non
esse
otiosum
speculatorem,
quemadmodum
somniant
profani
homines,
sed
esse
oculatum
testem
rerum
omnium,
ut
tandem
iudex
appareat.
Quod
autem
hic
locus
a
papistis
trahitur
ad
operum
merita,
nimis
frivolum
est.
Nam
quoties
scriptura
affirmat
rependi
cuique
secundum
opera
sua,
non
excludit
gratuitam
Dei
miseri-
|